Το τσούρνεμα του Αθήνα 2004

του Χρήστου Ξανθάκη

Το πιο ξεδιάντροπο και πιο ξετσίπωτο κόλπο της εικοσαετίας

Όταν ήμουνα μπόμπιρας στη δεκαετία του εβδομήντα, όλη την ώρα άκουγα για το «Φάκελο της Κύπρου». Ετούτο ο Φάκελος της Κύπρου, το άλλο ο Φάκελος της Κύπρου, το τρίτο ο Φάκελος της Κύπρου και πάρε και δώσε και βάλ’ τα στην μπρίζα και καν’ τα κορνίζα. Και πάνω απ’ όλα το αίτημα, το παλλαϊκό αίτημα ν’ ανοίξει ο Φάκελος της Κύπρου. Οπότε εγώ που ήμουνα τόσος δα, φανταζόμουνα έναν φάκελο απ’ αυτούς τους πορτοκαλί τους μεγάλους, με φοβερά μυστικά μέσα τίγκα στη χαρτούρα και στη φωτογραφία. Και απορούσα το χάπατο αφού τον ξέρουμε τον Φάκελο της Κύπρου και τον βλέπουμε τον Φάκελο της Κύπρου και τον έχουμε τον Φάκελο της Κύπρου γιατί δεν τον ανοίγουμε κιόλας; Με την απορία έμεινα…

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τον Φάκελο του Αθήνα 2004. Κάθε τρεις και λίγο σκάει κάποιος μερακλής και απαιτεί να ανοίξει ο Φάκελος εδώ και τώρα, ξεσηκώνεται ο σχετικός θόρυβος, αρχίζει η κουβέντα, γράφουν οι έγκυροι συντάκτες την άποψή τους, περνάνε οι μέρες, σκάει στην παραλία η Σκορδά με καινούριο μπικίνι ξεχνιούνται όλα. Ως την ώρα που κάποιος άλλος ρέκτης θα θυμηθεί ότι υπάρχουν κάτι υπόλοιπα από το Αθήνα 2004, κάτι βερεσέδια, κάτι χρέη γαμημένα που τα πληρώνουμε όλοι μας και όλες μας. Για να θυμηθούμε τότε και οι υπόλοιποι με τις υπόλοιπες πως μας τα πήρανε χοντρά στη μεγαλύτερη, πιο ξεδιάντροπη και πιο ξετσίπωτη αφαίμαξη του ελληνικού λαού τα τελευταία 20 χρόνια.

Ε ναι, την μεγαλύτερη, την πιο ξετσίπωτη και την πιο ξεδιάντροπη. Και εξηγούμαι, για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις. Τρία ήταν τα μεγάλα κόλπα της τελευταίας εικοσαετίας: Το Χρηματιστήριο, τα ακίνητα και οι Ολυμπιακού Αγώνες του 2004. Και στις τρεις περιπτώσεις λεφτά άλλαξαν χέρια και κόσμος βρέθηκε στον κουβά. Να μην τα πολυλογούμε, οι λεπτομέρειες είναι γνωστές, γνωστά και τα νούμερα. Αλλά υπάρχουν μερικές διαφορές ουσιώδεις, που φέρνουν στην κορφή της κοροϊδίας τοAthens 2004 και του απονέμουν το χρυσό μετάλλιο. Με σημαντικότερη εξ αυτών την ακούσια επιδρομή στις τσέπες μας…

Συγγνώμη δηλαδή, αλλά δεν μας υποχρέωσε κανείς να παίξουμε στο Χρηματιστήριο. Δεν ήρθε ο Γιάννης ο Κωστόπουλος στα σπίτια μας να μας κολλήσει το πιστόλι στον κρόταφο και να μας απειλήσει ότι αν δεν χώναμε τα φράγκα στα μπλου τσιπς θα τίναζε τα μυαλά μας στον αέρα. Ούτε πλάκωσε ο Σάλλας ένα πρωί στο γραφείο, με τρεις λεβέντες στο πλευρό του, να μας απειλήσει ότι έτσι και δεν παίρναμε στεγαστικό για μεζονέτα θα μας έσπαγε τα παῒδια. Εννοείται ότι μας ψήσανε, εννοείται ότι μας μπαλαμουτιάσανε, εννοείται ότι μας χαϊδέψανε. Μέχρι τελικής πτώσεως. Σε καμία περίπτωση ωστόσο δεν μας υποχρέωσαν να συμμετέχουμε στο πάρτι. Αλήθειες να λέμε και να μην κοροϊδευόμαστε.

Οι Ολυμπιακοί από την άλλη, μας τα πήραν αδιακρίτως. Δεν πα’ να έσκουζες ότι δεν γουστάρεις Αγώνες, δεν πα’ να χτυπιόσουνα από το πρωί ως το βράδυ, δεν πα’ να μούντζωνες με τα δύο χέρια, το λογαριασμό του 2004 τον πλήρωσες ως την τελευταία δεκάρα. Ενώ στο Χρηματιστήριο ή στην αγορά ακινήτων άμα ήθελες έμπαινες, άμα δεν ήθελες δεν έμπαινες. Κι άμα τα είχες τα λεφτά σου, τα όποια λεφτά σου τέλος πάντων, στην τράπεζα, τώρα θα μπορούσες να πας στο γκισέ και να τα ζητήσεις. Ενώ από το ταμείο των Ολυμπιακών Αγώνων δεν μπορείς να ζητήσεις απολύτως τίποτε. Ούτε καν έναν φάκελο της κακιάς ώρας, να χωράει τα πειστήρια του τσουρνέματος…

 newpost