Απαγόρευση του μπουρκίνι: μια υπόθεση που προκαλεί ναυτία

του Laurent Joffrin

Το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο της Γαλλίας καλείται να γνωμοδοτήσει την Πέμπτη σχετικά με τις αποφάσεις δημοτικών αρχών για την  απαγόρευση του ισλαμικού μαγιώ που καλύπτει όλο το σώμα, ενώ εικόνες γυναικών που δέχονται κλήση διότι καλύπτονται από ένα απλό βέλο, στις πλαζ των Καννών και της Νίκαιας, προκαλούν δυσφορία. 

Οι ανόητοι νόμοι, το μόνο που προσφέρουν είναι να επαυξάνουν τα δεινά της πολιτείας και να καταλήγουν αναπόφευκτα σε σκανδαλώδεις καταστάσεις. Έτσι σε μια ελεύθερη χώρα, κλιμάκιο αστυνομικών κατέφθασε σε παραλία για να διώξει από εκεί μία νεαρή γυναίκα, η οποία το μόνο έγκλημα που είχε διαπράξει, ήταν ότι περπάτησε στην αμμουδιά φορώντας μαντήλα και παντελόνι. Εκτός από την δημόσια κατακραυγή που προκλήθηκε από μισο - πεπεισμένους τηρητές της τάξης, που σίγουρα θα μπορούσαν να ασχοληθούν με σοβαρότερα θέματα, η γυναίκα υπέστη κι έναν ορυμαγδό από ρατσιστικές προσβολές που εξαπολύθηκαν από μια χούφτα παραθεριστών. Τους οποίους, εννοείται, ότι ουδείς εγκάλεσε γι' αυτήν τους την συμπεριφορά…

Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή; Εντολές χωρίς ειρμό ή λόγο ύπαρξης, οι οποίες εκδίδονται από πανικόβλητους δημάρχους, δεν μπορεί παρά να έχουν τέτοιου είδους αποτελέσματα. Αφ'ής στιγμής αρχίζουμε να ασχολούμαστε με την ρύθμιση του μήκους της φούστας ή με το αν φοράει κάποιος φουλάρι στον δημόσιο χώρο, όπου καθένας είναι συνήθως ελεύθερος να φέρει παντός είδους περιβολή, ο νόμος γελοιοποιείται καιοι πολίτες, εν προκειμένω οι γυναίκες, ταπεινώνονται. 

Άραγε, οι αστυνομικές δυνάμεις θα κινητοποιούνται στο εξής για να απαγορεύουν την πρόσβαση στις παραλίες σε μητέρες που φορούν παραδοσιακή ενδυμασία και που δεν ζητούν τίποτα, ούτε απειλούν κανέναν; Θα πρέπει άραγε να τις αποβάλλουν βίαια μπροστά στα μάτια των παιδιών τους, παραδίδοντας πικρά μαθήματα αγωγής του πολίτη από την ανάποδη; Ή μήπως οι απανταχού δημοτικές αστυνομίες δεν έχουν πιο επείγοντα καθήκοντα; Εμπρός στο αλγεινό αυτό θέαμα, που συνήγειρε την καταδίκη ολόκληρης της αριστεράς κι ενός μέρους της δεξιάς, πώς είναι δυνατόν οι πιο ειρηνικοί και πατριώτες μουσουλμάνοι να μην αισθάνονται ότι τους παραδίδουν στον δημόσιο κολασμό; Και τι σπουδαίο δώρο προσφέρεται στην ισλαμιστική προπαγάνδα, που θέλει να παρουσιάσει την Γαλλία ως έδαφος φύσει εχθρικό στην μουσουλμανική θρησκεία!

