Πού γεννήθηκες και γιατί γεννήθηκες;

 

«Όταν οι νάνοι ρίχνουν μακριές σκιές, πάει να πει ότι ο ήλιος είναι χαμηλά».

του Νίκου Παπαδογιάννη

Mια φορά κι έναν καιρό, όχι πολύ παλιά, ταξιδεύαμε προς το Ισραήλ για περιγραφή αγώνα μπάσκετ και δεν μας επέτρεπαν να μπούμε στο αεροπλάνο, αν δεν απαγγέλλαμε απνευστί τη δωδεκάδα της Μακάμπι: νούμερο 4 Σιμς, νούμερο 5 Ντάνιελ και ούτω καθ’ εξής.

Όποιον δημοσιογράφο κόμπιαζε τον οδηγούσαν το δωματιάκι για ανάκριση. Πού γεννήθηκες και γιατί γεννήθηκες; Με ποιο θράσος επισκέφτεσαι τη γη των προγόνων μας και πότε με το καλό θα ξεκουμπιστείς;

Στην επιστροφή, τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά. Σε έμπαζαν στο αεροπλάνο μετά από ενδελεχή έλεγχο των αποσκευών και πανηγύριζαν που έβλεπαν την πλάτη σου, όπως Αμερική.

Άλλο τόσο πανηγύριζες εσύ, που έβλεπες τους ουρανοξύστες της παραλιακής του Τελ Αβίβ (και τα παλιά χαμόσπιτα στο άλλοτε παλαιστινιακό ψαροχώρι της Γιάφα) στο καθρεφτάκι σου.

Για ένα τρίποντο του Ντορόν Τζάμσι και του Μίκυ Μπέρκοβιτς σου έφευγε η ψυχή. Και γέμιζαν τα μάτια σου με θεόρατα κουμπούρια, σαν να βρισκόσουν στην Κρήτη.

Η πτήση με τους απελαθέντες του στολίσκου Sumud ξεκίνησε από το Ισραήλ γύρω στις 3 το μεσημέρι και κατέφτασε στην Αθήνα γύρω στις 5 το απόγευμα. Στο «Ελ. Βενιζέλος» υποδέχθηκαν τους 160-165 ακτιβιστές εκατοντάδες πολίτες, με συνθήματα και πανό υπέρ της Παλαιστίνης.

Και δεν ήταν δα όλοι οι συγκεντρωμένοι συγγενείς και προσωπικοί φίλοι. Δεκάδες άλλοι επιβάτες των πλοιαρίων που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια έμειναν πίσω, στα κελιά του ισραηλινού κράτους, αφού αρνήθηκαν να υπογράψουν δήλωση μετανοίας.

Οι όποιες κάμερες και τα όποια μικρόφωνα στράφηκαν στον διασώστηΙάσονα Αποστολόπουλου, το πλέον αναγνωρίσιμο πρόσωπο ανάμεσα στους 27 Έλληνες, και ιδίως στην Γκρέτα Τούνμπεργκ, που στα 22 της μετράει περισσότερα χιλιόμετρα δράσης και αντίστασης απ’ όλους εμάς μαζί.

Επαναπατρισμός για τους 27 Έλληνες και τους ξένους ακτιβιστές που συνελήφθησαν από το Ισραήλ στην προσπάθειά τους να φτάσουν στη Γάζα μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του στολίσκου Global Sumud Flotilla, στο αεροδρόμιο “Ελευθέριος Βενιζέλος”, Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2025. Οι Έλληνες κρατούνταν από τις ισραηλινές αρχές σε φυλακές στην έρημο Νεγκέβ και η επιστροφή τους στην Αθήνα, πραγματοποιήθηκε από το αεροδρόμιο του Εϊλάτ. Είχε προηγηθεί επικοινωνία μεταξύ του υπουργείο Εξωτερικών και της πρεσβείας της Ελλάδας στο Τελ Αβίβ για να διεκπεραιωθούν οι διαδικασίες επαναπατρισμού, ενώ η Αθήνα είχε προχωρήσει την Παρασκευή σε έντονο διάβημα προς το Ισραήλ, ζητώντας την επιτάχυνση των ενεργειών για την αποφυλάκιση και τον επαναπατρισμό των Ελλήνων. (ΤΑΤΙAΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI)

Όποιος βέβαια θέλησε να πληροφορηθεί από τα χείλη των παθόντων τι ακριβώς συνέβη στο τριήμερο της κράτησης έμεινε με την όρεξη. Στα δελτία και στις εκπομπές της κρατικής τηλεόρασης τις ώρες αμέσως μετά την άφιξη, η Γκρέτα αγνοήθηκε επιδεικτικά. Δεν μεταδόθηκε ούτε ένα τοσοδούλι δευτερόλεπτο από τον φλογερό μονόλογό της.

Επαναπατρισμός για τους 27 Έλληνες και τους ξένους ακτιβιστές που συνελήφθησαν από το Ισραήλ στην προσπάθειά τους να φτάσουν στη Γάζα μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του στολίσκου Global Sumud Flotilla, στο αεροδρόμιο “Ελευθέριος Βενιζέλος”, Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2025. Οι Έλληνες κρατούνταν από τις ισραηλινές αρχές σε φυλακές στην έρημο Νεγκέβ και η επιστροφή τους στην Αθήνα, πραγματοποιήθηκε από το αεροδρόμιο του Εϊλάτ. Είχε προηγηθεί επικοινωνία μεταξύ του υπουργείο Εξωτερικών και της πρεσβείας της Ελλάδας στο Τελ Αβίβ για να διεκπεραιωθούν οι διαδικασίες επαναπατρισμού, ενώ η Αθήνα είχε προχωρήσει την Παρασκευή σε έντονο διάβημα προς το Ισραήλ, ζητώντας την επιτάχυνση των ενεργειών για την αποφυλάκιση και τον επαναπατρισμό των Ελλήνων. (ΤΑΤΙAΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI)

Αντιθέτως, προβλήθηκε ξανά και ξανά η …αποκλειστική συνέντευξη της εκπροσώπου της κυβέρνησης Νετανιάχου στην απεσταλμένη της ΕΡΤ, λες και ήταν αυτή η είδηση της ημέρας.

Στα ακόμη πιο ψιλά πέρασαν οι λαοθάλασσες που ξεχύθηκαν στους δρόμους της Δύσης για να διαδηλώσουν ενάντια στη γενοκτονία, ακόμα και σε χώρες που (όπως οι ΗΠΑ και η Ολλανδία) έχουν αλλεργία στην κουλτούρα της διαδήλωσης. Όλα κι όλα, για τα τους νοικοκυραίους της Ελλάδας προηγείται η φυτευτή ντουντούκα του Νετανιάχου.

Η Γκρέτα Τούνμπεργκ; Ας πάει στη Σουηδία να τα πει αυτά τα κομμουνιστικά. Πρώτα, όμως, να πληρώσει τον λογαριασμό για την κηροζίνη που κάψαμε για το χατίρι της και για την τυρόπιτα που καταβρόχθισε μόλις πάτησε το πόδι της στο αεροδρόμιο της Αθήνας.

