Το μπουρκίνι, ο Τραμπ κι ο μισογυνισμός

του Χρήστου Ξανθάκη

Για τις γυναίκες δεν ισχύει το «άσε με να κάνω λάθος»…

Κάθομαι εγώ τώρα και διαβάζω για το μπουρκίνι. Που έχει γίνει χαμός, που έχει ξεσηκωθεί θόρυβος, που το απαγορεύσανε στις γαλλικές παραλίες κι έστειλε ο υπουργός ο γάτος δυνάμεις κρούσεως να ξεβρακώνουν τις παραβάτισσες, που ξεπούλησε όλη η κολεξιόν του Marks and Spencer, που δεν έμεινε τίποτα ούτε στα καταστήματα ούτε στο διαδικτυακό το μαγαζί. Κάπου νομίζω ότι έσκασε μύτη και ο σχεδιαστής των μοντέρνων μπουρκίνι, αυτών με τα σχέδια, και δήλωσε ότι δεν θέλει να σκλαβώσει τις γυναίκες αλλά πρόθεσή του είναι να τους χαρίσει ένα ρούχο κομψό και πρακτικό. Όλες αυτές οι μαλακίες…

Ε ναι, δεν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω αλλιώς το συγκεκριμένο στόρι.Από τη μία η απόλυτη έκφραση της ανδρικής και πατριαρχικής εξουσίας και από την άλλη ο τσαμπουκάς της πεφωτισμένης απαγόρευσης και της αδυναμίας επιλογής. Κάτι σαν τον Ιησού εν μέσω δύο ληστών. Να συνταχθείς δηλαδή με τη μπούρκα και το μπουρκίνι ως ένδειξη πίστεως και ανατάσεως ψυχής ή με την κρατική ισχύ που όλα τα ξέρει και όλα τα μαγειρεύει. Κι αν αύριο η κρατική ισχύς αποφασίσει ότι της φταίνε τα τατού-μανίκι ή τα πίρσινγκ στα χείλη και στις θηλές; Τροφή για σκέψη και ποιος νοιάζεται ρε φίλε για τις γυναίκες και τι έχουνε μέσα στις κεφάλες τους; Αρκεί να μας εξυπηρετούν στα πολιτικά μας παιχνίδια.

Αλλά μια και μιλάμε για πολιτικά παιχνίδια, μη λησμονούμε ότι δεν διαδραματίζονται μόνο στην αποδώ ακτή του Ατλαντικού. Χωράνε ταλαιπωρία οι καμπούρες των γυναικών και στην αποκεί πλευρά. Βλέπε τις επικείμενες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, που θα κρίνουν να τα θηλυκά είναι κανονικοί άνθρωποι ή κομμάτια κρέας. Μέσω του Ανωτάτου Δικαστηρίου, που τα αποφασίζει αυτά τα πράγματα στην Αμερική. Μέσω της νομοθεσίας για τις αμβλώσεις, που δεν στέκει και τόσο καλά στα πόδια της τα τελευταία έτη.

Οι οποίες αμβλώσεις, ως γνωστόν, είναι νόμιμες στις ΗΠΑ εδώ και 43 έτη, από την υπόθεση Roe Vs Wade. Τότε κρίθηκε η μάχη κι από τότε ξεκίνησε ένας όχι και τόσο υπόγειος πόλεμος για να γυρίσει το ποτάμι πίσω. Και φτάσαμε έτσι στο σήμερα, όπου στις μισές αμερικάνικες πολιτείες πρέπει να έχεις το Θεό μπάρμπα για να μπορέσεις να κάνεις άμβλωση. Κι αν αύριο εκλεγεί πρόεδρος ο Τραμπ, η κατάσταση θα δυσκολέψει ακόμη περισσότερο. Γιατί θα αρχίσει να διορίζει δικά του παιδιά στο Ανώτατο Δικαστήριο (ήδη υπάρχει ένα κενό, μετά απ’ το θάνατο του υπερσυντηρητικού Άντονιν Σκαλία) κι αυτά τα παιδιά θα ξαναστείλουν τις γυναίκες στους τσαρλατάνους και στις θείτσες με τα ματζούνια.

Διαγωνισμός μισογυνισμού με δυο λόγια, δρόμος αντοχής όπως Ολυμπιακοί Αγώνες. Και σε κάθε περίπτωση οι γυναίκες βγαίνουν χαμένες. Γιατί άλλοι αποφασίζουν γι’ αυτές, άλλοι αποφασίζουν για την πάρτη τους, άλλοι αποφασίζουν για το καλό τους. Για τους άνδρες ισχύει το «άσε με να κάνω λάθος», που λέει το τραγούδι. Για τις γυναίκες δεν ισχύει.Εκτός κι αν διαολοστείλουν όλους εκείνους τους γελοίους τύπους που επιμένουν να τις νουθετούν. Να το περιμένω ή να πάω για καφέ;

newpost