Ο Σπανάκης και οι μύθοι των «αντικρατιστών» και των «μεταρρυθμιστών»

του Γιάννη Σιδηρόπουλου*

Στην πολιτική συζήτηση των ημερών, μακριά από τη σκληρή διαπραγμάτευση που δοκιμάζει ακόμη και τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης,  κυριάρχησε ηυπόθεση της «λαθροχειρίας», όπως ονομάστηκε, στις εκλογές της ΑΔΕΔΥ, με πρωταγωνιστή το Γραμματέα Οργανωτικού του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Βασίλη Σπανάκη, που προκάλεσε επικρίσεις από το ΣΥΡΙΖΑ και οδήγησε στην παραίτησή του από το κομματικό αξίωμα. Είναι όμως αυτή η είδηση;

Παρόλο που πράγματι είναι μια μη αποδεκτή συμπεριφορά η απόπειρα να ψηφίσει κάποιος άλλος στη θέση του, το πρακτικό αποτέλεσμα στις εκλογές δεν θα μπορούσε να αναστρέψει την κυρίαρχη εικόνα που διαμορφώνεται στο συνδικαλισμό των δημοσίων υπαλλήλων, άλλοτε «λάφυρο» του κραταιού ΠΑΣΟΚ, όπου πλέον κυριαρχεί απόλυτα η ΔΑΚΕ.

Και αυτή είναι η είδηση, δηλαδή,  ότι στο συνδικαλισμό των δημοσίων υπαλλήλων κυριαρχεί το κόμμα με την πλέον αντικρατικίστικη ρητορική, η Νέα Δημοκρατία.

Η δεύτερη είδηση , εξίσου εντυπωσιακή, είναι ότι ο γραμματέας οργανωτικού της συντηρητικής  παράταξης ήταν ένας προβεβλημένος συνδικαλιστής του δημοσίου, ο Σπανάκης !

Στη χώρα λοιπόν που η αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση σε επίσημο και ανεπίσημο τόνο ότι την αποτελούν «γραφικοί κρατιστές»  και την εκλέγουν «τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι του ΠΑΣΟΚ», η ΔΑΚΕ είναι αυτή που σαρώνει στην ΑΔΕΔΥ αλλά ταυτόχρονα έχει «ρίξει άγκυρα» στην πλέον νευραλγική θέση του κομματικού μηχανισμού. Αυτή είναι η αντίφαση στη βάση της ρητορικής.

Στη βάση της πραγματικότητας, όλοι γνωρίζουν ποιες πολιτικές δυνάμεις, με ποιο τρόπο και ποιες διαδικασίες στελέχωσαν, διόγκωσαν και «ξεχείλωσαν» το δημόσιο τομέα, που τώρα δαιμονοποιούν, με τις προγραμματικές εξαγγελίες περί δραστικής περικοπής δαπανών προς όφελος της «πραγματικής οικονομίας» να οδηγούν ολοένα και περισσότερο (ευθέως ή δια της εις άτοπον απαγωγής) σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και μειώσεις μισθών!

Σε ένα πιο αφελές ρητορικό σχήμα, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι όταν κάποιος διορίζει μισό εκατομμύριο δημόσιους υπαλλήλους και ελέγχει την ΑΔΕΔΥ, τότε μπορεί να εμφανιστεί ως κόμμα φιλελεύθερων αντικρατιστών…

Πολλοί μεταρρυθμιστές, καμία μεταρρύθμιση

Ο δεύτερος μύθος της περιόδου που διανύουμε είναι οι περιβόητοι «μεταρρυθμιστές» που κυριαρχούν στον υπό ανασύσταση χώρο της κεντροαριστεράς ενώ αρχίζουν να μπαίνουν και στη ρητορική της Νέας Δημοκρατίας, ως αντίβαρο στο «λαϊκισμό» που θεωρούν ότι κομίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν ανατρέξει κανείς στη 40ετία που έχουμε διανύσει στη μεταπολίτευση, θα βρει αμέτρητους μεταρρυθμιστές αλλά σχεδόν καμία μεταρρύθμιση, προοδευτικού ή φιλελεύθερου χαρακτήρα. 

Αν μιλήσουμε για το Κέντρο και την επίδραση της «εκσυγχρονιστικής» περιόδου, οι μεταρρυθμίσεις ενδεχομένως εξαντλούνται στις περίφημες ταυτότητες, όπου μια χώρα διαιρέθηκε (και γνώρισε για καλά τον «κρατισμό» και την παρέμβαση της εκκλησίας όπως πρόσφατα και η κυβέρνηση Τσίπρα) για την επιτάχυνση μιας –έτσι κι αλλιώς- αναπόφευκτης, αυτονόητης και ελάσσονος σημασίας τυπικής εξέλιξης.

Για να είμαστε δίκαιοι, υπήρξαν πολλές και πραγματικές μεταρρυθμίσεις γύρω από τη δεκατίε του ‘80, όπως οι Πανελλήνιες Εξετάσεις,  όπως το ΕΣΥ ή το ΑΣΕΠ, το 1994. Μια μεταρρύθμιση που χτύπησε το κομματικό κράτος,  από ένα Υπουργό που βρέθηκε εν συνεχεία στο πυρ το εξώτερο από το κόμμα του και ένα Πρωθυπουργό που οι κατοπινοί και σημερινοί «μεταρρυθμιστές» κατατάσσουν, ομόφωνα σχεδόν, στη σφαίρα των «λαϊκιστών».

Και μια μεταρρύθμιση που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εφηύραν δεκάδες τρόπους για να τη φαλκιδεύουν και να συνεχίζουν να διορίζουν από την πίσω πόρτα, μέχρι τα χρόνια των μνημονίων.

Αν ψάξουμε στο χώρο της συντηρητικής παράταξης για μεταρρυθμίσεις ίσως θα πρέπει να εντοπίσουμε ένα ενδιαφέροντα κύκλο της ιστορίας καθώς ο πατέρας του σημερινού Προέδρου της ΝΔ ήταν εκείνος που επιχείρησε να διαλύσει την «πασοκική» ΕΑΣ των λεωφορείων της Αθήνας για να επιβάλει το μοντέλο του ΟΑΣΘ (που είχε επιβληθεί από την συντηρητική παράταξη πολλά χρόνια πριν) με ιδιώτες, «νοικοκυραίους» λεωφορειούχους, που  επικρίνεται σήμερα σφόδρα από την ίδια την αντιπολίτευση με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στις αστικές συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης.

Σχεδόν καμία μεταρρύθμιση λοιπόν δεν έγινε γιατί κανένα κεκτημένο προνόμιο δεν ήταν σε θέση να ανατρέψουν οι πολιτικές δυνάμεις που κυριάρχησαν στη μεταπολίτευση εκτός αν αυτό ενείχε την έννοια της εξυπηρέτησης του στενού κομματικού συμφέροντος για την αναπαραγωγή των δικών του πελατειακών δικτύων. Άλλωστε, δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τους τελευταίους διορισμούς…αγροφυλάκων.

Φυσικά, κανείς δεν αρνείται ότι η ΝΔ του «γέρου» Καραμανλή ήταν αυτή που εδραίωσε τη δημοκρατία στη χώρα – έστω και χωρίς να πλήξει το μετεμφυλιακό χαρακτήρα του κράτους- αλλά η σημερινή με την αλλοτινή ΝΔ ούτε έχει, ούτε θα ήθελε να έχει οποιαδήποτε σχέση.

Διγλωσσία και υποκρισία για τις «μεταρρυθμίσεις»

Στα χρόνια του μνημονίου η έννοια της μεταρρύθμισης συνέχισε να έχει διττή σημασία: Για τους εγχώριους πολιτικούς είχε την έννοια της αυτονόητης κατάργησης κάποιων προνομίων που ποτέ δεν έγινε αλλά εξαντλήθηκε σε ασήμαντα μέτρα αλλά και στο «τοτέμ» όλων των δυνάμεων, «μεταρρυθμιστικών» και μη, που είναι οι ιδιωτικοποιήσεις.

Ίσως η ιστορία να αδικεί τον Γιώργο Παπανδρέου, του opengov, της ΔΙΑΥΓΕΙΑΣ, και του «Καλλικράτη», του νόμου περί ιθαγένειας, της άρνησης σε νέα γενιά μονιμοποιήσεων μέσω stage (ακόμη και αν θεωρούνται ανέξοδες)  αλλά δεν συνέχισε με τις αναγκαίες τομές, που τις πολεμούσε το ίδιο το κόμμα του, τόσο καθεστωτικό πια όσο και η συντηρητική παράταξη, σε βαθμό που τον εκπαραθύρωσε.

Άλλωστε το ίδιο το μοντέλο της οικονομίας και η επιχειρηματικότητα της χώρας μονοπωλείται από κρατικοδίαιτες και κομματικές στρεβλώσεις σε ένα περιβάλλον με σημαδεμένη τράπουλα και σε μια χώρα που δεν έχει καμία παραγωγική βάση αλλά ζει με ψέματα εδώ και 40 χρόνια.

Για τους δανειστές, βέβαια, «μεταρρυθμίσεις» ακόμη και σήμερα, δεν είναι αλλαγές όπως η απελευθέρωση των «κλειστών επαγγελμάτων» (ήμουν νέος και γέρασα) αλλά κυρίως η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, η ισοπέδωση του κοινωνικού κράτους, το ξεπούλημα όσης δημόσιας περιουσίας απέμεινε και η διάλυση του δημόσιου τομέα. Που δεν είναι ογκώδης για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, αλλά ανοργάνωτος και αντιπαραγωγικός, πλην όμως κανένα σοβαρό σχέδιο για την αντιμετώπιση αυτής της παθογένειας δεν έχει εφαρμοστεί από τις «μεταρρυθμιστικές» δυνάμεις.

