Η σύναξη των οκτώ

του Τάσου Παππά

Δεν ξέρω αν ισχύει η πληροφορία ότι υπήρξε συνάντηση οκτώ στελεχών της ευρύτερης Κεντροαριστεράς με ολίγη από Κεντροδεξιά (Β. Κοντογιαννόπουλος), αλλά αν ισχύει, τότε τα πράγματα είναι σοβαρά για τα κόμματα που κινούνται στον χώρο.

Πώς διάβασαν άραγε το σχετικό ρεπορτάζ η Φώφη Γεννηματά και ο Σταύρος Θεοδωράκης;

Οι δύο ηγέτες προσπαθούν με κόπους και βάσανα να βρουν κοινό βηματισμό και κάποιοι, ανάμεσά τους ο πρώην πρωθυπουργός και αρκετοί πρωτοκλασάτοι παράγοντες του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, προφανώς μη ικανοποιημένοι από τις διεργασίες και θεωρώντας ότι το βασικό πρόβλημα της παράταξης είναι το έλλειμμα ηγεσίας, αναζητούν νέο πρόσωπο για να τεθεί επικεφαλής.

Σίγουρα θα ένιωσαν θυμό, γιατί το παρασκήνιο δουλεύει εναντίον τους.

Σύμφωνα με τη φημολογία, και ο Κ. Σημίτης και ο Θ. Πάγκαλος πρότειναν να αναλάβει να καθοδηγήσει το εγχείρημα ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Γ. Στουρνάρας.

Η απόγνωση οδηγεί στον πανικό κι ο πανικός κατά κανόνα είναι κακός σύμβουλος.

Δυστυχώς γι’ αυτούς, το πρόβλημα δεν είναι η απουσία σοβαρής και στιβαρής ηγεσίας. Για να ακριβολογούμε, δεν είναι κυρίως αυτό.

Το πρόβλημα είναι η μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας, η μετατροπή της σε δεκανίκι του νεοφιλελευθερισμού.

Με την ίδια πολιτική γραμμή, με τις ίδιες ιδεολογικές αναφορές, την ίδια στρατηγική όποιος κι αν επιστρατευθεί δεν πρόκειται τα πράγματα να βελτιωθούν.

Ο Φρανσουά Μιτεράν, όταν εκλήθη στις αρχές της δεκαετίας του ᾽70 μετά το συνέδριο του Επινέ να ενώσει τα διάσπαρτα κομμάτια της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας, κατέθεσε μια συγκεκριμένη ριζοσπαστική πρόταση που στάθηκε ικανή να εμπνεύσει τμήματα της κοινωνίας και ειδικότερα τη μικροαστική τάξη.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1974 έκανε κάτι ανάλογο με σημαντική επιτυχία.

Και οι δύο ήταν χαρισματικοί ηγέτες (το πώς εξελίχτηκαν είναι άλλης τάξεως θέμα), ωστόσο αυτό το προσόν από μόνο του δεν θα αρκούσε για να τους φέρει στο προσκήνιο.

Επαγγέλθηκαν και οι δύο τη ριζική αλλαγή, επέλεξαν με σαφήνεια τον αντίπαλό τους (τη Δεξιά), έκαναν ανοίγματα στην Αριστερά, οργάνωσαν κόμματα (αρχηγικά μεν αλλά μαζικά), εκμεταλλεύθηκαν με επιδεξιότητα τις περιστάσεις και σε σύντομο χρόνο κατάφεραν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών.

Επεισαν ότι αντιπροσώπευαν για την εποχή τους το νέο, το άφθαρτο, το ελπιδοφόρο.

Ποιος στην Ελλάδα σήμερα απ’ αυτήν την περιοχή μπορεί να ισχυριστεί ότι εκφράζει το διαφορετικό;

Σίγουρα όχι ο κ. Στουρνάρας, το πολιτικό παρελθόν του οποίου δεν αποτελεί εγγύηση για ένα καινούργιο και με προοπτικές ξεκίνημα.

Ισως και γι’ αυτό τον λόγο ο ίδιος, φρονίμως ποιών, αντιστέκεται.

efsyn