Αλλιώς πάμε για κρίκετ

του Θανάση Καρτερού

Αμαρτία εξομολογημένη. Μ’ αρέσει η μπάλα. Η μπάλα-μπάλα, όχι τα ξενέρωτα με καλάθια και φιλέδες. Το φουτμπόλ, που λέγαμε πιτσιρικάδες.

Διότι, άπαξ και μπεις στο τρυπάκι, δεν υπάρχει τίποτε σαν το ποδόσφαιρο! Η μαγεία της ομάδας που βγαίνει στο γήπεδο κάτω από την αψίδα μιας πελώριας ιαχής. Η ανατριχίλα της ντρίμπλας, της πάσας-ξυράφι, της κεφαλιάς-ψαράκι. Η γκρίνια του διπλανού. Η εκρηκτική ηδονή του γκολ. Η συντροφικότητα της κερκίδας που τη διαπερνά το ίδιο ρεύμα και το ίδιο πάθος, και ξαφνικά διαπιστώνεις ότι είσαι ένα με την ομάδα. Και βουρλίζεσαι μαζί της.

Η αμαρτία μου είναι βαρύτερη, γιατί ακόμα και στη χούντα, πήγαινα στο γήπεδο, αν και συνήθως χάναμε, αφού στην Αθήνα παίζαμε εκτός έδρας. Κάποτε μάλιστα, που βρέθηκα υπό δυσμενείς συνθήκες μπροστά στον μακαρίτη αστυνόμο Μπάμπαλη, και με ρώτησε αν είμαι με το εξωτερικό, ή το εσωτερικό, εγώ του απάντησα με νεανικό θράσος: Α, εγώ είμαι με τον ΠΑΟΚ. Με αποτέλεσμα οι συνθήκες από δυσμενείς να μετεξελιχθούν σε βίαιες. Τον καθοδηγητή μου, πάντως, που γκρίνιαζε γιατί τρέχω στα γήπεδα, τον έπεισα ότι το κάνω για να μπερδέψω την Ασφάλεια!

Έχουν κάποια σημασία όλα αυτά; Όχι, για όσους δεν υπήρξαν φίλαθλοι, οπαδοί, ερωτευμένοι με την ομάδα και την κερκίδα. Όσοι όμως -και είμαστε πολλοί- είχαμε το ποδόσφαιρο ως κάτι παραπάνω από ψυχαγωγία και θέαμα, νιώθουμε τα τελευταία χρόνια μισεροί. Γιατί μας στερούν κάτι δυνατό και όμορφο. Κι αν για τον καθένα όσα συμβαίνουν σήμερα στην μπάλα είναι ελεεινά, άθλια, βορβορώδη, που δεν μπορούν να γίνουν ανεκτά από μια αριστερή κυβέρνηση, για τους εραστές του ποδοσφαίρου είναι κάτι παραπάνω: Είναι κλεψιά! Μας έκλεψαν ένα κομμάτι της χαράς και της ζωής μας.

Διότι, πού να πας σήμερα στο γήπεδο; Με τα στημένα, τους διαιτητές της ντροπής, τα πιστόλια φωτοβολίδων; Την ανώτατη αρχή των κατηγορουμένων για κακουργήματα; Το θράσος των νταβατζήδων, που έχουν ξεσκίσει την ψυχή της μπάλας; Άντε να χωθείς καμιά φορά -η μισή ντροπή δική τους- στην Τούμπα, με την ψυχή στο στόμα για το πού θα πάνε το ματς οι μαυροντυμένοι. Γι’ αυτό άδειασαν τα γήπεδα. Και γι’ αυτό και δεξιός να είσαι, στην μπάλα πρέπει να είσαι με την κυβέρνηση και τον Κοντονή. Τόλμησαν να βάλουν χέρι στις μαφίες. Το ήμισυ του παντός.

Πού βρίσκεται το δίκιο στη σημερινή σύγκρουση είναι πεντακάθαρο, κι ας λένε τα παπαγαλάκια. Να μην κωλώσουν όμως οι δικοί μας. Διότι εκτός από τις αριστερές αξίες, υπάρχουμε κι εμείς. Καθαρή μπάλα, ή αλλιώς πάμε για κρίκετ...

avgi