Αλλά ποια πολιτική δύναμη και με ποιο δείγμα γραφής,  θα εγγυηθεί κάποια αλλαγή: Οι «αντικρατιστές» που είχαν Γραμματέα Οργανωτικού το συνδικαλιστή της δημόσιου τομέα ή οι «μεταρρυθμιστές» που δεν έχουν να επιδείξουν μεταρρυθμίσεις;

Οι μύθοι άλλωστε και η ρητορική είναι εύκολη στην Ελλάδα όπου κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ για συνεργασία με τον εθνικολαϊκισμό των ΑΝΕΛ, αυτοί που συγκυβερνούσαν με το ακροδεξιό ΛΑΟΣ . Του οποίου τα πρωτοκλασάτα στελέχη μεταπήδησαν στη ΝΔ για  να συνεχίσουν να διαχειρίζονται εξουσία, αλλά κατηγορούν σήμερα την Αριστερά ότι «προδίδει τις αρχές της» για χάρη της εξουσίας !

Και αν η κουβέντα έρχεται στην παρούσα κυβέρνηση, δεν αρκεί ο ετεροκαθορισμός σε σχέση με τις αποτυχημένες αντιλήψεις, που συνεχίζουν να συναρπάζουν όσους έχουν κεκτημένα και προνόμια να προστατέψουν. Η αξιοπιστία της θα κριθεί πρώτα από το μείγμα της πολιτικής, αν αυτή αποδείξει ότι διαφοροποιείται από τις στρεβλώσεις του παρελθόντος (σαν αστικός εκσυγχρονισμός αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές), και έπειτα από την εφαρμογή αριστερών πολιτικών που στην παρούσα συγκυρία μοιάζει με πολυτέλεια. Και θα κριθεί χωρίς ελαφρυντικά. 

* Ο Γιάννης Σιδηρόπουλος είναι δημοσιογράφος του «Xanthi2»

tvxs

Eρωτήματα για την επιστολή Μίκη

του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Κάπως περίεργη μοιάζει η ανοιχτή επιστολή που έστειλε στον Αλέξη Τσίπρα ο μεγάλοςΜίκης Θεοδωράκης. Τόσο το ύφος, όσο και η φρασεολογία που χρησιμοποιεί στο κείμενο δημιουργούν, ευλόγως, ερωτήματα. 
Μπορεί ο Μίκης να έγραψε αυτό το πράγμα; Και να το έγραψε έτσι; Ανεξαρτήτως αν έχει δίκιο ή άδικο σε κάποια από τα... λεγόμενά του. Που έχει δίκιο δηλαδή στα περισσότερα, δεν το συζητώ.
Αλλά, τώρα, ένας Μίκης που συγχαίρει κι ευχαριστεί προσωπικά δύο δημοσιογράφους των ΝΕΩΝ, τον Ηλία Κανέλλη (ο οποίος αν δεν κάνω λάθος, έχει λοιδορήσει κατά καιρούς τον μεγάλο συνθέτη στην εκπομπή του στον Αθήνα 9.84) και τον Γιώργο Παπαχρήστο, όσο να ΄ναι δημιουργεί απορίες αν όντως είναι ο Μίκης που τα λέει όλα αυτά.  Άλλη εφημερίδα εκείνη τη μέρα δεν διάβασε ο μεγάλος συνθέτης μας; 
Χώρια που υιοθετεί χωρίς την παραμικρή αμφισβήτηση το ρεπορτάζ του Γιώργου.. 
Παπαχρήστου, «ο διαπρεπής δημοσιογράφος» γράφει, «αποστομώνει με ατράνταχτα στοιχεία το Γραφείο του πρωθυπουργού».
Την ίδια ώρα παραπέμπει σε κάποιο σημείο της επιστολής του στο Newsbeast.gr (σκέφτεστε τον Μίκη να διαβάζει Newsbeast;) ενώ παίρνει ως θέσφατο και μία δημοσκόπηση που παρουσίασε ο ΣΚΑΪ και δείχνει τον ΣΥΡΙΖΑ στο 16%. Από που προκύπτει άραγε αυτό το τελευταίο; Πάλι καλά που δεν χρησιμοποίησε καμία δημοσκόπηση από το Μακελειό να έχουμε καμία Χρυσή Αυγή στο 20%. 
Το ερώτημα είναι εύλογο: αν δεν έγραψε ο Μίκης τη συγκεκριμένη επιστολή ποιος την έγραψε;  
Αν, πάντως την έγραψε ο Μίκης την επιστολή όντως, υπάρχει θέμα για τον Αλέξη Τσίπρα. Αλλά και για τον ίδιο τον Μίκη αν με καταλαβαίνετε...

efsyn-zoornalistas

Πέφτει το μεγάλο ιταλικό ντόμινο;

του Στέλιου Κούλογλου

Από τις ντρίμπλες στο ποδόσφαιρο μέχρι τον Μπερλουσκόνι και τη πολιτική, οι Ιταλοί είναι μαέστροι στο θέαμα. Αν λοιπόν η παραίτηση Ρέντσι δεν αποδειχθεί το ίδιο θεατρική, η Ιταλία θα πρέπει να θεωρείται το μεγάλο ντόμινο που μόλις έπεσε, παρασύροντας ολόκληρη την ευρωζώνη και την ΕΕ σε μια κρίση που κανείς δεν μπορεί σήμερα να προβλέψει την έκταση που θα πάρει.

Γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση η ήττα του Ιταλού πρωθυπουργού δεν αποτελεί απλώς μια αποτυχία σε ένα δημοψήφισμα για την αλλαγή του Συντάγματος: οι Ιταλοί ψηφοφόροι αποδοκίμασαν την, εμπνεύσεως Βερολίνου, πολιτική της λιτότητας και την ανεργία που μαστίζει και την γειτονική χώρα, παρά τις επίμονες προσπάθειες αποστασιοποίησης του Ρέντσι. Επιβραβεύοντας συγχρόνως τις δυνάμεις εκείνες, όπως το κίνημα των 5 Αστέρων, που τάσσονται υπέρ της αποχώρησης της χώρας από την αποτυχημένη ευρωζώνη.

Η γειτονική χώρα εισέρχεται σε μία νέα πολιτική κρίση, την ώρα που οι τράπεζες και η οικονομία της εμφανίζονται πιο ευάλωτες παρά ποτέ. Αν οι διαβόητες αγορές δεν αυτοσυγκρατηθούν, η μετάδοση της κρίσης σε όλη την ευρωζώνη δεν αποτελεί καθόλου σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Για την ιδιαίτερα ευάλωτη ελληνική οικονομία τα νέα δεν είναι καθόλου καλά. Χώρια ότι η Ελλάδα χάνει στο πρόσωπο του Ρέντσι έναν σύμμαχο, έστω και ασταθή, στην μάχη για την αλλαγή των πολιτικών λιτότητας και τις προσπάθειες συσπείρωσης των χωρών του ευρωπαϊκού νότου.

Επειδή ουδέν κακόν αμιγές καλού, η πιθανή έναρξη αποχώρησης της Ιταλίας από τη ζώνη του ευρώ, βγάζει την Ελλάδα από το προσκήνιο της κρίσης. Και συγχρόνως, αν η Ιταλία ξεκινήσει διαδικασίες συντεταγμένης αποχώρησης από την ευρωζώνη, μας δίνει την δυνατότητα, αποχωρώντας συναινετικά, να "κρυφτούμε" πίσω από μια μεγάλη χώρα, αντί να βρεθούμε στο μάτι του κυκλώνα του grexit, ένα σχέδιο που ο φον Σόιμπλε δεν έχει ποτέ εγκαταλείψει.

Ο τελευταίος, μετά το όχι στο ιταλικό δημοψήφισμα, θα έπρεπε λογικά να σταματήσει τα καψόνια που ταλαιπωρούν την δεύτερη ελληνική αξιολόγηση. Μια ακόμη κρίση θα ήταν καταστροφική για την ΕΕ, αλλά το Βερολίνο σκέπτεται με βάση τη τσέπη του και τις βουλευτικές εκλογές του ερχόμενου φθινοπώρου.

Άλλωστε η άνοδος της ακροδεξιάς και του ευρωσκεπτικισμού είναι  ακριβώς αποτέλεσμα της μιζέριας και της ανασφάλειας που προκαλούν οι Γερμανοί ηγέτες, παίζοντας, όπως σωστά επισημαίνει ο νομπελίστας Τ. Στίγκλιτς στο βιβλίο του «ΕΥΡΩ: Πώς ένα κοινό νόμισμα απειλεί το μέλλον της Ευρώπης», τουςφλεβοτόμους του Μεσαίωνα.

Μοναδική εξαίρεση στο γκρίζο σκηνικό η επικράτηση του Πράσινου, δημοκρατικού  υποψηφίου στις προεδρικές εκλογές της Αυστρίας. Όμως, το να χαιρόμαστε επειδή η αυστριακή ακροδεξιά δεν κέρδισε παρά.. 46%, δεν αποτελεί μια ακόμη ήττα;  

tvxs

Συντριπτική νίκη του «όχι» στο ιταλικό δημοψήφισμα - Ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις

Το «όχι» επικράτησε συντριπτικά στο ιταλικό δημοψήφισμα. Οι Ιταλοί απέρριψαν τις συνταγματικές αλλαγές που πρότεινε ο πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι. Η χώρα οδηγείται σε πολιτικές εξελίξεις καθώς ο Ματέο Ρέντσι ανακοίνωσε την παραίτησή του. 

