Σαρξ εκ της σαρκός τους...

του Βασίλη Πάικου 

Ας ελπίσουμε πως η αναβολή της παρασημοφόρησης του Νικολάου Μέρτζου, «λόγω υποχρεώσεων του Προέδρου της Δημοκρατίας», δεν είναι παρά εύσχημος τρόπος ανακοίνωσης της ματαίωσής της. Ότι, επιτέλους, κατάλαβαν το λάθος εκείνοι που έπρεπε να καταλάβουν. Ή ότι, εν πάση περιπτώσει, υποχρεώθηκαν. Και επιχειρούν όπως - όπως να επανορθώσουν.

Γιατί, αν πρόκειται πράγματι περί απλής αναβολής και δούμε αύριο - μεθαύριο τον πατεντάτο χουντικό με τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος της Ελληνικής Δημοκρατίας στο στήθος, ζήτω που καήκαμε...

Δεν ξέρω, ούτε μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό στη βάση του οποίου η Προεδρία της Δημοκρατίας αποφάσισε να παρασημοφορήσει τον Νικόλαο Μέρτζο. Τον αντιπρόεδρο της Συμβουλευτικής Επιτροπής του δικτατορικού καθεστώτος. Τον συντάκτη κειμένων υμνητικών για τους δικτάτορες και για το ολέθριο εγχείρημά τους. Αν, απλώς, αποδέχτηκε σχετική εισήγηση ή αν επρόκειτο για πρωτοβουλία του Προκόπη Παυλόπουλου. Όπως και να ‘ναι, ήταν κακή ιδέα, πολύ κακή ιδέα. Που στοιχειώνει τις μνήμες και προσβάλλει τις ευαισθησίες του ελληνικού λαού. Εξ αυτού και η σφοδρή αντίδραση των συνδέσμων των αντιστασιακών. Όπως και των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Εξ αυτού και τα πολλά αρνητικά δημοσιεύματα, καθώς και τα άκρως απαξιωτικά σχόλια.

Αλλά κι αν ο Πρόεδρος δεν τα υπολόγισε όλα αυτά. Κι αν θεωρεί ότι, ε, δεν έγινε και τίποτα, μετά από τόσα χρόνια ποιος θυμάται και ποιον ενδιαφέρει. Κι αν λογαριάζει τους χουντικούς ως μέλη (παραπλανημένα έστω μέλη) της ευρύτερης πολιτικής του οικογένειας. Των οποίων το «αδίκημα» έχει από χρόνια παραγραφεί. Όφειλε, επιτέλους, να μετρήσει το γεγονός ότι στην κυβέρνηση σήμερα βρίσκεται η Αριστερά. Στην οποία, εξάλλου, χρωστά την ανάδειξή του στο ύπατο αξίωμα της Δημοκρατίας. Ήταν το λιγότερο που θα έπρεπε να σκεφτεί και να υπολογίσει.

Όχι, δεν ήταν καλή ιδέα, ήταν κακή, πολύ κακή. Που δυσφημεί και εκθέτει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μονάχα εν μέρει δε αποκαθίσταται η ηθική πολιτική τάξη με την εκ των υστέρων διά της «αναβολής» διόρθωση. Αναβολή η οποία, επαναλαμβάνουμε, ας ελπίσουμε πως ισοδυναμεί με ανάκληση. Και με ματαίωση...

Αυτοί ήταν, αυτοί είναι

Ισχυρίζεται ο Νικόλαος Μέρτζος πως είναι ο Ευάγγελος Αβέρωφ που τον εξώθησε στην αποδοχή της θέσης στη Συμβουλευτική του Παπαδόπουλου. Μπορεί και να είναι έτσι. Αλλά τι μ’ αυτό; Είναι γνωστό πως ο Αβέρωφ υπήρξε ο εμπνευστής της πολιτικής της «γέφυρας» με το χουντικό καθεστώς. Γέφυρα, την οποία πάντως ουδέποτε αποδέχτηκε ο πολιτικός κόσμος της χώρας, ούτε καν ο τότε αρχηγός του Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Και, επιτέλους, δεν είναι ο Αβέρωφ που συνέγραψε τα δοξαστικά υπέρ των δικτατόρων κείμενα του Μέρτζου.

Ισχυρίζεται επίσης πως μετά τη Μεταπολίτευση υπήρξε εξ απορρήτων σύμβουλος τριών ηγετών της Δεξιάς. Του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Ευάγγελου Αβέρωφ και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Θέλοντας να πει ότι αποδεικνύεται έτσι πως οι περί ων ο λόγος δεν αξιολόγησαν αρνητικά τα χουντικά του ημαρτημένα. Συνεχίζει δε υποστηρίζοντας πως έχαιρε της εκτίμησης μιας σειράς ιστορικών προσωπικοτήτων της Αριστεράς. Ουδείς, πάντως, των αναφερομένων βρίσκεται στη ζωή, ώστε να τον διαψεύσει ή να τον επιβεβαιώσει. Η «εκτίμηση» δε, ως συναισθηματική έκφραση, σπανίως τεκμαίρεται.

Εκείνο που μένει λοιπόν είναι η ασυλία της οποίας απήλαυε εκ μέρους της μεταδικτατορικής Δεξιάς. Τίποτα περίεργο και τίποτα πρωτότυπο εν προκειμένω. Δεν είναι μήπως η Ν.Δ. η οποία κατά καιρούς περιέλαβε χουντικούς στα ψηφοδέλτιά της; Δεν είναι μήπως η Ν.Δ. που στήριξε χουντικούς (διορισμένους από το δικτατορικό καθεστώς), υποψηφίους δημάρχους; Δεν είναι μήπως, και σήμερα, η Ν.Δ. που ενσωμάτωσε και ανέδειξε σε υψηλά αξιώματα υμνητές της χούντας της νεότερης γενιάς στα πρόσωπα του Γεωργιάδη και του Βορίδη;

Ή μήπως δεν ήταν η προδικτατορική έκφραση της Δεξιάς, η ΕΡΕ, που περιλάμβανε, έως το 1967, στην Κοινοβουλευτική της Ομάδα (!) τον υπουργό Ασφαλείας του μεταξικού δικτατορικού καθεστώτος, τον Κωνσταντίνο Μανιαδάκη; Τον εμπνευστή του «πάγου και του ρετσινόλαδου». Στα χέρια του οποίου μαρτύρησαν χιλιάδες δημοκράτες πατριώτες. Για να μην πάμε και λίγο πιο πίσω και να θυμηθούμε πως η μετακατοχική Δεξιά «κανάκεψε» τον ανθό του ελληνικού δωσιλογισμού.

Έτσι είναι η Δεξιά. Αυτή ήταν και -απ’ ό,τι φαίνεται- αυτή είναι. Έτσι είναι οι δεξιοί. Με αφόρητη «χαλαρότητα συνείδησης» απέναντι στους θιασώτες, τους υμνητές, ακόμη και τους απ’ ευθείας «δράστες» των δεξιών αυταρχικών καθεστώτων. Λίγοι, ελάχιστοι πιστεύουν πως τους χωρίζει ποτάμι βαθύ και αδιάβατο από κείνους. Ε, λοιπόν, θα θέλαμε να πιστεύουμε πως ο σημερινός Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι ένας απ’ αυτούς, τους λίγους...

avgi