Το τέλος του παραδοσιακού εκδότη

 Γράφει ο Διον. Βραϊμάκης* 

Από την εποχή που ο Γουίλιαμ Ράντολφ Χιρστ, ο μεγιστάνας τού Τύπου, χειραγωγούσε ολόκληρη Αμερική με τις 30 εφημερίδες, έχουν περάσει δεκαετίες. Και η λαίδη Ενημέρωση έγινε αγνώριστη, η μις Πληροφορία απέκτησε χίλια πρόσωπα (κι άλλα τόσα προσωπεία), αλλά η γιαγιά τους, η Εφημερίδα, «ποτέ δεν πεθαίνει» όπως γράψαμε τον περασμένο Ιανουάριο σε τούτον τον χώρο. 
Η μάχη των μεγιστάνων για την απόκτηση του ΔΟΛ, με τελικό νικητή τον Βαγγέλη Μαρινάκη, δείχνει ότι η δύναμη του χαρτιού στα μέσα ενημέρωσης παραμένει μεγάλη. Έστω κι αν η κυκλοφορία των εφημερίδων έχει.. κατέβει από χρόνια σε επίπεδα συναγερμού. Και, ακόμα, έστω κι αν η αγορά τους κάποιες φορές είναι μονοπάτι για να εξασφαλιστεί πρόσβαση προς την τηλεόραση, όπως τώρα.
Ο ΔΟΛ, πρώτα και κύρια, είναι εφημερίδα. Είναι «Τα Νέα», είναι «Το Βήμα» και, ακόμα, είναι οι ανενεργοί και ενεργοί τίτλοι του. Είναι ο ιστορικός «Ταχυδρόμος» (κάποτε αυτόνομο περιοδικό με κυκλοφοριακές επιδόσεις ασύλληπτες για τα σημερινά δεδομένα), ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος», η «Ομάδα» (πρώτα ως εβδομαδιαία εφημερίδα μικρού σχήματος, ύστερα ως ιλουστρασιόν περιοδικό), η «Εξέδρα» (μια εξαιρετική αθλητική εφημερίδα που έκλεισε βιαστικά όταν τα προβλήματα σχημάτιζαν τα πρώτα μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα του Συγκροτήματος). Με λίγα λόγια, ο ΔΟΛ είναι μια σειρά τίτλων που περνούν στα χέρια του Βαγγέλη Μαρινάκη. Ο οποίος πριν από μερικά χρόνια καθέλκυε καράβια, τώρα καθελκύει Μέσα με μεγάλο ή μεσαίο εκτόπισμα.
Χθες η μετακίνηση του ΔΟΛ σήμανε το τέλος του παραδοσιακού εκδότη. Ονόματα όπως Ελένη Βλάχου («Καθημερινή», «Μεσημβρινή», «Εικόνες»), Νάσος Μπότσης («Απογευματινή», «Ακρόπολη»), Τζώρτζης Αθανασιάδης («Βραδυνή», «Ημέρα»), Κύρος Κύρου («Εστία», που άλλαξε κι αυτή χέρια και γλώσσα!), Γιάννης Παπαγεωργίου («Αθηναϊκή»), Κίτσος Τεγόπουλος («Ελευθεροτυπία»), Πάνος Κόκκας (παλιά «Ελευθερία»), Κώστας Νικολόπουλος (παλιό «Έθνος»,) βρίσκονται στις σελίδες της ιστορίας τού Τύπου και στα κοιμητήρια. Από χθες πλάι τους κείτεται ως «πρώην», οριστικά και ανεπίστρεπτα, το όνομα του Χρήστου Λαμπράκη. Που δεν ζει για να δει την αλλαγή φρουράς στη μεταλλαγμένη αυτοκρατορία του. 
Όπως μεταλλαγμένο είναι και το αναγνωστικό κοινό τών «Νέων» και του «ΒΗΜΑτος». Καμιά σχέση με εκείνον τον αναγνώστη που, σε ομιχλώδεις πολιτικά εποχές, έκρυβε την απογευματινή εφημερίδα τού Συγκροτήματος μέσα από το σακάκι. Και, ακόμα, καμιά σχέση με εκείνον που αγόραζε τις δυο εφημερίδες για τα κείμενα του Μάριου Πλωρίτη, του Δημήτρη Ψαθά, του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Γιώργου Λιάνη ή για τη δουλειά τού Λέοντα Καραπαναγιώτη, του Γιάννη Καψή κ.ά. Αντ’ αυτών, εδώ και μερικά χρόνια τις προμηθευόταν για τον Βαγγέλη Βενιζέλο (και όχι μόνο) που είχε πιάσει στασίδι στην αρθρογραφία τους.
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ: Κώστα Αριδάκη, είπαν τόσοι πολλοί, τόσα πολλά, για τον ξαφνικό πρόωρο χαμό σου. Εγώ κρατάω βουβά, με θλίψη μεγάλη, τις παλιές μνήμες, παλιών συνεργασιών. Και μαζί την εικόνα ενός αγνού ανθρώπου, ενός ταπεινού και άξιου δημοσιογράφου. Καλό σου δρόμο, Κωστή.

*τo άρθρο του Δ. Βραϊμάκη δημοσιεύεται στη Live Sport της Πέμπτης
πηγή: harddog-sport