Swedish activist Greta Thunberg arrives at the Eleftherios Venizelos International Airport in Athens, Monday, Oct. 6, 2025 after being deported from Israel for taking part in a Gaza-bound aid flotilla. (AP Photo/Petros Giannakouris)

«Εύλογο», χαρακτήρισε ο Έλλην κυβερνητικός εκπρόσωπος το ερώτημα (διατυπωμένο από δημοσιογράφο της ΕΡΤ) «μήπως πρέπει να πληρώσουν τα έξοδα του επαναπατρισμού οι ίδιοι οι συλληφθέντες». Ε, δεν είναι δα και Γλυκερίες, για να ταξιδεύουν τζάμπα με C-130 της Πολεμικής Αεροπορίας.

Ανάμεσα στους εκατοντάδες ακτιβιστές που συνελήφθησαν σε διεθνή ύδατα και κρατούνται πίσω στο Ισραήλ συγκαταλέγονται ο εγγονός του Νέλσον Μαντέλα και η Αγγλίδα δημοσιογράφος Υβόν Ρίντλεϊ, της οποίας το εκπληκτικό βιβλίο «Στα Χέρια των Ταλιμπάν» (2001) κοσμεί τη βιβλιοθήκη μου.

Η παρακάτω αφήγηση ανήκει στον Ιταλό δημοσιογράφο Λορέντσο Ντ’ Αγκοστίνο, ο οποίος πρέπει να επέβαινε στο αεροπλάνο που προσγειώθηκε χθες στην Αθήνα. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Il Manifesto και είναι μεταφρασμένο από την Κατερίνα Τσαποπούλου στο Facebook:

«Μας εντόπισαν στις 1:58 τα ξημερώματα της Πέμπτης. Στη βάρκα μου, τη Hio, που συμμετείχε στην αποστολή της Global Sumud Flotilla, επιβιβάστηκαν πέντε Ισραηλινοί στρατιώτες με τα αυτόματα όπλα στραμμένα επάνω μας και τους δείκτες λέιζερ να μας σημαδεύουν. Έναν ακριβώς μήνα μετά την αναχώρηση από τη Βαρκελώνη.

Επάνω στο πλοίο οι στρατιώτες μας επέτρεψαν να πάμε στην τουαλέτα, να φάμε, να πιούμε και να καπνίσουμε. Οδήγησαν τη βάρκα προς το λιμάνι του Άσντοντ. Μείναμε δεμένοι στην προβλήτα για δυο ώρες περίπου.

Πριν μας αφήσουν να κατέβουμε, ένας στρατιώτης θέλησε να μιλήσει με τον καπετάνιο μας “My friend, my friend, listen to me, questa ti piacerà: quando i nani proiettano ombre lunghe vuol dire che il sole è basso” («Φίλε μου, φίλε μου, άκουσέ με, αυτό θα σου αρέσει: όταν οι νάνοι ρίχνουν μακριές σκιές σημαίνει ότι ο ήλιος είναι χαμηλά»). Αυτή ήταν η τελευταία του φράση.

Κατεβαίνοντας, άκουσα κάποιον από τις άλλες βάρκες της αποστολής να φωνάζει ότι η αστυνομία θα είναι χειρότερη. Πάτησα το πόδι μου στη στεριά και πριν καν το καταλάβω, ένας αστυνομικός μου έπιασε το χέρι και το γύρισε πίσω από την πλάτη μου, όσο πιο δυνατά μπορούσε. Έπειτα μας έβαλαν να καθίσουμε στο πάτωμα, πάνω σε μια τσιμεντένια επιφάνεια.

Εκεί συγκέντρωσαν όλους. Λίγο πριν από εμένα είχε κατέβει η Γκρέτα Τούνμπεργκ. Ένα κορίτσι είκοσι δύο ετών, μια θαρραλέα γυναίκα. Την τύλιξαν με την ισραηλινή σημαία, σαν να ήταν λάφυρο πολέμου. Την έβαλαν να καθίσει σε μια γωνία, ένας αστυνομικός της έλεγε ότι εκεί ήταν ένα “special place for a special girl”. Άλλοι την περικύκλωσαν και έβγαζαν σέλφι με τη Γκρέτα παγιδευμένη μέσα στη σημαία.

Έπειτα ξέσπασαν πάνω σε ένα άλλο κορίτσι, τη Χανάν. Την ανάγκασαν να καθίσει μπροστά στην ισραηλινή σημαία για να την κοιτάζει. Κλοτσούσαν ανθρώπους, μας διέταζαν να σκύβουμε τα κεφάλια και να κοιτάμε κάτω, όποιος σήκωνε το βλέμμα τον έβαζαν στα γόνατα. Ένας ηλικιωμένος ακτιβιστής ούρησε πάνω της.

Κάθε αντικείμενο που θύμιζε την Παλαιστίνη το έπαιρναν, το πέταγαν στο έδαφος και το πατούσαν. Έσκισαν σε όλους τα βραχιολάκια από τους καρπούς. Μια κοπέλα την έσυραν στο πάτωμα επειδή το βραχιολάκι δεν έσπαγε. Και δεν ήταν καν η παλαιστινιακή σημαία, ήταν της Σομαλίας.

Έμεινα πάνω στο τσιμέντο δυο ώρες, άλλοι για πέντε ή έξι. Ζήτησαν τα διαβατήρια των Ιταλών και μας έβαλαν να περάσουμε από τον έλεγχο μετανάστευσης. Εκεί μου άνοιξαν το σακίδιο, και ό,τι θύμιζε την Παλαιστίνη το έπαιρναν και το πέταγαν στα σκουπίδια.

Στην τσάντα μου βρήκαν και ένα αντίγραφο του Κορανίου και τρελάθηκαν, σαν να είχαν πάθει βραχυκύκλωμα. Πίστεψαν ότι είμαι μουσουλμάνος και για δύο ώρες κάθε αστυνομικός που περνούσε από μπροστά μου με χλεύαζε.

Στο νεσεσέρ βρήκαν ροζ μωρομάντηλα και μου είπαν “είσαι γυναίκα“. Γελούσαν και χτυπούσαν ο ένας τον άλλο στην πλάτη. Μετά τον έλεγχο των συνόρων μας έβαλαν να γδυθούμε, αφήνοντάς μας μόνο με τα εσώρουχα. Περάσαμε δύο ανακρίσεις, μόνο στη μία υπήρχε παρούσα μια δικηγόρος. Μας ρώτησαν αν θέλαμε να απελαθούμε, και στο τέλος η ανακοίνωση ήταν ότι πάμε φυλακή. Εκεί έφτασε ο Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ, υπουργός εθνικής ασφάλειας του Ισραήλ.

Μας περίμενε στο Ασντόντ για να βεβαιωθεί ότι θα μας μεταχειριστούν σαν τρομοκράτες, επειδή πίστευε πως είμαστε. Μας το ούρλιαξε, ότι είμαστε τρομοκράτες. Τον είχα ακριβώς μπροστά μου. Μπροστά του οι Ισραηλινοί αστυνομικοί θέλησαν να δείξουν τη σκληρότητά τους. Μας έδεσαν τα μάτια και μας έβαλαν tie wraps στους καρπούς, πολύ σφιχτά.

Μας έβαλαν σε ένα θωρακισμένο όχημα, φορώντας μόνο ένα λεπτό μπλουζάκι, με τον κλιματισμό στο μέγιστο, έκανε πολύ κρύο. Μαζί μας υπήρχε ένας Σκωτσέζος, που κατάφερε να λυθεί και με τη βοήθεια ενός Ιταλού, του Μάρκο, χαλάρωσαν τα δεσμά όλων.

