Δημογέροντες

του Λευτέρη Κουγιουμτζή

«Ημουν διστακτικός στο να κοινοποιήσω την άποψή μου γιατί το να γράφει κανείς λίγα τραγούδια δεν του δίνει το δικαίωμα να γίνεται και δημογέροντας».

Σαν διάβασα την πρόσφατη επιστολή του Θανάση Παπακωνσταντίνου για το θέμα της Ηριάννας, κολλήσανε τα μάτια κι η σκέψη μου στην παραπάνω πρόταση.

Λιγομίλητος και φειδωλός πάντα στις δημόσιες τοποθετήσεις του ο καλλιτέχνης, δεν είναι κι ότι ακούς ή διαβάζεις δηλώσεις του κάθε χρόνο.

Γεμάτος αρμονία και μέτρο, ριζωμένος στην ψυχή του τόπου και οικουμενικά ανθισμένος, δεν θα μπορούσε παρά να αποστρέφεται τη χασμωδία των μέσων επικοινωνίας.

Οχι από σνομπισμό, αλλά εμποτισμένος απ’ την ανάγκη μας να ξαναζήσουμε στο ανθρώπινο σύμπαν μας, μακριά απ’ την κανιβαλική μαύρη τρύπα των μέσων, που εκπέμπει παράσιτα αδιάλειπτα και σε κάθε δυνατή συχνότητα.

Κι ενώ τα παράσιτα των μέσων επικοινωνίας οχλαγωγούν με θρασύτητα, αμετροέπεια και στόμφο, ο δημιουργός τοποθετείται με δισταγμό, ταπεινά και με σεμνότητα.

Θαρρεί πως η καλλιτεχνική του δράση δεν του δίνει το δικαίωμα να γενεί «δημογέροντας» και να απευθύνεται δημόσια.

Σχεδόν ντρέπεται, μέσα σε μια έκρηξη αξιοπρέπειας, μην τυχόν και θεωρηθεί ότι εκμεταλλεύεται τη θέση του στο μουσικό στερέωμα προκειμένου να εκφραστεί για ένα θέμα που τον πνίγει· ένα θέμα που δεν είναι καν προσωπικό, αλλά κοινωνικό, κι έχει να κάνει με τη λειτουργία της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης σ’ αυτόν εδώ τον τόπο.

Ετσι θαρρώ πως ήταν πάντοτε, μα ειδικά σε εποχές παρακμής· οι μεστοί «διστάζουν» να πούνε μια κουβέντα ενόσω οι σάπιοι μωρολογούν ασταμάτητα, οι συγκροτημένοι ζητάνε ευγενικά την άδεια την ώρα που οι αστοιχείωτοι κενολογούν αναιδώς, οι αληθινοί θαρρούν πως «δεν έχουν το δικαίωμα», ενώ οι κίβδηλοι παραληρούν αυτόκλητοι.

Κι όμως, οι κουβέντες των ταπεινών, οι σκέψεις των συγκροτημένων, οι απόψεις των αληθινών είναι που έχουνε το ειδικό βάρος και βάζουνε σε τάξη τον κόσμο μέσα μας και γύρω μας.

Σπάνιες όπως μια λεπτή δέσμη φωτός, που θα ξεχωρίσει κατευθείαν μέσα σε ένα σύμπαν σκότους· πολύτιμες σαν ένα ψιχάλι χρυσάφι, που θα λαμπυρίσει μέσα σε τόνους φτηνά άχερα.

Κι όσο για το ποιοι έχουν δικαίωμα να γενούνε «δημογέροντες», από τους φαύλους και τους αεριτζήδες, προσωπικά θα προτιμούσα κάποιον που, τουλάχιστον, «γράφει λίγα τραγούδια».

Αρκεί να είναι σαν του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

efsyn