Η αβάσταχτη γοητεία του σημαντικού

του Λάκη Λαζόπουλου

Δάκρυσα όπως δάκρυσε όλη η Ελλάδα όταν η Άννα αγκάλιασε τον πατέρα της, μετά την απίστευτα μεγάλη νίκη που σημείωσε. Δακρύσαμε όλοι στο άκουσμα του εθνικού ύμνου γιατί ξέραμε ότι ακολουθεί τον κόπο και το αποτέλεσμα μιας σπουδαίας αθλήτριας. Γιατί στη χώρα αυτή ο εθνικός μας ύμνος σχεδόν κοντεύει να γίνει αποκλειστικής χρήσης των κάθε λογής φασιστών, που για να σκοτώνουν όποιον διαφωνεί μαζί τους προτάσσουν και την Γαλανόλευκη σημαία και την «ιδιαίτερη» σχέση που έχουν αυτοί με την πατρίδα.

Σ’ αυτή τη χώρα λοιπόν που τα τελευταία χρόνια μόνο οι φασίστες σηκώνουν την ελληνική σημαία, η Άννα σήκωσε ξανά τη σημαία της χώρας μας πάνω στα αληθινά ιδανικά. Δάκρυσα όμως και όταν άκουσα την Άννα να μιλάει στο αεροδρόμιο μετά την επιστροφή της. Με ειρμό και αισθήματα ακριβά, που περπατούν πάνω στους δρόμους της σύνεσης και της ταπεινότητας, μίλησε η Άννα με σταθερή φωνή έτσι όπως είναι και η στόχευση της.

Όχι δεν ξεχνώ ότι πέρασα.
Η επιτυχία δεν αναιρεί τα όσα έγιναν.
Διαχειρίσθηκα σωστά τα συναισθήματά μου την ώρα του αγώνα.
Είναι μερικά από τα λόγια της.

Μακάρι ο καθένας μας να μπορούσε να περιγράψει τα δικά του βάσανα μέχρι να φτάσει εκεί που θέλει.
Η Άννα στόχευσε σωστά. Στο άθλημα της, στην ψυχή μας, στο νου μας.
Μπράβο Άννα!!!
Περήφανος ο πατέρας της, ένιωσα πως μέσα του μουρμούριζε τους στίχους του τραγουδιού που έχω γράψει και εγώ για την δική μου κόρη.

Όταν έχω εσένα, μπορώ να ονειρεύομαι ξανά, να ανοίγω μες τις θάλασσες πανιά, να πιάνω με τα χέρια μου τον κόσμο να τον φτιάξω… Κάνε ένα βήμα να κάνω εγώ το επόμενο!

Μ’ αρέσει που μέσα στον Αύγουστο αυτό το κορίτσι μας αγκάλιασε και το αγκαλιάσαμε όλοι μαζί.
Μια ώριμη αθλήτρια και όχι ένα ακόμα αλλοπαρμένο να φωνάζει ανεβασμένο στο πουθενά, Μύκονοοοος περνάμε τέλεια εδώωω.
Όμως οι νέοι άνθρωποι έχουν αυτό το προνόμιο. Το μοναδικό. Έχουν το χρόνο μπροστά τους. Μπορούν σε ένα λεπτό να αναποδογυρίσουν τα τραπέζια, να αποστασιοποιηθούν από τη σαχλαμάρα και να ανακαλύψουν την αβάσταχτη γοητεία του σημαντικού. Χρειάζεται όμως να πιστέψεις κάπου.
Και το ερώτημα είναι που. Τα όνειρα ποδοπατούνται στη χώρα αυτή. Και δεν τα ποδοπατούν μόνο οι ξένοι. Τα συνθλίβουν εδώ οι δικοί μας θλιβεροί.
Που τόσα χρόνια τώρα, έχουν ρημάξει τις ζωές μας και το μέλλον μας. Είναι καιρός να στοχεύσουμε σαν την Άννα. Να πάμε στους ευρωπαίους και να τους πούμε στοπ. Απαιτούμε να υπάρξουμε σα λαός! Μας στήσατε παγίδα με ψεύτικα και παραποιημένα στοιχεία μας οδηγήσατε στα μνημόνια για να μπορέσει η δική μας κρίση να σώσει τα δικά σας τομάρια. Ο αληθινός πόλεμος με την Ευρώπη δεν έγινε ποτέ. Οι δεξιοί παραδόθηκαν πριν τον πόλεμο και οι αριστεροί χάσανε τον πόλεμο. Σημασία έχει ότι παραμένουμε υποχείρια και υποτελείς του παράφρονα Σόιμπλε. Η Άννα ξύπνησε τα όνειρα που κοιμόντουσαν. Όλα τα όνειρα. Καιρός όμως οι πολιτικοί να μάθουν σωστή πολιτική σκοποβολή. Συνέχεια στοχεύουμε. Συνέχεια αστοχούμε.

Η Άννα μας έδειξε τον δρόμο αυτόν που μας κάνει αληθινά περήφανους.
Και ας σταματήσουν οι δημοσιογράφοι παρακαλώ να τα μικραίνουν και να τα κονταίνουν όλα στο μπόι τους. Υπάρχουν και ψηλότερα από αυτούς.
Ας δώσουν μεγαλύτερο νόημα στα λεγόμενα της.
Αυτό της αξίζει!

altsantiri