Όταν είδαμε τους συντρόφους να κατεβαίνουν από τα άλλα οχήματα, είχαν τα χέρια τους μελανιασμένα. Κάποιοι φορούσαν τις πλαστικές χειροπέδες από την ώρα της σύλληψης και ταξίδεψαν έτσι ως τη φυλακή, από τις δύο το πρωί ως τις τέσσερις το απόγευμα…

Την πρώτη νύχτα δεν μας άφησαν να κοιμηθούμε, ερχόντουσαν και μας ξυπνούσαν ή έβαζαν τα μεγάφωνα στη διαπασών. Τη δεύτερη νύχτα μας μετέφεραν σε άλλα κελιά. Δεν μας έδωσαν ποτέ εμφιαλωμένο νερό, υπήρχε μόνο το νερό της βρύσης, που έβγαινε καυτό. Διαμαρτυρηθήκαμε, χτυπήσαμε τις σιδερένιες πόρτες, φωνάξαμε «Ελεύθερη Παλαιστίνη» και τραγουδήσαμε «Bella Ciao».

Στο δεύτερο κελί μαζί μου ήταν ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας από την εποχή του Αχμέτ Νταβούτογλου. Είχε σπασμένο χέρι, πρησμένο. Το έδεσε μόνος του γιατί δεν του έδωσαν ούτε επίδεσμο ούτε παυσίπονο.

Φάρμακα δεν έδωσαν σε κανέναν, ούτε σε έναν άντρα με επιληψία. Διαμαρτυρηθήκαμε, ζητήσαμε γιατρό. Τη δεύτερη μέρα ήρθε η προξενική αντιπροσωπεία, η Ιταλίδα πρόξενος μας ρώτησε αν είχαμε υποστεί κακοποιήσεις και μας είπε ότι αν υπογράφαμε την απέλαση, θα μας επέστρεφαν στην Ιταλία την επόμενη μέρα.

Πολλοί πείστηκαν να υπογράψουν αλλά δεν ξέρω τι συνέβη σε όσους δεν το έκαναν, υπάρχουν ακόμη δεκαπέντε Ιταλοί κρατούμενοι. Εγώ υπέγραψα, ήταν ένα έγγραφο στο οποίο αποδεχόμουν να παραιτηθώ από τη δίκη και να απελαθώ εντός εβδομήντα δύο ωρών. Καμία ομολογία ενοχής.

Έγιναν νέες ανακρίσεις. Μας ανέκρινε ένας δικαστής, χωρίς δικηγόρο. Ζητήσαμε νομική εκπροσώπηση, απάντησαν ότι δεν ήταν απαραίτητη, ήταν απλώς μια «συζήτηση». Παρ’ όλα αυτά μείναμε σιωπηλοί.

Εγώ απλώς δήλωσα ότι είμαι δημοσιογράφος που εκτελεί το επάγγελμά του και ότι δεν θα μιλούσα για τίποτε άλλο χωρίς δικηγόρο ή προξενική παρουσία. Με ρώτησαν γιατί ήθελα να πάω στη Γάζα, αν δεν ήξερα ότι υπάρχει αποκλεισμός. Σε άλλους έκαναν πιο «πολιτικές» ερωτήσεις, για τους Αδελφούς Μουσουλμάνους.

Το επόμενο βράδυ οι φύλακες έγιναν πιο βίαιοι. Η Ιταλίδα πρόξενος είχε μόλις φύγει, είχε έρθει να συγκεντρώσει άλλες “υπογραφές” για την απέλαση, όταν έφτασαν οι ειδικές δυνάμεις.

Άνοιξαν διάπλατα τα κελιά, μας σημάδεψαν με τα όπλα και έκαναν προσκλητήριο. Σε ορισμένα κελιά έβαλαν σκυλιά να επιτεθούν. Σε ένα κελί βρήκαν μια επιγραφή «Palestine», την είχαν γράψει οι κρατούμενοι με κομματάκια από πιπεριά και νερό της βρύσης. Για να τη σβήσουν, οι αστυνομικοί έριξαν κουβάδες χλωρίνη, και τη νύχτα οι κρατούμενοι κοιμήθηκαν με τα στρώματα ποτισμένα.

Εκείνη τη νύχτα, ως αντίποινα, ανακατέψανε ξανά τους κρατούμενους στα κελιά. Ήμασταν δέκα, γίναμε δεκαπέντε, ώστε να μην υπάρχει χώρος για όλους. Γυρίσαμε τα στρώματα για να μπορέσουμε όλοι να ακουμπήσουμε τα κεφάλια μας κάπου. Στο κελί μου ήταν ο Μάζο Νοταριάνι και ένας σύμβουλος του Partito Democratico της Λομβαρδίας, ο Πάολο Ρομάνο. Είχα την αίσθηση ότι βρισκόμουν σε έναν πραγματικά βάρβαρο τόπο και ήλπιζα βαθιά να τελειώσει σύντομα αυτή η βαρβαρότητα.

Χθες το πρωί, πολύ νωρίς, μας ξύπνησαν και μας φόρτωσαν στο ίδιο θωρακισμένο όχημα με το οποίο μας είχαν μεταφέρει εκεί. Νομίζαμε ότι μας πήγαιναν στο αεροδρόμιο, αλλά κοιτούσαμε τις πινακίδες από τις χαραμάδες του οχήματος. Φοβόμασταν μήπως μας μετέφεραν σε άλλο κέντρο κράτησης.

Το ταξίδι κράτησε τρεις ώρες, έκανε αφόρητη ζέστη, δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε. Ζητήσαμε νερό, μας είπαν ότι είχαμε σχεδόν φτάσει στον προορισμό μας. Στο αεροδρόμιο της Εϊλάτ μας έβαλαν σε αεροπλάνο με προορισμό την Κωνσταντινούπολη.

Εκεί μας υποδέχτηκαν πανηγυρικά, με προπαγάνδα τύπου Ερντογάν. Μια βουλευτής του κόμματός του μας υποδέχτηκε με καινούρια ρούχα, παπούτσια για όλους και μαντίλες κεφφίγιε. Αργά το βράδυ επιβιβαστήκαμε στο τελευταίο αεροπλάνο, με προορισμό τη Ρώμη.»

Η ελληνική Πολιτεία έλαμψε διά της αδιαφορίας της, όπως αυτή καθρεφτίστηκε και στο νερόβραστο κυριακάτικο μήνυμα του ηλιοκαμμένου Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο πρωθυπουργός μνημόνευσε από την Αμοργό τους ένθεν κακείθεν ομήρους, αλλά ουχί τους Έλληνες κρατουμένους του στολίσκου.

Κάποιοι από αυτούς προχώρησαν και σε απεργία πείνας επί ισραηλινού

εδάφους προτού απελευθερωθούν, αλλά αυτή η φράση κάνει τζιζ στις μέρες

μας στην Ελλάδα, μαζί με το ονοματεπώνυμο «Πάνος Ρούτσι» και οτιδήποτε σχετίζεται με τα Τέμπη. Πείτε κι εσείς, κυρία Κοβέσι.

