Και ο ψωριάρης χώρια...

Αν διαβάσει κάποιος με προσοχή τα επιχειρήματα που προβλήθηκαν προκειμένου να αιτιολογηθεί η απόφαση, θα αισθανθεί πως η διγλωσσία πλέον είναι συνώνυμη με την πολιτική.

του Γιάννη Σιώτου

Και τελικά μείναμε μόνοι και... καταφρονεμένοι. Η απόφαση της Ε.Ε. να μην προτείνει πρόστιμα κατά της Ισπανίας και της Πορτογαλίας για τα υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα, ανεξάρτητα από τα κίνητρα που υποκρύπτει, κάνει κάθε λογικό άνθρωπο να σκεφτεί ότι τελικά η χώρα αυτή έχει μετατραπεί σε σάκο του μποξ. Για εμάς, το μαγαζί διαθέτει: κόφτες, ψαλίδια, πιέσεις, «συστάσεις», ασφυκτικές προθεσμίες για τα προαπαιτούμενα. Για τους υπόλοιπους, προσφέρονται: τακτικισμοί, πολιτικά επιχειρήματα, ευελιξία και «κατανόηση».

Αν διαβάσει κάποιος με προσοχή τα επιχειρήματα που προβλήθηκαν προκειμένου να αιτιολογηθεί η απόφαση, θα αισθανθεί πως η διγλωσσία πλέον είναι συνώνυμη με την πολιτική.

«Οι κυρώσεις, ακόμα και αυτές που θα είχαν συμβολικό χαρακτήρα, δεν θα ήταν κατανοητές από το κοινό» δήλωσε ο Πιερ Μοσκοβισί σε συνέντευξη Τύπου και συμπλήρωσε: «Δεν είναι η καλύτερη προσέγγιση σε μια εποχή όπου οι αμφιβολίες είναι ευρέως διαδεδομένες στην Ευρώπη".

Ας κάνουμε, όμως, μια απόπειρα να αποκωδικοποιήσουμε τις δηλώσεις αυτές και να τις εκφράσουμε με όσο το δυνατόν απλούστερο τρόπο. Ο Γάλλος πολιτικός είπε, με όσο πιο σαφή τρόπο επιτρέπει το αξίωμά του, ότι τα αντιευρωπαϊκά αισθήματα που υπάρχουν σήμερα στους Ευρωπαίους πολίτες δεν επιτρέπουν την επιβολή ακόμα και συμβολικών κυρώσεων. Κοντολογίς, παραδέχθηκε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι, μετά το Brexit, το κλίμα αμφισβήτησης της γερμανικής εκδοχής της Ευρώπης είναι τέτοιο που δεν επιτρέπει έστω και τις συμβολικές ασκήσεις πειθαρχίας του εγχειριδίου που φέρει την υπογραφή Σόιμπλε.

Παραδέχθηκε επίσης ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να ξεκινήσουν εκρήξεις διαμαρτυρίας και καταγγελίες από τους Ίβηρες για προνομιακές συμπεριφορές που απολαμβάνουν κάποιοι, ενώ για κάποιους άλλους υπάρχει η γκιλοτίνα. Το γεγονός ότι τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ιταλία δόθηκαν παρατάσεις, προκειμένου να προσαρμόσουν τα δημοσιονομικά τους ελλείμματα στις προδιαγραφές του Συμφώνου Σταθερότητας, θα αποτελούσε από μόνο του ένα κραυγαλέο παράδειγμα διγλωσσίας και ανισότητας. Αλλά το κυριότερο είναι ότι θα πρόσφερε στους ευρωσκεπτικιστές και άλλα επιχειρήματα προκειμένου να υποστηρίξουν ότι η Ε.Ε. δεν είναι μια ένωση ίσων και ισότιμων εταίρων, αλλά ένα μαγαζί υπό γερμανική διεύθυνση. Αυτό όμως δεν αναιρεί την πραγματικότητα. Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ, η Επιτροπή αναγνώρισε τις πολιτικές σκοπιμότητες στη λήψη των αποφάσεων, επιβεβαιώνοντας με τον τρόπο αυτό εκείνους που υποστηρίζουν ότι η Ε.Ε. έχει μετατραπεί σε ένα παζάρι ανατολικών προδιαγραφών. Και αυτό αποδείχθηκε όταν ο Γάλλος επίτροπος -προφανώς για να κρατήσει τα προσχήματα- είπε ότι αντί των προστίμων, οι Βρυξέλλες εξακολουθούν να έχουν τη δυνατότητα να αναστείλουν ροές από τα διαρθρωτικά ταμεία της Ε.Ε. για τις δύο χώρες τον επόμενο χρόνο, αν τα διορθωτικά μέτρα που θα εφαρμοστούν, προκειμένου να κλείσουν οι τρύπες του προϋπολογισμού, δεν κριθούν ικανοποιητικά.

