Στου τουρισμού την ανοχή...

"Η αργοπορημένη, αποσπασματική κρατική αντίδραση, με τους αιφνιδιαστικούς ελέγχους από κλιμάκια του ΣΔΟΕ –ένα θερινό έθιμο και αυτοί–, δεν πρόκειται να αποφέρει σοβαρούς καρπούς."

του Παντελή Μπουκάλα
Αν θέλουμε να το δούμε καλά και σώνει «θετικά», θα ξαναμνημονεύσουμε τιμητικά του Ελληνος τον τράχηλο που ζυγόν δεν υποφέρει. Και θα ισχυριστούμε πως η κάθετη μείωση των φορολογικών εσόδων σε προορισμούς μαζικότατου και πολύμηνου τουρισμού δεν οφείλεται στην υπνωμένη φορολογική μας συνείδηση αλλά στο αντιστασιακό, το αντάρτικο φρόνημα που περνάει ακέραιο από γενιά σε γενιά. Ετσι θα ’ναι, αν έτσι θέλουμε να πιστεύουμε πως είναι. Αλλωστε η αύξηση του ΦΠΑ στο 24% αποτέλεσε θαυμάσια αφορμή για την προβολή ποικίλων ευφυολογημάτων, κύριο γνώρισμα των οποίων είναι ότι συγχέουν τη φιλοτομαριστική μαγκιά με έναν κίβδηλο αντιεξουσιαστικό αντικρατισμό: «Σιγά μην τους τα δώσω... Κορόιδο είμαι; Αυτοί τι δίνουν σ’ εμένα;» Και άλλα συναφή.

Η αργοπορημένη, αποσπασματική κρατική αντίδραση, με τους αιφνιδιαστικούς ελέγχους από κλιμάκια του ΣΔΟΕ –ένα θερινό έθιμο και αυτοί–, δεν πρόκειται να αποφέρει σοβαρούς καρπούς. Ο φοροφυγάς μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την ανομία τραβά· μια ανομία που τον κάνει να νιώθει ελεύθερος, αξιοπρεπής, περήφανος. Αλλωστε η φοροσυλληπτική τεχνολογία υπολείπεται πάντα της φοροκλεπτικής, ακριβώς όπως η τεχνογνωσία του ντοπαρίσματος βρίσκεται σταθερά μπροστά από την τεχνογνωσία εντοπισμού των αναβολικών. Ηδη η αγορά κατακλύστηκε από POS που τα τερματικά τους βρίσκονται σε τράπεζες της Μάλτας ή της Βουλγαρίας. Γεύεσαι στο Αιγαίο το ουζάκι και τα μεζεκλίκια σου, πληρώνεις (αν σου κάνουν την τιμή) με κάρτα, νιώθεις κι εσύ μέτοχος του πολιτισμού του πλαστικού χρήματος και κυρίως υπερήφανος φορολογούμενος. Μόνο που οι συναλλαγές σου εκκαθαρίζονται σε ξένες πατρίδες.

Στην περίπτωση του τουρισμού, πιθανόν το πιο σκληρό αναβολικό είναι η πατροπαράδοτη αντιμετώπισή του ως βαριάς βιομηχανίας της χώρας· της βαρύτερης. Το δόγμα αυτό μεταφράστηκε σε αναρίθμητες διευκολύνσεις, θεμιτές και αθέμιτες, εύλογες αλλά και καταστροφικές. Ποικιλόμορφα καταστροφικές, αν υποθέσουμε ότι εξακολουθούν να μας ενδιαφέρουν το περιβάλλον και η οικολογική ισορροπία. Νόμοι υπάρχουν. Πλήθος. Και για το πόση παραλία πρέπει να μένει ακάλυπτη από ενοικιαζόμενες ομπρέλες, και για το πόσο πρέπει να απέχουν οι ξαπλώστρες από το κύμα (και, βεβαίως, τα παντοειδή αυθαίρετα), και για την ηχορύπανση, την προστασία της καρέτα καρέτα ή της μονάχους μονάχους, την προστασία των εργαζομένων, για τα πάντα.

Αυτά όμως είναι για τον χειμώνα. Το καλοκαίρι, συχνά με την πρωταγωνιστική εμπλοκή καιροσκόπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που εικάζουν ψηφοθηρικά ότι νόμος είναι το δίκιο του πελάτη, τα μάτια της νομιμότητας, της εντιμότητας πες, βαραίνουν από την πύρα, νυστάζουν, δεν καλοβλέπουν. «Στου τουρισμού την ανοχή», για άλλους λόγους τραγουδισμένη από τους Χειμερινούς Κολυμβητές και τον Αργύρη Μπακιρτζή προ τριακονταετίας, όλα λιώνουν. Και η εσώτερη τιμή του τόπου επαφίεται στον πατριωτισμό των κορόιδων. Ευτυχώς δεν λείπουν. Δυστυχώς δεν επαρκούν.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