κουτί Πανδώρας

Αφροέλληνες, πολυέλληνες του μέλλοντός μας

 

του Νίκου Ξυδάκη

Όλοι παρακολούθησαν το ευρωμπάσκετ αυτές τις μέρες, ακόμη κι αν δεν το νογάνε ή δεν τους πολυαρέσει. Ήταν πρόσκαιρη ανάκτηση κοινότητας, μα και πιοτό της λησμονιάς, να ξεφύγεις από τη χαμηλή, στριμωγμένη καθημερινότητα, να αποστρέψεις το βλέμμα από τον ρευστό κόσμο που αναδύεται πολεμικός, ζοφερός, γενοκτόνος.

Οσο διαρκούσε αυτή η πρόσκαιρη κοινότητα δεν προσέχαμε μόνο τα χρυσά χέρια (τις χερούκλες) του Γιάννη, ίσως ακόμα περισσότερο προσέχαμε τα συμβολικά φορτία: πόσο ψηλά, πόσο μακριά μπορεί να φτάσει αυτή η ομάδα, από αυτή τη χώρα; Τη χώρα των Τεμπών («Μες στην κοιλά-, όπως τα λέω, μες στην κοιλάδα των Τεμπών»), τη χώρα του ΟΠΕΚΕΠΕ, τη χώρα της γενικευμένης αδικίας, της ομάδας αλήθειας, του Πλεύρη, του Γεωργιάδη και του Βορίδη, των ρατσιστών, των αντισημιτών και νυν συνηγόρων της γενοκτονίας.

Τα λόγια

Γι’ αυτό κρεμόμασταν από το βλέμμα του Γιάννη, τα χέρια του Παπανικολάου, του Σλούκα, των «μικρών». Γι’ αυτό κρεμόμασταν κι από τα χείλη τους, τι θα πουν. Δεν είπαν πολλά, έδειξαν όμως περισσότερα. Είδαμε και τους τρεις, και τον Τολιόπουλο, τους μεγαλύτερους, να σπεύδουν στην κερκίδα να αγκαλιάσουν παιδιά και σύζυγο, να κρατάνε στις αγκαλιές βρέφη και νήπια. Να αγκαλιάζονται μεταξύ τους. Είδαμε σε όλους έναν λυγμό κι ένα δάκρυ να κυλά μαζί με τον ιδρώτα.

Κι ακούσαμε λόγια μετρημένα, ζυγισμένα. Ακούσαμε, πριν ακόμα κι από το μετάλλιο, τον αρχηγό Παπ. να αποπαίρνει θαρρετά όσους έθαβαν τους θαυματουργούς μικρούς της Εθνικής ποδοσφαίρου μόλις έχασαν έναν αγώνα· να μιλάει ο Παπ. για ήθος, κοινωνική ευθύνη, ευαισθησία, να υπενθυμίζει ότι ποδόσφαιρο και μπάσκετ ένα παιχνίδι είναι εντέλει, με νίκες και ήττες. Ο σοβαρός και ευαίσθητος ακροατής Παπ. επίσης μετά το μετάλλιο θύμισε ότι υπάρχει «πολύς κόσμος που περνάει δύσκολα». Παρομοίως το είπε και ο Γιάννης, «δώσαμε χαρά σε 12 εκατομμύρια Έλληνες». Οι δυο τους ελάφρυναν κάπως τη σκια που είχε αφήσει ο κόουτς Σπανούλης μ’ εκείνο το «εγώ μιλάω μόνο για μπάσκετ».

Στη λαϊκή της Θήβας

Αναμφίβολα πάντως τα λόγια που ακούστηκαν περισσότερο ήταν τα λόγια του Γιάννη, του χρυσού σταρ, με τη σχεδόν μισό δισ. περιουσία, κατά το Forbes. Ο Γιάννης μιλά πάντα από μια βραχώδη αφετηρία: δεν ξεχνώ ποιος ήμουν, δεν θα ξεχάσω ποιος πραγματικά είμαι.

Στη συνέντευξη Τύπου περιέγραψε με τον πιο αφοπλιστικό τρόπο ότι δεν παρακολούθησε την κατάκτηση του μεταλλίου της Εθνικής το 2009, γιατί εκείνες τις μέρες ήταν στη λαϊκή αγορά της Θήβας, δουλεύοντας μαζί με τη μητέρα του Βερόνικα. Ήταν η χρονιά που είχε αποφασίσει να παρατήσει το μπάσκετ για να δουλέψει, να βοηθήσει την οικογένειά του. Ο Γιάννης δεν ξεχνά: «Ο Τάκης Ζήβας μού είπε: “Μπορείς να βγάλεις χρήματα από το μπάσκετ, μπορείς να βοηθήσεις την οικογένειά σου. Θα σου δίνουμε 300 ευρώ τον μήνα και θα δώσουμε δουλειά στη μαμά σου”. Έτσι, το 2010, άρχισα να επιστρέφω, ήμουν 15,5-16. Άρχισα να παρακολουθώ μπάσκετ. Ετσι έκανα. Δεν έπαιζα μπάσκετ σε όλη μου τη ζωή».

Ο Γιάννης δεν ξεχνά. Ποιοι τον στήριξαν, αλλά και ποιοι τον χλεύασαν, ποιοι τον περιφρόνησαν, επειδή ήταν ένα παιδί από τα Σεπόλια με καταγωγή από τη Νιγηρία, αόρατος, χωρίς χαρτιά, χωρίς πατρίδα· κάποιοι τιποτένιοι που τον υμνούν τώρα, τότε δεν καταδέχονταν ούτε να προφέρουν τ’ όνομά του. Προτιμά όμως να μη μιλά γι’ αυτούς, δεν τους κάνει τη χάρη.

Ας αλυχτάνε οι σκατόψυχοι

Μιλάει όμως ο Θανάσης. Πολλά παιδιά δεν είχαν την ευκαιρία που είχαμε εμείς, δεν παίζουν μπάσκετ – λέει. Μα όλοι δικαιούνται μια ευκαιρία, την ιθαγένεια ας πούμε, κι ας μην είναι ντραφτ στο ΝΒΑ, την ευκαιρία που δίνει ο νόμος, ο νόμος που φαλκίδευσε ο Βορίδης, ο νόμος της λογικής που φαλκιδεύτηκε από τη φασιστική υπεροχή του αίματος.

Αυτά τα παιδιά σκεφτόμαστε για το μέλλον της γερασμένης χώρας, γελαστούς Αφροέλληνες, σεβαστικούς πολυέλληνες: διαπρέπουν στους στίβους, στις τέχνες, στις δουλειές, τους αγαπούν οι φίλοι τους, όμως συχνά είναι αόρατοι στην κοινωνία, κι η πολιτεία τούς κάνει τη ζωή κόλαση.

Αυτοί τιμούν τη χώρα, το ψωμί, τη φανέλα, τη γειτονιά τους, τον τόπο τους, Σεπόλια Κυψέλη Πύργο Εύοσμο. Μιλούν για μια δασκάλα του Αρσακείου, έναν προπονητή του Φιλαθλητικού, έναν εφημέριο του Αγίου Μελετίου, που τους έδειξαν στοργή κι ενδιαφέρον: αυτοί ναι, είναι η γενναιόψυχη Ελλάδα.