Από την απόφαση αυτή -και κυρίως από το σκεπτικό της- τεκμαίρεται επίσης ότι τα μαθήματα «συνέπειας» που κατά καιρούς κάνει ο κ. Σόιμπλε αφορούν μόνο κάποιους και όχι όλους. Το δίχως άλλο μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι οι δύο χώρες είναι πλέον εκτός Μνημονίων, και αυτό παρέχει τη δυνατότητα για πιο «ευέλικτες» ερμηνείες των γραφών. Αστεία επιχειρήματα. Οι κανόνες ή αφορούν τους πάντες και τα πάντα ή ειδάλλως δεν είναι κανόνες αλλά πλαστελίνη με την οποία μπορείς να κάνεις ό,τι σχήμα επιθυμείς. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση ο κανόνας είναι ότι οι Βρυξέλλες θα μπορούσαν να επιβάλουν πρόστιμα ύψους μέχρι 0,2% του εθνικού ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος για υπερβολικά ελλείμματα.

Και τι ήθελες να γίνει; θα αναρωτηθούν κάποιοι. Να ρίξουν τις «καμπάνες» για να δείξουν ότι είναι αμερόληπτοι και αδέκαστοι; Να πριονίσουν το κλαδί που κάθονται προκειμένου να αποδείξουν ότι η Ε.Ε. δεν κάνει «ρουσφέτια»;

Η απάντηση είναι απλή: Όταν κάποιος διαφωνεί με το πνεύμα και το περιεχόμενο του Συμφώνου Σταθερότητας, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι υπέρ των προστίμων ή κάθε λογής κυρώσεων που απορρέουν από αυτό. Οποιαδήποτε απόφαση που έστω και εμμέσως το αμφισβητεί και το αποδομεί είναι καλοδεχούμενη. Και σε κάθε περίπτωση οι αποφάσεις, σαν κι αυτή, που διαπνέονται από πνεύμα ευελιξίας και κατανόησης των γενικότερων πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών είναι στοιχείο προόδου. Φυσικά, αν δεν ανατραπεί στην πράξη το Σύμφωνο Σταθερότητας και η αρχή των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος η ευελιξία και η κατανόηση να μετατραπούν μέσα σε ένα βράδυ σε ακαμψία και στενομυαλιά. Αλλά αυτά είναι τα ρίσκα της πολιτικής. Και σε κάθε περίπτωση τόσο οι Ισπανοί όσο και οι Πορτογάλοι έχουν πληρώσει πολύ ακριβά τα «θέλω» των δικών τους δανειστών και δεν χρειάζεται να γίνουν για μία ακόμα φορά θύματα.

Αλλά να! Με τόσο κλοτσομπουνίδι που έχουμε φάει· με τόσα δάκτυλα που έχουν κουνηθεί μπρος στα μάτια μας· με τόσες απειλές που έχουν ακούσει τα αυτιά μας, και με τόσα λεφτά που έχουν φύγει απο τις τσέπες μας, θα περίμενα να διατίθενται και για μας λίγα ψίχουλα... κατανόησης. Φαίνεται όμως ότι οι σκέψεις και οι επιθυμίες αυτής της μορφής είναι πολύ ρομαντικές και ξεπερασμένες. Απ' ό,τι φαίνεται, στην περίπτωσή μας ισχύει αυτό που τόσο συχνά ακούμε στα χωριά: όλοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια.

left