Όπως μεταδίδει η κρατική ιταλική τηλεόραση, με καταμετρημένο το 40% των ψήφων, η διαφορά μεταξύ του «όχι» και του «ναι» ανέρχεται σε 20 μονάδες. Συγκεκριμένα το «ναι» συγκεντρώνει το 40,9% και το «όχι» το 59,1%. Οι εκτιμήσεις των exit polls, μετά το κλείσιμο της κάλπης, ήταν πως το «όχι» συγκεντρώνει από 55% έως 60%, ενώ το «ναι» από 40% έως 45%.

Πολλοί αναλυτές μιλούν για ένα διπλό μήνυμα, ένα διπλό «όχι»: Από τη μία στον Ιταλό πρωθυπουργό και από την άλλη στην Ευρώπη, κυρίως στις πολιτικές της λιτότητας, αν και ο Ρέντσι είχε διαφοροποιηθεί δημόσια με αυτές, αλλά και εν γένει στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Ενδεικτικό είναι πως στην Ιταλία πολλοί σχολίαζαν για τις δηλώσεις υποστήριξης προς τον Ρέντσι από Ευρωπαίους, και κυρίως από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ότι αν πραγματικά ήθελε να νικήσει, θα ήταν προτιμότερο να μην είχε μιλήσει. 

Μετά την ήττα του ο Ματέο Ρέντσι, με διάγγελμα, ανακοίνωσε την παραίτησή του. «Όταν χάνεις δεν πας για ύπνο. Αποχωρείς», δήλωσε αναλαμβάνοντας την ευθύνη του αποτελέσματος. Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας είχε συνδέσει το πολιτικό του μέλλον με το αποτέλεσμα. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας είχε πει πως θα παραιτηθεί σε περίπτωση που χάσει το δημοψήφισμα. 

Ο Ιταλός πρωθυπουργός θα επισκεφτεί τη Δευτέρα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Σέρτζιο Ματαρέλα για να καταθέσει και επίσημα την παραίτησή του. Μένει να φανεί ποιες θα είναι οι αποφάσεις του Σέρτζιο Ματαρέλα και ποιες οι πολιτικές εξελίξεις. 

Αυτές οι πολιτικές εξελίξεις ήταν και ο λόγος που το δημοψήφισμα για τη συνταγματική αναθεώρηση στην Ιταλία έλαβε διεθνείς διαστάσεις.

Πολλοί αναλυτές, εντός και εκτός Ιταλίας, έχουν εκφράσει φόβους πως η παραίτηση του Ματέο Ρέντσι θα προκαλέσει πολιτική αναταραχή, με ταυτόχρονη ενίσχυση των αντιευρωπαϊκών δυνάμεων.

Αν οι αγορές αντιδράσουν αρνητικά στις εξελίξεις τότε πολλοί φοβούνται πως η βόμβα της ιταλικής οικονομίας θα σκάσει και αυτό θα σημάνει μια νέα κρίση στην ευρωζώνη, η οποία είναι άγνωστο αν μπορεί με τις παρούσες συνθήκες να την αντιμετωπίσει.

Η Ιταλία αποτελεί την τρίτη οικονομία της ευρωζώνης και λόγω μεγέθους της, θεωρείται αδύνατο να υπάρξουν πακέτα αντίστοιχα με αυτά της Ελλάδας, της Ιρλανδίας ή της Πορτογαλίας.

Είναι γεγονός πως το δημοψήφισμα της Ιταλίας έχει προκαλέσει τουλάχιστον «νευρικότητα» στις Βρυξέλλες. Πληροφορίες αναφέρουν πως εξετάζεται ακόμη και το ενδεχόμενο σύγκλησης έκτακτης Συνόδου Κορυφής των 19 χωρών μελών της ευρωζώνης σε περίπτωση που υπάρξουν αναταράξεις στις αγορές.

tvxs

Εδώ είναι Κύπρος, δεν είναι Τουρκία!

«Εδώ είναι Κύπρος. Δεν είναι Τουρκία. Τουρκία πάρε το χέρι σου από το γιακά μου…». Αυτά είναι μερικά από τα συνθήματα κάτω από τα οποία οι Τουρκοκύπριοι ξεσηκώνονται για άλλη μια φορά κατά της Τουρκίας και των εγκάθετών της – η «κυβέρνηση» των κατεχομένων.

της Νίκης Κουλέρμου

Εστω κι αν η αφορμή για τη νέα γενική απεργία που ξέσπασε στα κατεχόμενα ήταν το τραγικό ατύχημα που στοίχισε τη ζωή σε τρία άτομα, από τα οποία δύο ήταν μαθητές. Νεολαία, συνδικάτα και άλλες οργανώσεις είναι στους δρόμους. Ξανά και ξανά καλούν την Τουρκία και την Αϊσέ να πάει σπίτι της… Οι διακοπές τελείωσαν!

Οι Τουρκοκύπριοι συμπατριώτες μας δεν είναι η πρώτη φορά που ξεσηκώνονται κατά της Τουρκίας και των πολιτικών της που τους κρατούν ασφυκτικά δεμένους και τους σέρνουν στο άρμα των τυχοδιωκτισμών της ό,τι κι αν αυτοί περιλαμβάνουν. Οι Τουρκοκύπριοι συμπατριώτες μας νιώθουν τις συνέπειες της κατοχής στο πετσί τους δυο φορές, όσο και αν αυτό δεν το παραδέχονται κάποιοι στην ε/κ πλευρά.

Υπενθυμίζουμε ότι πριν λίγους μήνες είχαν κινητοποιηθεί χιλιάδες Τουρκοκύπριοι και μάλιστα νέοι στην πλειοψηφία τους, οι οποίοι κάτω από το σύνθημα “Απορρίπτουμε-Reddediyoruz”, βρέθηκαν στους δρόμους να διαμαρτύρονται για την προσπάθεια αφομοίωσης της τ/κ κοινότητας και ιδιαίτερα της νεολαίας μέσα από τη δημιουργία γραφείου νεολαίας και αθλητισμού. Η συγκεκριμένη πλατφόρμα προέβη σε πολυήμερες και πολύμορφες διαμαρτυρίες, ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο τις διεκδικήσεις για προστασία της κοινοτικής ύπαρξης των Τ/κ και της αυτονομίας τους από την Αγκυρα.

Από το 2010, κάθε χρόνο στις 14 Αυγούστου πραγματοποιείται εκδήλωση στην οποία διάφορες τ/κ νεολαιίστικες οργανώσεις διαδηλώνουν για να καταδείξουν ότι η δεύτερη επιχείρηση του Αττίλα το 1974 ήταν μια αδιαμφισβήτητη στρατιωτική εισβολή. Κεντρικό σύνθημα των διαδηλώσεων, ήταν πάντα το “Αϊσέ γύρισε στο σπίτι σου…”.

Και δεν είναι μόνο αυτές. Είναι άλλες τόσες που πραγματοποιούν τακτικά από κοινού η ΠΕΟ και το ΑΚΕΛ, το ΑΚΕΛ και η ΠΕΟ μαζί με τ/κ οργανώσεις και σύνολα τα οποία στέλλουν συνεχώς το μήνυμα της ειρήνης, το μήνυμα της δημιουργικής συμβίωσης και της προόδου, των κοινών αγώνων Ε/κ και Τ/κ για την κοινή τους πατρίδα.

Το ΑΚΕΛ είναι το μοναδικό κόμμα που εδώ και δεκαετίες στηρίζει τους Τ/κ συμπατριώτες μας ως ισότιμους των Ε/κ πολιτών και γι’ αυτή τη στήριξη πλήρωσε βαρύ τίμημα.

Εξακολουθεί και σήμερα να στηρίζει την προσπάθεια επανένωσης του λαού και του τόπου έστω και αν άδικα και αβάσιμα κατηγορείται για συμπόρευση με το ΔΗΣΥ. Στο πλαίσιο αυτό ήταν και η εκδήλωση που έγινε στις 21 Νοεμβρίου στο γήπεδο της Τσεντίν Καγιά. Στο ίδιο πλαίσιο και οι αλλεπάλληλες- το τελευταίο διάστημα- επαφές που έχει η ηγεσία του κόμματος με τ/κ κόμματα που στηρίζουν επίσης τον κ. Ακιντζί και την προσπάθεια για λύση.
Ναι, λοιπόν, εδώ είναι Κύπρος! Αυτό δείχνουν οι ενέργειες της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού και της κοινωνίας που θέλει λύση και εργάζεται πραγματικά γι’ αυτήν.

Δεν είναι Τουρκία όσο κι αν ο Ερντογάν προσπαθεί να πείσει τη διεθνή κοινότητα για το αντίθετο και μάλιστα να κάνει τους Κυπρίους να ντρέπονται για τα αυτονόητα που ζητούν να διασφαλίσουν: την μια πατρίδα ως ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος, χωρίς κηδεμόνες, παραμάνες και εγγυητές και τον ένα λαό, αφέντη του εαυτού του.