Αφροέλληνες, Καυκασιοέλληνες, Αρβανίτες, πολυέλληνες. Ας αλυχτάνε οι σκατόψυχοι.

efsyn

Όταν το νόμιμο παίρνει διαζύγιο από το δίκαιο

 

editorial

«Οι γονείς μου ήταν παράτυποι μετανάστες. Το να μην έχεις χαρτιά σήμαινε ότι ήταν πιθανό να απελαθείς ανά πάσα στιγμή. Το να θεωρείσαι παράνομος είναι κάτι που σε περιορίζει ως άνθρωπο. Φοβάσαι να περπατήσεις στον δρόμο, γιατί η αστυνομία μπορεί να σε σταματήσει οποιαδήποτε στιγμή και να σε γυρίσει από εκεί από όπου ήρθες...». Αυτά έλεγε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο σε παλαιότερη βιωματική συνέντευξή του. Ο σταρ Γιάννης, που όλοι θαυμάζουν αυτές τις μέρες με την εθνική ομάδα, ήταν ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες που κάποιοι πολιτικοί θέλουν να τους κάνουν τον βίο αβίωτο.

Χθες, σε ακόμα ένα ακροδεξιό σόου, ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Θάνος Πλεύρης άλλαξε με εγκύκλιο τον όρο «παράτυπη μετανάστευση» σε «παράνομη». Η συζήτηση περί «νομιμότητας» υπεισέρχεται πλέον σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής και δράσης. Ετσι, ένας άνθρωπος που ξεριζώνεται βίαια από τον τόπο του για να μπορέσει να ζήσει με αξιοπρέπεια σε κάποια γωνιά της Γης βαφτίζεται παράνομος. Ενας άνθρωπος που αγωνίζεται για το ψωμί του, για τη γη του, για την ελευθερία του βγαίνει εκτός νομιμότητας. Ενας άνθρωπος που στέκεται αλληλέγγυος στον αγώνα και την αγωνία των παραπάνω είναι κι αυτός παράνομος.

Ποιος και πώς ορίζει τι είναι νόμιμο και τι παράνομο; Η απάντηση, εύκολη. Ο Παλαιστίνιος που παλεύει να ζήσει στην πατρογονική γη του είναι παράνομος γιατί είναι νόμιμος αυτός που του την αρπάζει και τον δολοφονεί. Ο εργαζόμενος που παλεύει για το μεροκάματο και τα δικαιώματά του είναι παράνομος γιατί είναι νόμιμος αυτός που του τα λεηλατεί.

Δίκαιο και νόμιμο αποκλίνουν όλο και περισσότερο στις σύγχρονες δημοκρατίες. Τούτο συμβαίνει όταν το κράτος με όλες τις εξουσίες του δεν νομοθετεί ή δεν ερμηνεύει το δίκαιο. Ομως το δίκαιο δεν υπαγορεύεται από κάποια εξουσία, αλλά από τη συλλογική, ιστορική κοινωνική συνείδηση. Αυτή μας φωνάζει από κάθε γωνιά του πλανήτη ότι ο αγώνας των Παλαιστινίων για ζωή και ελευθερία είναι δίκαιος και η μαζική σφαγή τους από το κράτος του Ισραήλ άδικη.

Ο Παγκόσμιος Στόλος Αλληλεγγύης που σαλπάρει για τη Γάζα -μαζί με το ελληνικό πλοίο «Οξυγόνο»- δεν αγωνίζεται μόνο για την Παλαιστίνη, μεταφέρει την ελπίδα ότι η αντίσταση κάθε λαού που δικαιούται να ζήσει ελεύθερος τελικά θα νικήσει, ότι κανένας άνθρωπος και κανένας αγώνας του για απελευθέρωση δεν είναι παράνομος. Τα μάτια μας και η καρδιά μας, στη Γάζα!

efsyn

Οι άθλιοι

 

Ό,τι σοβεί στην κορυφή του εποικοδομήματος «νομιμοποιεί» την παραβατικότητα στη βάση της κοινωνίας.

Οι ερμηνείες είναι σίγουρα κοινωνιολογικού, οπωσδήποτε πολιτικού, ίσως και φιλοσοφικού χαρακτήρα και περιεχομένου. Ο λόγος γίνεται για την εκτεταμένη ανομία που συναντάται κυρίως στα ανώτερα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας, σε άμεση σχέση με παράγοντες της διοίκησης και προβεβλημένους ανθρώπους, οι οποίοι καταχρώνται τους μηχανισμούς αναγνωρισιμότητας και τις δυνατότητες που τους προσφέρουν οι θέσεις τους στο εποικοδόμημα της κοινωνίας.

Προφανώς, όλο αυτό είναι συνέπεια του ήθους της διακυβέρνησης, αλλά κυρίως της πτώχευσης του ελληνικού Δημοσίου, της διαχείρισής της και του τρόπου με τον οποίο επιβλήθηκαν οι «λύσεις». Η καλύτερη ελληνική Δημοκρατία, η τρίτη, έτσι αμαυρώνεται, ενώ όλο και περισσότερο οι θεσμοί της γίνονται προσχηματικοί και απολογητικοί των ενεργειών της εκτελεστικής εξουσίας. Μαζί και τα media, που έπαψαν εδώ και πολύ καιρό να αποτελούν το πεδίο της λαϊκής νομιμοποίησης των θεσμικών αποφάσεων της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, όπως θέλησαν οι θεμελιωτές της και ήταν η εγγενής αιτία της ύπαρξης τους. Ως προβληματικές επιχειρήσεις, μετακινούμενες στην αγκαλιά κερδοφόρων και πολυσχιδών κεφαλαιούχων, πέρασαν απέναντι. Και οι ιστορίες για αποκαλυπτικούς, μαχητικούς δημοσιογράφους θυμίζουν βίους αγίων ή το ύστερο έργο της ιπποτικής λογοτεχνίας του Μιγκέλ Θερβάντες.

Κι αυτά δεν είναι καλά νέα. Ό,τι σοβεί στην κορυφή του εποικοδομήματος «νομιμοποιεί» την παραβατικότητα στη βάση της κοινωνίας, είτε ως επίδειξη ανεκπλήρωτων ιδεοληπτικών εμμονών είτε απλώς ως πονηριές/λαμογιές στη διεκδίκηση του πλουτισμού και της επιβίωσης εκτός ορίων.

Οι κρατούντες, διακατεχόμενοι από το σύνδρομο της «Μαρίας Αντουανέτας», πλανώνται ότι αυτή η ζοφερή κατάσταση μπορεί να διασκεδαστεί με επικοινωνιακούς όρους και τεχνάσματα, βαθαίνοντας ακόμη περισσότερο το χάσμα. Η ζητούμενη απάντηση δεν μπορεί να είναι στενά πολιτική, αλλά πρωτίστως ηθική και αισθητική συνάμα.

Enimerosi - Κέρκυρα

Αδράνεια και Φίμωση: Το «Double – tap» της καταστροφής στη Γάζα

 

Σύμφωνα με την Integrated Food Security Phase Classification/IPC των Ηνωμένων Εθνών, επιβεβαιώθηκε λιμός στη Γάζα ήδη από τις 22 Αυγούστου 2025, με σχεδόν το 25% του πληθυσμού.