Ο αγώνας εναντίον του φονταμενταλισμού αποτελεί στόχο ουσιαστικό, κατεπείγοντα και καθοριστικό. Στις συνοικίες και στα τζαμιά ο σαλαφισμός επιδιώκει να κερδίσει έδαφος, ώστε να φέρει στις τάξεις του έναν ολοένα αυξανόμενο αριθμό αποπροσανατολισμένων μουσουλμάνων. Αυτού του είδους η μεσαιωνική οπισθοδρόμηση πρέπει να καταπολεμηθεί, μέσω της πολιτικής δράσης, της διαπαιδαγώγησης και της αδιαπραγμάτευτης εφαρμογής των κοσμικών νόμων (των αυθεντικών), μέσω μιας απρόσκοπτης υποστήριξης προς τους φορείς ενός σύγχρονου και ειρηνικού ισλάμ, που αποτελούν μακράν και την πλειονότητα (χωρίς να προσμετράμε τους μη θρησκεύοντες μωαμεθανικής παιδείας, για τους οποίους ποτέ δεν μιλάμε…).

Έχει πάψει η Γαλλία να επαγρυπνεί; Ούτε κατά διάνοια. Πρόκειται αντιθέτως, για την δημοκρατική χώρα στην οποία έχουν ληφθεί τα αυστηρότερα μέτρα κατά των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων του φονταμενταλισμού, αρχής γενομένης από την απαγόρευση του «καθολικού πέπλου» [1] – που ήδη με δυσκολία εφαρμόστηκε – και την απομάκρυνση των επιδεικτικών θρησκευτικών συμβόλων από τις αίθουσες διδασκαλίας. Το να ξεπερνάς αυτό το όριο στον δημόσιο χώρο, ισοδυναμεί με υπέρβαση των στοιχειωδών αρχών της ατομικής ελευθερίας.

Όσο για την εκκοσμίκευση [2], πρέπει να υπενθυμίζουμε ακατάπαυστα, ότι σκοπός της είναι να εγγυάται την ουδετερότητα του κράτους σε θέματα θρησκευτικής φύσεως, αλλά συνάμα και την ελεύθερη άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων, εφόσον  κινούνται εντός του πλαισίου του νόμου. Η εκκοσμίκευση δεν συνίσταται στην καταστολή των πεποιθήσεων, αλλά στην διασφάλιση του ότι δεν θα επηρεάζουν καταχρηστικώς την άσκηση δημόσιας εξουσίας ή την θέσπιση των νόμων. 

Ελπίζουμε ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας, που εξετάζει τούτη την εβδομάδα τα διατάγματα «αντί-μπουρκίνι», θα θέσει τέλος, με τη νομική σοφία που διαθέτει, σε αυτήν την φάρσα των διακρίσεων που σοκάρει τους δημοκράτες και φέρνει σε αμηχανία την αστυνομία. Διότι μόνο όταν η κοινωνία ανοίξει τους κόλπους της χωρίς περιστροφές στους θρησκευόμενους εκείνους που σέβονται την νομοθεσία, θα γίνει περισσότερο σεβαστό και το πνεύμα της κοσμικότητας.

Από τη Libération

Μετάφραση - Επιμέλεια: Γεωργία Πρωτογέρου

* Εικόνα από παραλία της Μασσαλίας, 16 Αυγούστου 2016. Φωτογραφία: France Keyser. Myop για την Libération
 

[1] ΣτΜ: Αυτό που στην καθομιλουμένη και πιο φορτισμένη πολιτισμικά γλώσσα αποκαλούμε «μπούρκα».

[2] ΣτΜ: Η Γαλλία είναι κοσμικό κράτος αν και με ρωμαιοκαθολικη παράδοση και κουλτούρα, όπου συνυπάρχουν ειρηνικά, σε πνεύμα ομόνοιας και αμοιβαίου σεβασμού εκκλησίες, ναοί, τζαμιά και συναγωγές (κυριότερες θρησκείες που απαντώνται: χριστιανική, μουσουλμανική και εβραϊκή). Αυτό επιτυγχάνεται δια της αρχής της laïcité, η οποία διασφαλίζει την ανεξιθρησκεία, τον διαχωρισμό του κράτους και των θρησκευτικών οργανώσεων, την ελευθερία της συνειδήσεως και της λατρείας και την ισότητα όλων ενώπιον του Νόμου και των δημοσίων υπηρεσιών, ανεξαρτήτως πίστης ή πεποιθήσεων. Ως εκ τούτου, απαγορεύονται οι διακρίσεις που βασίζονται στο θρησκευτικό δόγμα ή την λατρεία.

tvxs