πηγή: dialogos.com.cy

Μέσα δικτύωσης της απομόνωσής μας

Μετά την «απροσδόκητη» εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, όπως και μετά το Brexit, ίσως και το ελληνικό δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015, πολλοί έπεσαν από τα σύννεφα. Δεν έχει πια καμία αξία να γελάμε με τους δημοσκόπους και τα think tanks που έχουν χάσει την επαφή τους με τις νέες και όλο πιο περίεργες κοινωνικές και ιδεολογικοπολιτικές συμπεριφορές των πολιτών (ή εν πάση περιπτώσει, όσων πάνε να ψηφίσουν).

του Δημήτρη Τρίμη

Οφείλουμε να πάμε πιο βαθιά στις αιτίες της τύφλωσης και απομάκρυνσής μας από την πραγματικότητα.

Η Jeena Wortham, συντάκτρια των New York Times, ειδική στις νέες τεχνολογίες και ιδίως στα κοινωνικά Μέσα, σε άρθρο της (22.11.2016) κάνει την αυτοκριτική της και επικρίνει το επικίνδυνο πολιτικό και κοινωνικό αποτέλεσμα της λειτουργίας και της γιγάντωσης αυτών των κυριάρχων πλέον «ενημερωτικών» Μέσων, όπως το Facebook, το Twitter και το Instagram: «Πέρασα την τελευταία δεκαετία διδάσκοντας σε στελέχη του Facebook κ.λπ. ποιες ειδήσεις και φωτογραφίες δεν θα ήθελα να βλέπω στην οθόνη μου και όλοι τους ακολουθούσαν τις συστάσεις μου», λέει η ειδική δημοσιογράφος και εξηγεί: «Κάθε φορά που διάβαζα ένα άρθρο που μου άρεσε ή κλίκαρα ένα λινκ ή «έκρυβα» ένα άλλο, ο αλγόριθμος των εφαρμογών κατέγραφε την προτίμησή μου και μου έδειχνε μόνο ό,τι εκτιμούσε πως θα μου άρεσε».

Με λίγα λόγια ομολογεί ότι η ενημέρωσή της για τα πράγματα που το μηχάνημα έκρινε ότι την ενδιαφέρουν, την απομάκρυνε από τη γενική, τη  μεγάλη εικόνα των κοινωνικών διεργασιών και των πραγματικών πεποιθήσεων των «υπόλοιπων» ανθρώπων, πλην του κύκλου των «δικών της», δηλαδή των ομοϊδεατών της, κατά κάποιο τρόπο.

Οι μαθηματικοί αυτοί ψηφιακοί δρόμοι -γράφει η Wortham- στην περίπτωσή της έκαναν ακριβώς αυτό που τους είχε πει να κάνουν: «να μπλοκάρουν ρατσιστικά, μισογυνικά και αντιμεταναστευτικά σχόλια και να αποκρύπτουν όσους δεν στήριζαν το κίνημα κατά της αστυνομικής βίας». Όλα αυτά συνέβαιναν και συμβαίνουν και σε εκατομμύρια άλλους εγγεγραμμένους στα social media ανθρώπους σε όλες τις χώρες, με τρόπο που να μην μπορεί να συνειδητοποιηθεί και να μετρηθεί το εύρος της δημοτικότητας μιας ρατσιστικής ιδέας, μιας απάτης, ενός ψέματος και όλων των άλλων ιδεολογικών «τεράτων» της εποχής, όπως η δημοφιλία του Τραμπ, η διάδοση της μισαλλοδοξίας και της απερίγραπτης συνωμοσιολογίας. 

«Δεδομένου ότι 40% των Αμερικανών εξασφαλίζουν την ενημέρωσή τους από το Facebook», συμπεραίνει, «ο εντοπισμός άλλων απόψεων δεν θα έπρεπε να είναι δύσκολος. Παρά ταύτα, επέλεξα να δημιουργήσω ιδιότυπο κουκούλι, από το οποίο δεν εξήλθα παρά μόνον μετά τις εκλογές της 8ης Νοεμβρίου».

Και στην Ελλάδα, όμως, οι χρήστες του internet αυξάνονται διαρκώς, άρα πολλαπλασιάζονται και οι ιδεολογικοπολιτικές «εξαρτήσεις» των πολιτών από τα κυρίαρχα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στην περίπτωση δε, που οι πολίτες θέλουν και επιπλέον «εναλλακτική ενημέρωση», στρέφονται σχεδόν αποκλειστικά στην άλλη κυρίαρχη πηγή «ενημέρωσης», τα «ελεύθερα» ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ και μάλιστα εντελώς δωρεάν. 

efsyn

Νεύρα Αβάνας

Τους καταλαβαίνω. Είναι δυσβάστακτο για τους «Μένουμε Ευρώπη» να συνηθίσουν ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας πρωθυπουργός που καλεί τον Ομπάμα στην Αθήνα και ταυτόχρονα εκφωνεί επικήδειο στην πολιτική κηδεία του Κάστρο.

του Νίκου Μωραΐτη

Είχα μία καθηγήτρια στο γυμνάσιο, εκεί στα μέσα του ’80. Οικοκυρικά δίδασκε. Τεραστίων διαστάσεων, μπήκε μία μέρα φουριόζα στην τάξη και άρχιζε να βρίζει τον Ανδρέα Παπανδρέου που είχε πάει σε επίσημη επίσκεψη στη Λιβύη. «Ο άθλιος, μας κάνει τριτοκοσμική χώρα, με τους Μουαμάρ Καντάφι, τους Γιασέρ Αραφάτ και τους Φιντέλ Κάστρο του. Την Ελλάδα, το λίκνο του πολιτισμού, τριτοκοσμική χώρα! Να πάει να μείνει εκεί, με αυτούς που ντύνονται με σεντόνια και τραπεζομάντηλα».

Τη θυμήθηκα την καημένη αυτές τις μέρες, με την επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στην Κούβα και όσα εκστόμισαν τα νεοφιλελεύθερα χείλη – τα ίδια πάνω κάτω με τότε, 30 χρόνια μετά!

Βέβαια, πού να καταλάβει η καθηγήτρια των Οικοκυρικών του «ανήκομεν εις τη Δύσιν» το νόημα μίας ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής, που συνομιλούσε εξίσου με τον Φρανσουά Μιτεράν και τον Μουαμάρ Καντάφι – και μεσολαβούσε και μεταξύ των δύο όταν χρειαζόταν. Τη φιλοαραβική πολιτική, βέβαια, του Ανδρέα Παπανδρέου την εξαργυρώνουμε ακόμα, με το να είμαστε από τις ελάχιστες χώρες στον κόσμο χωρίς εισαγόμενη τρομοκρατία των φονταμενταλιστών…

Τα ίδια νεύρα που είχε η ογκώδης δασκάλα του ’80 έχουν οι σημερινοί «Μενουμευρωπαίοι» με την παρουσία του Τσίπρα στην κηδεία του Κάστρο. Ένας μάλιστα από αυτούς έγραψε στο twitter: «Πρώτη φορά αισθάνομαι ντροπή που είμαι Έλληνας». Ξυδάκι. Οι εντεταλμένοι της διαπλοκής στις χυδαίες τους φυλλάδες υπολογίζουν σήμερα πόσο κόστισαν τα καύσιμα του πρωθυπουργικού αεροπλάνου για την Κούβα! Μα γιατί δεν υπολογίζουν κάτι πιο απλό; Για παράδειγμα, πόσο στοίχιζαν τα νοσήλεια στο Ερρίκος Ντυνάν κάθε φορά που ο εκλεκτός τους πρωθυπουργός – ο άνθρωπος που εκσυχρόνισε την κλοπή στην Ελλάδα –  νοσηλευόταν τζάμπα εκει επί της πρωθυπουργίας του;

Νεύρα. Πολλά νεύρα – γι’ αυτό και οι σπασμωδικές κινήσεις της γελοιότητας. Γιατί πώς να διανοηθούν ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας πρωθυπουργός που καλεί τον Ομπάμα στην Αθήνα και ταυτόχρονα εκφωνεί επικήδειο στην πολιτική κηδεία του Κάστρο;

Είναι δυσβάστακτο για τους εγχώριους yesmen -από Πορτοσάλτε και Λοβέρδους μέχρι Παγκάλους, Κικίλιες και ανώνυμα τρολ του διαδικτύου- να αποδεχθούν μια πολύπλευρη πρωταγωνιστική παρουσία στη διεθνή σκηνή. Το καταλαβαίνω. Ας προσπαθήσουν να καταπιούν την πραγματικότητα που τους κάθεται στο λαιμό, με ένα ποτήρι νερό και τα κατάλληλα χάπια. Κι αν δεν τους κάνουν τα εγχώρια, ας παραγγείλουν από την Κούβα. Η ιατρική στο νησί της Καραϊβικής κάνει θαύματα.

altsantiri

Ανθρωποφαγία στα ΜΜΕ: «Να τον τυλίξω ή θα τον φάτε στον αέρα;»

της Ιφιγένειας Κοντού

«Και τότε ρίξανε τον κλήρο... και τότε ρίξανε τον κλήρο... να δούνε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί...» Αλήθεια, ποιος θα φαγωθεί αυτή την εβδομάδα από τα ΜΜΕ; Σαββατοκύριακο έρχεται. Ποιον θα εντοπίσουν σε άθλια κατάσταση, άνεργο, πτωχευμένο, μόνο, απελπισμένο για να τον βγάλουν στον αέρα;

Αν αυτό δεν είναι ανθρωποφαγία, τι είναι; Φιλανθρωπία;

Αυτόν το έρημο ηθοποιό, τον Σταύρο Μαυρίδη τον έχουν κάνει κομματάκια... Τραβάει ένα κομμάτι η Τηλεόραση, τραβάει ένα κομμάτι ο Τύπος, τραβάνε άλλο κομμάτι τα social media... Μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία  της σαββατοκυριακάτικης εκπομπής που τον εντόπισε τον άνθρωπο, κατεστραμμένο οικονομικά και επαγγελματικά, με άθλια ψυχολογία, βουτηγμένο στη μοναξιά και την κατάθλιψη...