 

της Τατιάνας Σβώρου*

 

Η ισραηλινή αεροπορική επιδρομή της 25ης Αυγούστου 2025 στο

Νοσοκομείο Nasser στην Khan Younis, ανέδειξε εκ νέου τη σοβαρή παραβίαση θεμελιωδών κανόνων του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, όπως αυτοί απορρέουν από τις Συμβάσεις της Γενεύης και τα Πρόσθετα Πρωτόκολλά τους.

Η επίθεση, που πραγματοποιήθηκε με τη μέθοδο της διπλής πλήξης «double-tap», είχε ως αποτέλεσμα τον βίαιο θάνατο δεκαεννέα ατόμων, ανάμεσά τους, τέσσερις δημοσιογράφοι.

Η στοχοποίηση όμως, νοσοκομειακών εγκαταστάσεων και άλλων μη στρατιωτικών υποδομών αποκαλύπτει ένα σταθερό μοτίβο στρατιωτικής δράσης που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την αρχή
της διάκρισης και της αναλογικότητας και μπορεί να θεωρηθεί έγκλημα πολέμου.

Οι δημοσιογράφοι στη Γάζα βρίσκονται στο στόχαστρο εδώ και μήνες. Σύμφωνα με την Επιτροπή για την Προστασία των Δημοσιογράφων/CPJ, οι συνθήκες είναι από τις πιο επικίνδυνες στον κόσμο: κρατήσεις, κατασχέσεις εξοπλισμού, εξουθένωση, συνεχής απειλή θανάτου .

Αν όμως εκείνοι που έχουν ως αποστολή να μεταφέρουν την αλήθεια δεν μπορούν να το κάνουν, ποιος τελικά θα μιλήσει; Και αν η μαρτυρία φιμώνεται, τι περιθώριο μένει για λογοδοσία;

To μεγαλύτερο ωστόσο ερώτημα δεν είναι μόνο η στοχοποίηση της ενημέρωσης αλλά το τι σημαίνει για έναν πληθυσμό να ζει σε έναν μόνιμο αποκλεισμό. Η καταστροφή δεν εξαντλείται στο
επίπεδο των θεσμικών παραβιάσεων.

Ο καθημερινός αποκλεισμός των Παλαιστινίων, συνοδευόμενος από στοχευμένες επιθέσεις σε κρίσιμες υποδομές διαβίωσης, έχει οδηγήσει σε κατάρρευση των βασικών προϋποθέσεων επιβίωσης.

Σύμφωνα με την Integrated Food Security Phase Classification/IPC των Ηνωμένων Εθνών, επιβεβαιώθηκε λιμός στη Γάζα ήδη από τις 22 Αυγούστου 2025, με σχεδόν το 25% του πληθυσμού να υφίσταται ακραίο διατροφικό αποκλεισμό.

Η έλλειψη τροφίμων και νερού, ο εκτεταμένος υποσιτισμός – ιδίως παιδιών κάτω των πέντε ετών – και η εσκεμμένη παρεμπόδιση ανθρωπιστικής βοήθειας συνθέτουν μια πραγματικότητα που ξεπερνά τις συμβατικές παραβιάσεις ως πλέον συστηματική στρατηγική που υπονομεύει την ίδια τη δυνατότητα συνέχισης της ζωής.

Η κυβέρνηση τους Ισραήλ ως απάντηση, απορρίπτει τις κατηγορίες, μιλώντας για «προπαγάνδα της Χαμάς», ωστόσο, διεθνείς οργανισμοί και ανεξάρτητοι παρατηρητές αναφέρουν επανειλημμένα την ανωμαλία στις αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας.

Σύμφωνα με τη UNOPS από τις 2.600 αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας που διασχίζουν τα σύνορα από το Ισραήλ στη Γάζα, μόνο 300 έφθασαν στους προορισμούς τους, ενώ οι υπόλοιπες 2.300 «παρεμποδίστηκαν» και λεηλατήθηκαν κατά τη διάρκεια της διαδρομής τους.

Η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού παράλληλα καθώς και η Διεθνής Αμνηστία καταγγέλλουν ότι οι επιθέσεις σε νοσοκομεία και η καταστροφή αποθηκών τροφίμων συνιστούν συστηματική στρατηγική εξόντωσης του άμαχου πληθυσμού.

Παράλληλα, η AFP προειδοποιεί ότι οι εναπομείναντες ελεύθεροι επαγγελματίες δημοσιογράφοι της στη Γάζα κινδυνεύουν από θάνατο λόγω υποσιτισμού, ενώ πολλοί από εκείνους, έχουν
αναγκαστεί να ανταλλάξουν προσωπικά αντικείμενα για τρόφιμα και αναφέρουν ότι το σώμα τους έχει εξασθενήσει τόσο πολύ που αδυνατούν να εργαστούν.

Οι επισημάνσεις δε, του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ António Guterres, ο οποίος χαρακτήρισε την κατάσταση «ανθρωπογενή καταστροφή», επιβεβαιώνουν τη διεθνή αναγνώριση και σοβαρότητα της τραγωδίας.

Ωστόσο, η περιορισμένη χρήση και αναγνώριση όρων που αποδίδουν την πλήρη διάσταση των γεγονότων, οδηγεί σε παθητικότητα. Φαίνεται έως τώρα, ότι παρά τις συζητήσεις και τις καταγγελίες, η απροθυμία ουσιαστικών δράσεων, αποδυναμώνει την πίεση για λογοδοσία και λειτουργεί ως έμμεση νομιμοποίηση της συνέχισης της καταστροφής και του ανθρώπινου κόστους.

Ο κοινωνικός ιστός της Γάζας δεν αποδυναμώνεται απλώς, καθώς απειλείται με πλήρη αποδόμηση.

Η απώλεια της πολιτισμικής συνέχειας και η απειλή αφανισμού ολόκληρων κοινοτήτων καταδεικνύουν ότι η καταστροφή δεν περιορίζεται προσωρινά, συνιστώντας πλέον διαδικασία με
συστημικό χαρακτήρα και μακροπρόθεσμες συνέπειες.

Παρά τις συνεχείς εκκλήσεις διεθνών και ανθρωπιστικών οργανισμών, η διεθνής κοινότητα παραμένει αδρανής.

Αδιάκοπες συζητήσεις, χωρίς ουσιαστικούς μηχανισμούς επιβολής και με επιλεκτική εφαρμογή του διεθνούς δικαίου, έχουν εδραιώσει ένα καθεστώς βίας και ατιμωρησίας.

Η σιωπή και η απραξία των κρατών γίνονται μορφή συνενοχής, καθώς συντηρούν τις συνθήκες που οδηγούν στον εξανδραποδισμό και τη συστηματική καταστροφή του λαού της Γάζας. Κι εμείς; Ακούσαμε, είδαμε… Μιλήσαμε στ’ αλήθεια;

 * Η Τατιάνα Σβώρου είναι Σύμβουλος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ανθρωπιστικής Συνηγορίας. Από το 2019 έως σήμερα έχει συμμετάσχει σε αποστολές με διαφορετικούς οργανισμούς (Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, Save the Children) στο Λίβανο, το Ιράκ, την Ιορδανία, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και έχει υλοποιήσει στρατηγικές υπεράσπισης για την Τυνησία/Λιβύη και τη βορειανατολική Συρία.