Η ρεπόρτερ του καναλιού χτυπούσε - λέει - επίμονα το κουδούνι... Ο άνθρωπος δεν θέλει να δει κανέναν, δικαίωμά του δεν είναι; Τους λέει ότι θα φύγει στο εξωτερικό  για να πάψουν να τον αναζητούν. Το ρεπορτάζ επιμένει να αποσπάσει ένα παράπονο, μια κλάψα, ένα δάκρυ... Λίγο...«ψαχνό».

Ο παρουσιαστής συγκινείται, σμίγουν τα φρύδια, τρεμοπαίζει το χειλάκι... Οι πανελίστες κρύβουν το πρόσωπο μέσα στη χούφτα τους... Ποιος ξέρει αν το κάνουν από συμπόνοια για τον άνθρωπο ή από ντροπή για τα θέματα της εκπομπής τους... [Μπορεί και να είναι χορτοφάγοι...]

Και σαν να μην φτάνει η τηλεόραση που πήρε τη μερίδα του λέοντος, έρχονται σαν τα κοράκια και τα sites να κατασπαράξουν όσες σάρκες έμειναν...

Τα ίδια έκαναν και με την περίπτωση της Νανάς Καραγιάννη... Τα κανάλια την περιέφεραν  από εκπομπή σε εκπομπή με το πρόσχημα ότι αφυπνίζουν το κοινό σχετικά  με τη νευρική ανορεξία... Εμένα μου λες; Πες ότι έκανε τηλεθέαση το θέμα... ότι πουλούσε φύλλα η εικόνα της... ότι αποσπούσε clicks μια ανάρτηση με το όνομά της κι έναν σπαρακτικό τίτλο...

Παλιότερα τουλάχιστον, έπρεπε να την θες κι εσύ τη δημοσιότητα... να το ζητάει κι εσένα το δέρας σου να εκτεθείς… Τώρα δεν χρειάζεται. Έρχονται και σε βρίσκουν όπου κι αν είσαι. Σε ξετρυπώνουν σε όποιο λαγούμι κι αν κρυφτείς. Πάντα για το καλό σου.

Ποιο καλό σου; Ποιος [επ]ωφελείται από αυτά τα ρεπορτάζ εκτός από τα ίδια τα Μέσα που τα προβάλλουν; Σε τι ακριβώς ευεργετείται ο άνθρωπος αυτός που εκτίθεται [παρά τη θέλησή του] αφού χάνει και την ελάχιστη αξιοπρέπεια που του είχε μείνει; Κι αν χρειάζεται να καλέσει κάποιος τις υπηρεσίες να φροντίσουν για έναν άνθρωπο, πρέπει να το κάνει on camera;

Όσα άρθρα κι αν γραφτούν, όσο κράξιμο κι αν πέσει στο διαδίκτυο, όταν οι εκπομπές που προβάλλουν τέτοια θέματα κάνουν τηλεθέαση ή το site κάνει ρεκόρ στα clicks... δεν φέρουν μόνον τα ΜΜΕ  ευθύνη αλλά και εμείς, οι τηλεθεατές, το αναγνωστικό κοινό ή οι χρήστες του διαδικτύου που καταναλώνουμε αχόρταγα «ειδήσεις» και «ρεπορτάζ» σαν αυτά.

Έχουμε κι εμείς ευθύνη για την ανθρωποφαγία  αυτή. Εκτός από το να γκρινιάζουμε, μπορούμε με τις επιλογές μας να δείξουμε τι θέλουμε από τα ΜΜΕ:

• Λιγότερη έκθεση – περισσότερη ενσυναίσθηση
• Λιγότερη αμετροέπεια – περισσότερη αξιοπρέπεια
• Λιγότερη ανθρωποφαγία – περισσότερη ανθρωπιά

Το εικαστικό είναι το έργο του Jean- Louis Théodore Géricault: «the raft of the medusa» [1819], και βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου. Απεικονίζει τους τελευταίους επιβάτες της σχεδίας  που επέζησαν από το ναυάγιο του πλοίου Μέδουσα, το 1816.

Στο πλοίο που βγήκε σε ξέρα, επέβαιναν 150 άτομα που μετεπιβιβάστηκαν στη σχεδία  για να σωθούν αλλά αποδεκατίστηκαν μέσα σε δεκατρείς ημέρες. Όταν  τους βρήκε το πλοίο Argus, είχαν μείνει μόνο 15 ζωντανοί κι αυτοί χρειάστηκε να καταφύγουν στον κανιβαλισμό για να κρατηθούν στη ζωή.

Τελικά επέζησαν οι δέκα. Το περιστατικό εκτός από τον πίνακα του Géricault, ενέπνευσε και το τραγουδάκι: «il etait un petit navire...». Στα ελληνικά: «ήταν ένα μικρό καράβι...».

tvxs

Πριν θρηνήσουμε θύματα…

Όταν το ΕΣΡ οφείλει να αναλάβει αμέσως δράση 

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης 

Σαρανταεπτάχρονος αυτοκτονεί μισή ώρα πριν ξεκινήσει τηλεοπτική εκπομπή, όπου θα ήταν «κατηγορούμενος» για τον βιασμό της δωδεκάχρονης κόρης του. Πρώην αστυφύλακας δολοφονεί την αγαπημένη του αμέσως μετά απ’ τη συμμετοχή της σε τηλεοπτική εκπομπή και αυτοκτονεί. Τριανταεννιάχρονος δημοτικός υπάλληλος προσπαθεί να επανασυνδεθεί με την οικογένειά του μέσω τηλεοπτικής εκπομπής. Αποτυγχάνει και καταλήγει και αυτός στην αυτοκτονία.
Στην Ελλάδα έγιναν όλα αυτά, δεν έγιναν στην οθόνη του κινηματογράφου. Στην τηλεοπτική Ελλάδα, για να είμαι ακριβής, στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα. Και δεν είχαμε μόνο θανάτους,.. 
είχαμε κάθε είδους μικρές τραγωδίες, να συνοδεύουν το, κυρίαρχο τότε, φαινόμενο των ριάλιτι σόου. Ριάλιτι με την παλιά έννοια, την έννοια του ψυχικού ξεγυμνώματος, όχι τα σημερινά που είναι τραγουδιστικά και εντελώς light εκδοχή της οφθαλμολαγνείας. Πριν από είκοσι χρόνια όμως έπαιζε κανονική ανθρωποφαγία, με το αίμα να ρέει ποτάμι…
Σας θυμίζει κάτι; Σας φέρνει μήπως στο νου κάποιες πρόσφατες εικόνες από τηλεοπτικές εκπομπές που παίζουν με τον ανθρώπινο πόνο; Κάτι φρέσκα καϊνάρια που για να ανεβάσουν τα νούμερα των προγραμμάτων τους είναι έτοιμα για απευθείας μεταδόσεις επιθανάτιων ρόγχων; Κάτι χαμογελαστά κρανία που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ξεφτιλίσουν το σύμπαν, αρκεί να μπουν σε ακόμη περισσότερα σπίτια. Για να σκορπίσουν δηλητήριο και χολή και να πατήσουν επί πτωμάτων.
Δεν θέλω να γράψω ονόματα, γιατί δεν θέλω να διαφημίσω κανένα κτήνος. Θέλω όμως να σημειώσω ότι την περασμένη Δευτέρα που γινόταν η τελετή παράδοσης-παραλαβής του νέου ΕΣΡ, βγήκε ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής Νίκος Παππάς και δήλωσε ότι δεν είναι μόνο η αδειοδότηση που πρέπει να ενδιαφέρει το Ραδιοτηλεοπτικό, είναι και το περιεχόμενο που έχει υποφέρει. Σωστή η λέξη και απολύτως ακριβής και αναμένω την προτροπή του υπουργού να την ακολουθήσει η Ανεξάρτητη Αρχή και να πράξει το καθήκον της…
Να κάτσει αυτή τη φορά και να αναλογιστεί που μπορεί να φτάσουμε με την καφρίλα των τηλεοπτικών εκπομπών και να δώσει ένα τέλος στο σίχαμα και στους σιχαμένους. Να το φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο, πριν θρηνήσουμε θύματα. Πριν δούμε κανέναν κακομοίρη ή καμιά κακομοίρα να καταφεύγει στην αυτοκτονία όπως το βλέπαμε στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα. Να σταθεί στο ύψος του το Ραδιοτηλεοπτικό και να τα βάλει τα πράγματα στη σειρά και να κόψει και μερικούς αφαλούς. Για να μην πω τίποτε πιο πρόστυχο και το χοντρύνουμε το θέμα...

Υ.Γ.: Αυτά είναι τα σοβαρά, αυτά είναι που πονάνε. Όχι τα φιλάκια ανάμεσα σε ζευγάρια ομοφυλόφιλα. Καταλαβαινόμαστε κύριοι;

newpost-zoornalistas

Adios Fidel

«Οι άντρες δεν διαμορφώνουν το πεπρωμένο. Το πεπρωμένο παράγει τους άντρες που έχει ανάγκη». Ίσως αυτή η ρήση του κομαντάντε Φιντέλ, απαντάει στο τι ήταν ο Φιντέλ.

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ένα παράγωγο του χρόνου και των αναγκών του, ένα παιδί της ιστορίας, επίμονο τέκνο της εποχής του. Όσοι προσπαθούν μηχανιστικά και σχεδόν μεταφυσικά να αποδώσουν στο Φιντέλ Κάστρο τους προσδιορισμούς που πιθανόν οι ίδιοι έχουν ανάγκη, ξεχνούν πως η Ιστορία δεν γράφεται με τα «αν» αλλά με τα «όταν». Ένα τέτοιο «όταν» συνοδεύει την είσοδο του Φιντέλ στην Αβάνα και την Ιστορία, στο πλάι του Τσε, του Σιενφουέγκο και των χιλιάδων που ακολούθησαν τους μόλις 82 επαναστάτες που κατέβηκαν από τα βουνά της Σιέρα Μαέστρα.

Πάνω απ όλα, ο Φιντέλ ήταν ένας άνθρωπος με όραμα που κατάφερε να γίνει όραμα. Όσοι υποτιμητικά σήμερα βλέπουν στην όψη και τη στρατιωτική στολή του Φιντέλ ένα «δικτάτορα» , αντιλαμβάνονται την Ιστορία ως ένα τεράστιο τζουκ μποξ που παίζει ετεροχρονισμένα τραγούδια παραγγελίας τους και τη Δημοκρατία ως τεχνική τήρησης κανόνων. Και η Ιστορία και η Δημοκρατία, είναι με τον Φιντέλ, ακόμη και αν ο ίδιος δεν ήταν όσο θα ήθελε μαζί τους.

Ας αφήσουμε τι ήταν ο Φιντέλ και ας αναρωτηθούμε τι θα ήταν ο 20ος αιώνας χωρίς το Φιντέλ. Χωρίς το ελπιδοφόρο του παράδειγμα, χωρίς το μπερέ με το άστρο που σηματοδότησε το πέρασμα της Λατινικής Αμερικής από πορνείο και καζίνο των ΗΠΑ σε Ήπειρο ανθρώπων με δικαιώματα. Χωρίς τις αφίσες του Τσε στα φοιτητικά δωμάτια και τις διαδηλώσεις του Μάη του 68, χωρίς τους συμβολισμούς της Επανάστασης και το παράδειγμα της αντίστασης.

Η Λατινική Αμερική, ήταν έμπλεη με δικτατορίες αμερικανικής έμπνευσης, με δολοφονικά τάγματα θανάτου και πολυεθνικές σύγχρονης δουλείας, όταν ο Φιντέλ ανέτρεψε ένα από αυτά ακριβώς τα σύμβολα, τον Μπατίστα.

Η Κούβα σφυροκοπήθηκε από προπαγάνδα, σχέδια ανατροπής ή δολοφονίας του Κάστρο και ένα εμπάργκο που κράτησε μισό αιώνα. Όσοι προσπαθούν σε αυτή την άνιση μάχη να βρουν τη λειψή Δημοκρατία του Φιντέλ, παραβλέποντας την αντιδημοκρατική συμπεριφορά μιας υπερδύναμης, ή έχουν δόλο ή δεν έχουν καμιά ευαισθησία. Γιατί χρειάζεται ευαισθησία και διαφορετική κουλτούρα για να καταγράψεις τη σημασία που έχει η μάχη απέναντι σε αυτόν που θέλει να επιβληθεί και η αξιοπρέπεια.

Νεοφιλελεύθεροι που αποδέχονται τη σημερινή δικτατορία των αγορών, λαιφστυλάδες που δεν καταλαβαίνουν γιατί ο Φιντέλ φορούσε στολή και όχι Αρμάνι, ψευδοοραματιστές που μπορούν να αποδεχτούν όλα τα οράματα ακόμη και φαντασμάτων αλλά όχι αυτό της αυτοδιάθεσης, συμφωνούν πως ο Φιντέλ ήταν ένας εγωκεντρικός δικτάτορας.

Όταν ο Φιντέλ συνελήφθη μετά την αποτυχημένη Επανάσταση στη Μονκάδα, το 1953, είχε πει στο δικαστήριο «η Ιστορία θα με δικαιώσει». Την ώρα που πέθαινε ο Φιντέλ, τη διακυβέρνηση της Αμερικής αναλάμβανε ο Τραμπ, σε ένα κόσμο που παράγει προϊόντα ικανά να θρέψουν την υφήλιο πολλές φορές, αλλά συνεχίζουν να πεθαίνουν εκατομμύρια παιδιά. Είναι και αυτή μια ελευθερία. Ή μήπως δικαίωση του Φιντέλ;

ΥΓ. Η Κούβα έχει τη δική της ιστορία. Είναι προφανές, πως αρκετοί προτιμούν αυτή των φοροπαραδείσιων γειτονικών νησιών Κέιμαν. Είναι πιο οικεία. Όχι για λόγους Δημοκρατίας.

koutipandoras

Το νέο δεξιό κόμμα της... κεντροαριστεράς

'Οταν τρεις πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ ετοιμάζουν νέο κόμμα, το προφανές είναι να κοιτούν προς την κεντροαριστερά.

Στην περίπτωση, όμως, των Γιάννη Ραγκούση, Αννας Διαμαντοπούλου και Γιώργου Φλωρίδη, η κεντροαριστερά είναι μάλλον ξεχασμένη - έως και... απαγορευμένη λέξη.

Ως εκ τούτου και η πρωτοβουλία τους για τη σύσταση νέου πολιτικού σχηματισμού - την οποία επιβεβαίωσε σήμερα ο Γιάννης Ραγκούσης - αρκείται στους όρους του «προοδευτικού» και «μεταρρυθμιστικού» φορέα και, στην πραγματικότητα, στοχεύει στον χώρο της κεντροδεξιάς, ήτοι στις παρυφές της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη.

«Η ιδέα», είπε ο Γιάννης Ραγκούσης μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό Action FM, «είναι να φτιαχτεί ένα σύγχρονο ισχυρό προοδευτικό, νέο προοδευτικό κόμμα το οποίο θα έχει την εξής ειδοποιό διαφορά: ότι δεν θα είναι το κόμμα των 5 επωνύμων αλλά θα είναι το κόμμα των προοδευτικών πολιτών».

Ο ίδιος διευκρίνισε ότι στο ιδρυτικό σχήμα του νέου κόμματος δεν μετέχει ο Ευάγγελος Βενιζέλος, παρά τις φήμες και τις πληροφορίες για ζυμώσεις και πολιτικά δείπνα με τη συμμετοχή και του πρώην αντιπροέδρου της κυβέρνησης Σαμαρά και προέδρου του ΠΑΣΟΚ:

«Εγώ δεν έχω καμία συνομιλία με τον κύριο Βενιζέλο, και σε κάθε περίπτωση ο κύριος Βενιζέλος είναι πρώην πρόεδρος και ενεργό στέλεχος και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ ως Δημοκρατικής Συμπαράταξης», είπε ο Γιάννης Ραγκούσης προσθέτοντας:

«Εδώ επιτρέψτε μου, επειδή συνδέεται με το τι γίνεται με ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, προσέξτε, εδώ η ιδέα η δική μας, αν θέλετε η βούληση κι η θέληση, δεν είναι να κατακερματίσουμε περαιτέρω τον χώρο τον συγκεκριμένο που σας προείπα. Είναι αν θέλετε να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά να τον ενοποιήσουμε».

Οι πληροφορίες, πάντως, επιμένουν ότι οι διεργασίες περί της σύστασης του νέου κόμματος τελούν εν γνώσει τόσο του Ευάγγελου Βενιζέλου όσο και του επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρου Θεοδωράκη.

Σε ό,τι αφορά, δε, τον επικεφαλής του νέου κόμματος, οι έως τώρα σχεδιασμοί προβλέπουν εκλογή του από τους πολίτες.

tvxs

WSJ: Μείωση του ελληνικού χρέους κατά 21,8% με τα βραχυπρόθεσμα μέτρα

Κείμενο έξι σελίδων, με ημερομηνία 25 Νοεμβρίου, το οποίο έχει περιέλθει σε γνώση της εφημερίδας Wall Street Journal, συντάχθηκε από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM), στο οποίο καταγράφονται σε αδρές γραμμές τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους.

Η πρόταση για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους περιλαμβάνει την χρονική παράταση των ωριμάνσεων και το «κλείδωμα» των επιτοκίων σε κάποια από τα δάνεια της Ελλάδας, ως «ασπίδα» από μελλοντικές αυξήσεις τους.

Τα μέτρα αυτά θα μειώσουν ως το 2060 το λόγο του χρέους προς το ΑΕΠ κατά 21,8 ποσοστιαίες μονάδες.

Σύμφωνα με επίσημη ανάλυση της ευρωζώνης, τον Μάιο, η πρόβλεψη είναι ότι ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ το 2060 θα ανέλθει στο 104,9%, υπό την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα εφαρμόζει πλήρως το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων.

«Πρόκειται για ένα προσχέδιο του ESM το οποίο δεν έχει υιοθετηθεί πλήρως από τους υπουργούς Οικονομικών της ευρωζώνης. Είναι η απάντηση του ESM στην εντολή που έλαβε από το Eurogroup στις 25 Μαΐου, να επεξεργαστεί τα βραχυπρόθεσμα μέτρα και να βελτιώσει την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους», δήλωσε εκπρόσωπος του  ESM.