Κουτί πανδώρας

Καίω τα δέντρα και χτίζω μεζονέτες…

 

O Τζιμάκος είδε τα παιδιά μας να γίνονται μαριονέτες από το 1993 κιόλας, όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν άεργος φαντάρος και περίμενε να κληρονομήσει από τον πρωθυπουργό πατέρα του την καμένη γη που λέγεται Ελλάδα.

Του Νίκου Παπαδογιάννη

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ο Τζίμης Πανούσης έγραψε το τραγούδι «Νεοέλληνας», που, με τον δηλητηριωδώς οξυδερκή στίχο του, θα μπορούσε να γίνει εθνικός ύμνος αυτού του απίθανου λαού. «Κάνω βουτιές σε βόθρο με εικόνες», είναι ο εναρκτήριος στίχος. Και λίγο παρακάτω, καταφτάνει πλησίστιο το δίστιχο που θα παιανίζει σαν σάουντρακ του καλοκαιριού μας, κάθε φορά που ξεσπάει η πύρινη λαίλαπα:

«Καίω τα δέντρα χτίζω μεζονέτες,

θα κάνω τα παιδιά μου μαριονέτες».

Διότι το πρόβλημα δεν είναι (μόνο) τα καμένα δέντρα που γίνονται χτισμένες μεζονέτες. Είναι, πάνω απ’ όλα ο πολίτης μαριονέτα, άβουλο ον που την Κυριακή των εκλογών ξεχύνεται στις παραλίες και στα τσιπουράδικα. Και αφήνει τα γερόντια να ψηφίζουν ξανά και ξανά την αδίστακτη συμμορία που κατακαίει την πατρίδα της Παπαλάμπραινας σε έναν διαρκή εμπρησμό δεκαετιών.

Και η τηλεόραση να ξερνάει ξηρές καταιγίδες και πυροθύελλες και hot dry windy, τσουρουφλιστό σανό λινγκουαφόν, να ακούει ο ανήξερος κοσμάκης και να νομίζει ότι οι πυρκαγιές είναι κάποιο διαπλανητικό φαινόμενο που προκαλείται με τηλεκοντρόλ από τον Πλούτωνα.

Θα μπορούσε να γίνει και σαρκαστικός τίτλος σε δελτίο ειδήσεων: «Τι είναι η αποχή – Το επικίνδυνο εκλογικό φαινόμενο που πυροδοτεί πυρκαγιές». Και πολύνεκρα σιδηροδρομικά δυστυχήματα για τα οποία δεν λογοδοτεί κανείς. Και σκάνδαλα παράνομων επιδοτήσεων, όπου η μισή Ελλάδα πλουτίζει και χαχανίζει εις υγείαν των κορόιδων. Και τόσα άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός. Τώρα, κατακαημένε πολίτη, κλαις πάνω από την κατακαημένη περιουσία σου. Γιατί κλαίς; Συ δεν ήσουν που ψήφιζες χθες;

Όσο η Πάτρα, η Ζάκυνθος, η Χίος, η Πρέβεζα, η Φιλιππιάδα και κάμποσες άλλες περιοχές καίγονταν αβοήθητες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε ανέμελος τις διακοπές του στο Μαράθι, με μουγγό το κινητό και σβηστή την τηλεόραση.  Την προηγούμενη φορά που έκανε το λάθος να απαντήσει στο τηλέφωνο, τον κουβάλησαν στην Αθήνα για μια κηδεία, της κόρης ενός που δεν θέλει να τον βλέπει ούτε ζωγραφιστό. Κατέφτασε με το μαγιό μέσα από το αυστηρό μαύρο κοστούμι και έφυγε με βερμούδα. Δεν του έφταναν οι φωτιές που του χαλάνε τη ζαχαρένια κάθε Αύγουστο, αναγκάζεται τώρα να πηγαινοέρχεται στην πόλη για ανοησίες.

Ποιος τον αδικεί λοιπόν που αποφάσισε να κατεβάσει τους διακόπτες ώσπου να σβήσουν από μόνες τους οι πυρκαγιές στη θάλασσα; «Προς θεού μη χαθούν ανθρώπινες ζωές και απολέσουμε το ηθικό πλεονέκτημα», ήταν η μοναδική εντολή που έδωσε φεύγοντας για την αμμουδιά. «Να βαράτε το 112 σαν να μην υπάρχει αύριο». Για πολλούς από τους πυρόπληκτους δεν υπάρχει αύριο, αλλά το 112 τους προειδοποίησε για τη συμφορά και αμαρτίαν ουκ έχει. Ούτε αυτό ούτε οι χειριστές του.

«Για τις καμένες περιουσίες φταίτε εσείς», ήταν το μήνυμα που κρυβόταν ανάμεσα στα τρία νούμερα. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν τα νούμερα της κυβέρνησης μέσα από τα πάντοτε φιλόξενα κανάλια: «Δεν χρειαζόμαστε μόνιμους πυροσβέστες, αλλά περισσότερους εθελοντές», δήλωσε η Σοφία Βούλτεψη, αποφασισμένη να αμαυρώσει μόνη της ό,τι έχει  απομείνει από την τιμή της ελληνικής δημοσιογραφίας. «Βγάλε το σκασμό», της απάντησαν οι γεια στο στόμα τους εθελοντές. «Μπράβο κοριτσάρα μου», ψιθύρισε ο υποβολέας από τα Χανιά.

Η χαοτική κατάσταση στα μέτωπα ανάγκασε την πρωθυπουργάρα να επιστρέψει για κάνα δεκάλεπτο στην Αθήνα ώστε να φωτογραφηθεί βγαίνοντας από το «δωμάτιο πολέμου», αλλά το χαμόγελό του μπροστά στον φακό έλεγε όσα θα θέλαμε να ξέρουμε και δεν τολμάμε να πιστέψουμε. «Αφού είστε μαλάκες και θα με ξαναψηφίσετε, γιατί με ταλαιπωρείτε καλοκαιριάτικα; Δεν ξέρατε ποιος είμαι όταν με λέγατε σιμουλτανέ και τσιτάχ; Δεν βλέπετε ότι προσλαμβάνουμε μπάτσους και παπάδες όταν η χώρα χρειάζεται πυροσβέστες; Μη με σκοτίζετε, λοιπόν. Εξάλλου, τα σπίτια είναι ντουβάρια και τα ντουβάρια ξαναφτιάχνονται».

Αυτό το τελευταίο θα έπρεπε να τιμωρείται αυτόματα με κουτουλιά στο μεσόφρυδο οσάκις ξεστομίζεται από επίσημα χείλη, ιδίως αν ο επίσημος έχει καμιά σαρανταριά σπίτια, αλλά ας όψεται η παροιμιώδης γαλαντομία του Έλληνα-Νεοέλληνα. Κουτουλιά στο μεσόφρυδο θα δώσει μόνο αν του πειράξεις την ομάδα του ή αν τον κλείσεις πάνω στο προσπέρασμα. «Πουλάκι ξένο, πουλί χαμένο, μου τρώει τα σπλάχνα, δεν βγάζω άχνα». Τα είχε πει όλα ο Τζιμάκος, από το 1993 κιόλας. Από τότε που ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν άεργος φαντάρος και περίμενε να κληρονομήσει από τον πρωθυπουργό πατέρα του την καμένη γη που λέγεται Ελλάδα.