Επιπλέον, είπε πως ο επικεφαλής του ESM, Κλάους Ρέγκλινγκ θα παρουσιάσει τις προτάσεις αυτές στο Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου, ενώ αναμένεται να λάβει τη στήριξή του.

Τα μέτρα θα μπορούσαν να εφαρμοστούν από τώρα μέχρι το τέλος του προγράμματος στα μέσα του 2018, σύμφωνα με την εφημερίδα.

Το έγγραφο του ESM προτείνει τρεις ομάδες βραχυπρόθεσμων μέτρων, με τα πιο αποτελεσματικά να είναι αυτά που «κλειδώνουν» τα επιτόκια που πληρώνει η Ελλάδα σε κάποια από τα υφιστάμενα και μελλοντικά δάνεια.

Στα μέτρα αυτά, περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων η ανταλλαγή ομολόγων με κυμαινόμενα επιτόκια που έχουν οι ελληνικές τράπεζες για ομόλογα με σταθερά επιτόκια, η χρήση swap επιτοκίων για τον καθορισμό των δόσεων που καταβάλλει η Ελλάδα σε κάποια από τα δάνεια στον ΕSM και η πραγματοποίηση μελλοντικών εκταμιεύσεων προς την Ελλάδα μέσω δανείων με σταθερά επιτόκια.

Το έγγραφο περιλαμβάνει επίσης και μέτρα για την επιμήκυνση της ωρίμανσης ορισμένων δανείων στα 32,5 έτη από τα 28,3.

Ένα άλλο μέτρο θα είναι η άρση του προστίμου στα επιτόκια που θα πλήρωνε η Ελλάδα σε κάποια από τα δάνεια της το 2017, σχετικά με στόχους ιδιωτικοποιήσεων. Η κατάργηση του προστίμου από το 2018 και έπειτα θα εξεταστεί στο πλαίσιο των βραχυπρόθεσμων μέτρων.

altsantiri

Όταν τα ΜΜΕ ψεύδονται και παραμυθιάζουν

Πρόσφυγες και εγκλήματα των media

 Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης 

Το λέω και το φωνάζω εδώ και μέρες πολλές ότι πρόβλημα εξίσου μεγάλο με το προσφυγικό είναι τα ψέματα των media γύρω από το ζήτημα. Οι κραυγές για «συγκρούσεις και εντάσεις» έτσι κουτουρού, το κλίμα τρόμου γι’ αυτούς τους σκούρους που μας ήρθανε απ’ την Ανατολή, η μούγκα για τα καϊνάρια που ρίχνανε μολότωφ στο hot spot της Χίου, ο γκαϊλές για τα «κρούσματα ηπατίτιδας και ελονοσίας», ως και βεβήλωση νεκροταφείου ανακαλύψανε οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ και την προβάλανε πρώτη μούρη. Όπου να ‘ναι έρχεται και η Νύχτα των Κρυστάλλων, ζωή να ‘χουμε να την απολαύσουμε…
Έτσι βέβαια δεν προσφέρεις υπηρεσία ούτε στην πατρίδα ούτε στην ενημέρωση. Έτσι..
ξεφτιλίζεις κάθε έννοια δεοντολογίας και ρίχνεις βενζίνα στη φωτιά. Κι έτσι εξυπηρετείς καταστάσεις που δεν έχουν καμία σχέση με την ειδησεογραφία. Φόβος, άγχος, στρες, αναβρασμός, αναταραχή, αναστάτωση κι άγιος ο Θεός. Μπας και το φάμε το παραμύθι και παρακαλέσουμε όλοι και όλες να ακουστεί ο ήχος της μπότας στο καλντερίμι.   
Ακούγομαι υπερβολικός, το ξέρω. Νομίζω όμως ότι η υπερβολή μου δικαιολογείται από όσα ακούμε και διαβάζουμε και βλέπουμε αυτές τις μέρες. Κι επειδή δεν θέλω να μιλάω κουτουρού, παραθέτω πιο κάτω ένα απόσπασμα από άρθρο της ουγγρικής ιστοσελίδας Sztarklikk.hu, που το ανακάλυψα πριν από λίγες μέρες. Διαβάστε το και θα με καταλάβετε:

«Κάτι μάλλον παράδοξο συμβαίνει στην Ουγγαρία από τον Οκτώβριο, από το δημοψήφισμα για το προσφυγικό. Επί μήνες η κυβέρνηση τροφοδοτούσε τους ψηφοφόρους με εκφοβιστικές ιστορίες για την τρομοκρατική απειλή των Συρίων προσφύγων και για τους κινδύνους που θα προέκυπταν αν δεχόμασταν τις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήλπιζε ο πρωθυπουργός Βίκτωρ Ούρμπαν πως θα του προσφέραμε μια πλειοψηφία ισχυρή για να διαολοστείλει τις Βρυξέλλες. Ε λοιπόν, την πήρε την πλειοψηφία του, αλλά ήταν τόσο χαμηλή η συμμετοχή, μόλις 44 %, ώστε το δημοψήφισμα προέκυψε άκυρο.
Και τώρα, όλως εξάφνως, εξαφανίστηκαν οι μετανάστες. Εξαφανίστηκαν τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ στην κρατική τηλεόραση με πρόσφυγες να συγκεντρώνονται “απειλητικά” στα σύνορα (συνήθως μούφα βίντεο από άλλες χώρες), εξαφανίστηκαν και τα περιπολικά με τα ασθενοφόρα που διέσχιζαν σαν παλαβά τους δρόμους, με τις σειρήνες στο φουλ, κυνηγώντας κάποιο “ύποπτο πακέτο” που είχε κάπου βρεθεί. Δεν ακούμε πια ανατριχιαστικές προβλέψεις ότι οι μετανάστες “θα βιάσουν τις κόρες μας”, θα “κλέψουν τις δουλειές μας” και “θα μαγαρίσουν την κουλτούρα μας”. Tα τύλιξε όλα η σιωπή. Πράγμα που αποδεικνύει, πόσο κατασκευασμένη ήταν από την αρχή όλη αυτή η ιστορία…»

Όπερ, έδει, δείξαι, που λέγαμε και στα Αρχαία. Όπερ, έδει, δείξαι.

newpost-zoornalistas

«Μα κι αυτό το αεροπλάνο δεν έπεφτε μετά το ματς να μην πιαστεί μονάδα στο στοίχημα»;

Θρήνος, οδυρμός, συλλυπητήρια αλλά και το στοίχημα… στοίχημα. Και τώρα τι θα κάνουν αυτοί που είχαν παίξει Σαπεκοένσε για… θάνατο στον τελικό του Σουνταμερικάνα, όπως αναρωτήθηκε ακροατής του σταθμού;

του Νικόλα Ακτύπη

Όταν τα πράγματα συμβαίνουν σε απόσταση ασφαλείας, είναι δύσκολο να σε επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό. Όσο σημαντικά και να είναι. Άλλωστε, η καθημερινότητα του καθενός είναι τέτοια ώστε εύκολα να αδειάζει το μυαλό από ενοχλητικές αλήθειες που απειλούν τα δικά του προβλήματα. Εντάξει, δεν είναι πολύ ευχάριστο να γνωρίζεις πως τα χνουδωτά μποτάκια που θα κάνεις δώρο στη δικιά σου τα Χριστούγεννα προέρχονται από άγρια ζώα που έτσι όπως πάει η δουλειά σε λίγο θα βρίσκονται υπό εξαφάνιση ή ότι τα τελευταία 20 χρόνια μειώθηκε κατά το ένα τρίτο ο πληθυσμός της λεοπάρδαλης λόγω… μόδας.   

Ακριβώς… Δύο είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί του υπέροχου αυτού πλάσματος. Οι ύαινες και οι… πασαρέλες. Κι ενώ με τις πρώτες τα έχουν βγάλει πέρα, δεν συμβαίνει το ίδιο σε ό,τι αφορά την ανθρώπινη ματαιοδοξία που φιλτράρει τα πάντα μέσα από τη δική της κοντόφθαλμη οπτική. 

Στα δικά μας τώρα. Ένα αεροπλάνο έπεσε στην άλλη άκρη του κόσμου. Μετέφερε μια ποδοσφαιρική ομάδα που θα αγωνιζόταν στον τελικό του Κόπα Σουνταμερικάνα διεκδικώντας το τρόπαιο. Ξεκληρίστηκε… 76 νεκροί… Αδιανόητη τραγωδία, το μέγεθος της οποίας δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε. Αν στη θέση της ήταν (κούφια η ώρα που το ακούει) ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός, θα μας ήταν πιο εύκολο.

Ωστόσο, ίσως ακόμη και τότε να μην έλειπαν κάποιοι τύποι που ακόμη και μετά από κάτι τέτοιο, θα απασχολούνταν με πιο πεζά και κοντινά σε αυτούς πραγματάκια. Όπως ο ακροατής στον ΣΠΟΡ FM που πιθανότατα εξέφρασε μπόλικο κόσμο όταν έστειλε μήνυμα για να μάθει «τι θα γίνει στοιχηματικά με το παιχνίδι Σαπεκοένσε-Ατλέτικο Νασιονάλ»; «Πιάνεται μονάδα;». «Υπάρχει περίπτωση να κατέβουν οι άλλοι που πέθαναν με τη δεύτερη ομάδα;». Για να καταλήξει στο «μα κι αυτό το αεροπλάνο δεν μπορούσε να πέσει στην επιστροφή;»…

Ορισμένοι ενδεχομένως να σκεφτούν πως ο τύπος τρολάρει. Μπορεί. Ίσως και όχι. Πριν μπει το στοίχημα στη ζωή μας, μόνο ως τρόλινγκ θα μπορούσε να θεωρηθεί το να κάτσει κάποιος να δει μπάλα και να παρακαλά να μην μπει γκολ. Μετά μάθαμε τι εστί under και μας μοιάζει ως το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου… Ίσως το να εμπλουτιζόταν λίγο ακόμα το κουπόνι με μερικές φυσικές καταστροφές, θανάτους οπαδών, επεισόδια και τέτοια να ήταν μια κάποια λύση.

Πηγή: sport-fm.gr

Η αλήθεια πίσω από μια φωτογραφία και η προπαγάνδα

Αφού προσπάθησαν να παραπληροφορήσουν με φωτογραφίες νοσοκομείων από άλλες χώρες και χοντροκομμένα ψέματα για την υποτιθέμενη αμύθητη περιουσία του Φιντέλ Κάστρο, ορισμένοι δημοσιογράφοι επιστρέφουν με μια από τις παλαιότερες ιστορίες που αναπαράγουν τα ακροδεξιά site σε όλο τον κόσμο.

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Ο Γιάννης Λοβέρδος παρουσίασε φωτογραφία του Κάστρο δίπλα στον δικτάτορα Πινοσέτ και χαρακτήρισε «αφελείς ελληνάρες» όσους μίλησαν θετικά για τον Κουβανό ηγέτη.

Βέβαια, η φωτογραφία τραβήχτηκε δυο χρόνια πριν από το πραξικόπημα που οργάνωσε η CIA για την ανατροπή και τη δολοφονία του προέδρου Αλιέντε στη Χιλή.

Ο Πινοσέτ ήταν τότε Γενικός Διοικητής της Φρουράς του Σαντιάγκο. Ο Κάστρο λοιπόν, ο οποίος βρισκόταν στην πόλη ως επίσημος προσκεκλημένος της κυβέρνησης της Χιλής, ήταν αναγκασμένος να τηρήσει το πρωτόκολλο και να φωτογραφηθεί με τους επισήμους.

Ο Γιάννης Λοβέρδος παραλείπει να σημειώσει ότι δυο χρόνια αργότερα ο ίδιος ο Αλιέντε προήγαγε τον Πινοσέτ σε αρχηγό γενικού επιτελείου των ενόπλων δυνάμεων της Χιλής, μη γνωρίζοντας φυσικά ότι ο στρατηγός είχε ήδη έτοιμο το σχέδιο της ανατροπής και της δολοφονίας του.

Αν κατηγορήσουμε λοιπόν τον Κάστρο θα πρέπει να κατηγορήσουμε και τον Αλιέντε ότι φωτογραφιζόταν με τον υποψήφιο δολοφόνο του και άρα ήταν και αυτός δικτάτορας. Επιχείρημα για δημοσιογράφους και προπαγανδιστές από τα Lidl, οι οποίοι θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα για το πώς λειτουργεί το πρωτόκολλο των υπουργείων Εξωτερικών.

Αυτό επίσης που κανένας από τους επικριτές του Κάστρο δεν θέλει να θυμάται είναι ότι ο Πινοσέτ, όταν πλέον έγινε δικτάτορας και εφάρμοσε πειραματικά τον νεοφιλελευθερισμό, έγινε και προσωπικός φίλος της Μάργκαρετ Θάτσερ.

Όταν η σιδηρά κυρία τον καλούσε στο Λονδίνο, ο Πινοσέτ είχε ήδη διατάξει να δολοφονήσουν χιλιάδες αντιφρονούντες και να τους θάψουν στην έρημο Ατακάμα. Είχε βασανίσει χιλιάδες άλλους πολίτες ενώ είχε διατάξει ακόμη και να σπάσουν τα δάχτυλα του Βίκτορ Χάρα πριν τον εκτελέσουν στο στάδιο του Σαντιάγκο.

Αυτό το ανθρωπόμορφο κτήνος υμνούν σήμερα οι εχθροί του Φιντέλ Κάστρο γιατί τους έφερε το οικονομικό δόγμα που υπηρετούν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.

Πηγή: info-war.gr

Πόρνες και φτώχεια μόνο στην Κούβα είδα στη ζωή μου...

Διασκεδάζω με τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι νεοφιλελεύθεροι και οι συνοδοιπόροι τους- παραπλανηθέντες ή μη- για να πείσουν ότι ο Φιντέλ Κάστρο ήταν δικτάτορας. Από τα πιο "πετυχημένα" είναι ότι στην Κούβα υπάρχουν πόρνες και φτωχοί. Πραγματικά ανήκουστο για το δυτικό πολιτισμό μας!

του Γιάννη Συμεωνίδη

Ποιος είδε ποτέ πόρνες ή φτωχούς στην Ελλάδα, στην υπόλοιπη Ευρώπη ή στις ΗΠΑ; Για να μην πάω μακριά, μην παρασύρεστε από τις γυναίκες που κάνουν πιάτσα στη Συγγρού και στην Καβάλας ή από τους άστεγους που κοιμούνται στα πεζοδρόμια της Σταδίου ή της Πανεπιστημίου. Δεν το κάνουν από ανάγκη, αφού ο καπιταλισμός τούς παρέχει όλα τα εφόδια για να είναι ευτυχισμένοι. Το κάνουν γιατί είναι τεμπέληδες ή από προσωπικό βίτσιο, ίσως γιατί δεν αντέχουν τόση καπιταλιστική ευτυχία και θέλουν κάπως να μετριάσουν τη χαρά τους. Ούτε, βεβαίως, στα καπιταλιστικά καθεστώτα ενδημούν η γενικότερη εξαθλίωση, η ανεργία, η εργασία- δουλεία ή η διαφθορά. Το μόνο μέρος που γνώρισε όλα αυτά τα δεινά η ανθρωπότητα είναι στην Κούβα.

Όσα δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια κι όσοι δεν επαναστάτησαν στη ζωή τους ούτε γιατί ο σερβιτόρος τούς έφερε λουκάνικο ενώ είχαν παραγγείλει κοτόπουλο λένε, ανάμεσα σε άλλα, πως ο Φιντέλ ήταν μια στιγμή επαναστάτης και 50 χρόνια τύραννος. Λες και το να ρίξεις μια αμερικανοκίνητη- μαφιόζικη δικτατορία με 80 άνδρες είναι περίπατος στο πάρκο ή το να αντιστέκεσαι σε μια υπερδύναμη που βρίσκεται τόσο κοντά σου, σου έχει επιβάλει εμπάργκο, έχει επιχειρήσει να σε ανατρέψει και να σε δολοφονήσει τουλάχιστον 630 φορές είναι στιγμιαίο κι όχι διαχρονικό κατόρθωμα. Επαναλαμβάνω ότι η κομμουνιστική Κούβα δεν είναι άμωμη, όπως άλλωστε κι ο Φιντέλ. Ποιου η ζωή, ωστόσο, είναι τέλεια κάτω από το μεγεθυντικό φακό; Και πώς είναι δυνατό να απαξιώνεις ένα καθεστώς τού οποίου τα ελαττώματα η καπιταλιστική Δύση τα παρουσιάζει σε υπερπολλαπλάσιο βαθμό;

Αν δεν υπήρχε, άλλωστε, το Χόλιγουντ να μας πλασάρει ένα αμερικανικό όνειρο που ζουν λίγοι, πολύ αμφιβάλλω κατά πόσο οι ΗΠΑ θα ήταν τόσο αξιοθαύμαστες. Ευτυχώς που ιδίως τα τελευταία χρόνια τόσο ο αμερικανικός κινηματογράφος όσο και η αμερικανική τηλεόραση έχουν αποφασίσει να παραμερίσουν την εξωραϊσμένη εικόνα και μας έχουν παρουσιάσει την Αμερική όπως πραγματικά είναι, μια βαθιά διχασμένη κοινωνία που κινητροδοτείται από το πάθος για χρήμα κι εξουσία, βρόμικη δηλαδή. Ίσως από τα μεγαλύτερα λάθη τού Φιντέλ να ήταν πως δεν χρησιμοποίησε εξελιγμένες τεχνικές προπαγάνδας παρά περιορίστηκε στο ούτως ή άλλως διόλου ευκαταφρόνητο προσωπικό του επικοινωνιακό χάρισμα.

Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να πείσει ευκολότερα τον πλανήτη ότι ένα καθεστώς που επιβιώνει από απόπειρες ανατροπής του, από εμπάργκο ή την κατάρρευση του βασικότερου χρηματοδότη του, δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης, μάλλον διαθέτει στερεότερα θεμέλια από αυτά που παρουσιάζουν οι αντίπαλοί του. Ο κουβανικός κι όχι μόνο λαός αγαπά τον Φιντέλ γιατί ο Φιντέλ τον αγάπησε. Πού να τα εξηγείς, ωστόσο, όλα αυτά στους θατσερικούς υπέρμαχους του "δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα"; Ας τους να δουν άλλη μια χαζή αμερικανική ταινία γυρισμένη σε κάποιο πλούσιο προάστιο, μακριά από τα γκέτο όπου ο καπιταλισμός αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο...

Πηγή: tripioevro.blogspot.gr