«Εκκενώστε την Ανθούπολη και απομακρυνθείτε προς Πάτρα», πρόσταζε το μήνυμα του 112. Σαν να λέει, εκκενώστε το Χαλάνδρι και κατευθυνθείτε προς Αθήνα. Η φωτιά στην τρίτη σε μέγεθος πόλη της Ελλάδας ήταν ορατή από το διάστημα και ίσως και από την Κρήτη, οπότε ήταν αδύνατη να αγνοηθεί από τας αρχάς. Σύμφωνα με τον ακοίμητο δήμαρχο Πελετίδη, που έχει το θράσος να επανεκλέγεται παρ’ ότι ΚουΚουΕς και να κάνει και καλή δουλειά, οι τολμηροί που αγνόησαν τις κωμικοτραγικές διαταγές εκκένωσης κατόρθωσαν να σώσουν τις περιουσίες τους.

«Εκκενώστε την Παλαιά και Νέα Φιλιππιάδα και τραβάτε προς Άρτα για να σωθείτε», ήταν η νέα εντολή, χθες το απομεσήμερο. Να εκκενωθεί μία πόλη περίπου 10 χιλιάδων κατοίκων! Με κλειστές, μάλιστα, τις εθνικές αρτηρίες που αποτελούν ραχοκοκκαλιά της παντέρμης Ηπείρου. Και οι θεοί του ανέμου να βάλουν το χέρι τους…

Οι πιστοί είδαν κι απόειδαν και ξεκίνησαν λιτανείες για να πέσουν οι αέρηδες. «Έκανε το θαύμα της η Μεγαλόχαρη και σώθηκε το μοναστήρι της Οσίας Αλλοπαρμένης», πανηγυρίζουν, πάνω στα αποκαΐδια από τα πυρπολημένα δάση, ζώα και σπίτια. Ντεφορμέ η Παναγίτσα μας φέτος, αγνόησε τα παρακάλια και επέτρεψε να καούν εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα στη θεοσεβούμενη Ελλάδα.

Και η καταμέτρηση συνεχίζεται, μέχρι να γίνει στάχτη και το τελευταίο δέντρο. Να θέλουμε να κρεμάσουμε τους εγκληματίες και να μη βρίσκουμε χλωρό κλαρί. Κάπου διάβασα, ότι στη μαύρη εξαετία του ανέμελου Κούλη και του δόγματος «αφήνουμε τη φωτιά ανεξέλεγκτη αρκεί να μην έχουμε νεκρούς» έχουν καεί στην Ελλάδα περίπου 5 εκατομμύρια στρέμματα. Πέντε εκατομμύρια!

Σύμφωνα με ανάρτηση των Εποχικών Πυροσβεστών («όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων»), κάθε αεροσκάφος Canadair CL-215 κοστίζει 4 εκ ευρώ, ενώ το εξελιγμένο μοντέλο CL-515 που μπορεί να κάνει ρίψεις και τη νύχτα τιμάται σε 25-35 εκατομμύρια. Η λυπητερή για ένα καινούριο μαχητικό Ραφάλ ανέρχεται σε 90 εκατομμύρια και η χώρα αγόρασε όχι ένα, αλλά δεκαοχτώ, καινούρια και μεταχειρισμένα. Να καβλώνουν οι στρατόκαβλοι και ας καίγεται το σπίτι τους.

Εάν δεν ζαλιστήκατε ακόμη από τα μηδενικά, σημειώστε και τους παρακάτω αριθμούς. Η  χώρα όπου κάνουν κουμάντο μηδενικά διαθέτει 11.000 μόνιμους πυροσβέστες (από τους οποίους επιχειρούν αυτές τις μέρες περίπου οι μισοί), 10.000 συμβασιούχους  και 11.000 εθελοντές.

Ταυτόχρονα όμως απασχολεί με δικά μας έξοδα 55 χιλιάδες αστυνομικούς και 10 χιλιάδες παπάδες, περισσότερους (αναλογικά) από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έταξε πρόσφατα από το Άγιο Όρος 100 εκατομμύρια ευρώ στον ήδη ζάπλουτο κλήρο, αλλά αμέλησε να απορροφήσει μισό δις που το Ταμείο Ανάκαμψης προέβλεπε για την πυρόσβεση. Στο μεταξύ, η Σοφία Βούλτεψη ψηφίστηκε από 25.000 συμπολίτες μας.

To παρόν κείμενο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Παναγιώτη Πλεξίδα, του εθελοντή πυροσβέστη που έχασε τη ζωή του τον Σεπτέμβριο του 2020 σε πυρκαγιά κοντά στο Αγρίνιο. Μήπως νοιάστηκε κανείς από την κυβέρνηση για την τύχη των χαροκαμένων γονιών του; «Δεν ήταν πολίτης, ήταν μαχητής», είπε κάποιος ξεπροβοδίζοντάς τον.  Στη μνήμη επίσης του 40χρονου εθελοντή πυροσβέστη, Γιώργου Χατζηνικόλα, που χάθηκε στις φωτιές της Ρόδου προ διετίας, καθώς και του Χρόνου Βασίλη Φιλώρα που καταπλακώθηκε από στύλο της ΔΕΗ το 2021 στη διάρκεια κατάσβεσης στην Ιπποκράτειο Πολιτεία. Θυσιάστηκαν για το τίποτε, προσθέτω εγώ, ο κυνικός. Για μία πατρίδα που δεν αξίζει τέτοιες θυσίες.

Προσθέτω εδώ την περίπτωση του εθελοντή δασοπυροσβέστη Θεοδόση Κακούρη, που προφυλακίστηκε άδικα για 11 μήνες, επειδή του φόρτωσαν εμπρησμό στη φωτιά του 2021 στη Βαρυμπόπη, παρ’ όλο που ο μάρτυρας είπε ότι τα στοιχεία δεν ταίριαζαν. «Πρόκειται για ακραία περίπτωση δικαστικής πλάνης», σχολίασε ο πρόεδρος του δικαστηρίου που τον αθώωσε παμψηφεί.

Ο δικηγόρος του γνωστού για την περιβαλλοντική δράση του άνδρα στηλίτευσε την πίεση όχι μόνο της κοινής γνώμης, αλλά και της κυβέρνησης, «ώστε να εξυπηρετηθεί το αφήγημα που θέλει εμπρηστές». Το πόρισμα κατέδειξε ότι η πυρκαγιά ξεκίνησε από πυλώνα του ΑΔΜΗΕ. “Δεν θα ξαναπλησιάσω φωτιά, παρά μόνο αν ανάψει στα 50 μέτρα δίπλα μου”, δήλωσε πικραμένος ο 44χρονος άνδρας.

Παρόμοιο κρούσμα είχαμε και το 2023 στην Κεφαλλονιά, όπου ένας αγράμματος άνδρας 43 ετών, εποχικός πυροσβέστης, έμεινε για 9 μήνες στη φυλακή πριν αθωωθεί από το δικαστήριο, επειδή ομολόγησε εμπρησμούς που δεν είχε διαπράξει. Γιατί έκανε τέτοιο πράγμα; «Υπέγραψε στημένη κατάθεση κατόπιν πιέσεων από τις αρχές», κατήγγειλε ο συνήγορος του. Και τα δύο ταλαιπωρημένα θύματα κινήθηκαν νομικά ενάντια στο ελληνικό Δημόσιο.

Κουτί Πανδώρας