«Κάνανε το ΟΧΙ, ΝΑΙ». Πρόκειται για την πιο απολιτίκ, υπεραπλουστευμένη «εξυπνάδα», χωρίς την παραμικρή συναίσθηση των ημερών εκείνων. Το ΟΧΙ, πέντε χρόνια μετράει τώρα, δεν έχασε ποτέ, δεν έγινε ΝΑΙ και δεν παρέμεινε μια ασήμαντη χρονική στιγμή. Ήταν η τελευταία φορά που γράψαμε ιστορία με τα πόδια, τα χέρια και τις φωνές μας.
της Λένας Διονυσίου
Πέρασαν μόλις πέντε χρόνια, είναι ελάχιστα τα πέντε χρόνια, είναι σύντομα σαν φτάρνισμα ή σαν χτύπημα των δαχτύλων. Κι όμως, βγήκαν αμέσως τα συμπεράσματα της εξαπάτησης, της ήττας. Είναι όλα λάθος. Ο Λένιν έλεγε πως την ιστορία τη μετράμε σε δεκαετίες και μόλις στο μισό της δεκαετίας που αποτελεί μετρήσιμο μέγεθος το ΟΧΙ έδειξε τη νίκη του.
Μόλις στα τέσσερα χρόνια από το μεγαλειώδες 61,3% το ΟΧΙ πέτυχε να σταθεροποιήσει την Αριστερά στο κοινοβουλευτικό σκηνικό ως δύναμη περήφανα στεκάμενη απέναντι στην ακροδεξιά της ΝΔ. Κι αυτό είναι το προφανές. Γιατί ακολούθησαν τόσα περισσότερα. Την τετραετία μετά το ΟΧΙ την καθόρισαν οι πρώτες σκληρές ημέρες και τα υπόλοιπα γενναία χρόνια. Κανονικά δεν θα έπρεπε ένας δημοσιογράφος να αφήνει το συναίσθημα να καθορίσει την γραφή του, όπως σήμερα το αφήνω εγώ, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος μπροστά στη συναρπαστική αυτή ιστορία.
Η προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις είχαν πιστούς διεκπεραιωτές των νεοφιλελεύθερων πλάνων. Είχε ήδη ξεκινήσει η διάλυση της Υγείας, της Εργασίας και της Παιδείας, με την τελευταία να ανακόπτεται λόγω των αντανακλαστικών του φοιτητικού κινήματος. Η χώρα ήταν ρημαγμένη. Πάνω στα αποκαΐδια κλήθηκε η Αριστερά να αναλάβει τη διαχείριση του χάους. Μετά την 17ωρη διαπραγμάτευση, αυτήν που οι ευρωπαίοι εταίροι χρησιμοποίησαν για να αποδείξουν πως δεν μπορεί μόλις ένα νεροπίστολο να σβήσει πυρκαγιές, η Αριστερά ούτε ηττήθηκε, ούτε και σταμάτησε να υπερασπίζεται το ΟΧΙ του λαού.
Ήμασταν μόνοι μας ως χώρα ήμασταν μόνοι. Η συμμαχία του φτωχού Νότου δε δημιουργήθηκε ποτέ, ήμασταν ένα μοναχικό 61,3% ανάμεσα στο ευρωπαϊκό αχανές σύμπαν. Κι όμως, ανακόπηκε η ολική διάλυση. Με το ΟΧΙ πιστέψαμε πως θα αλλάξουν όλα μέσα σε μία μέρα. Χρειάστηκαν πολλές περισσότερες. Αλλά η Εργασία θωρακίστηκε, η Υγεία παρέμεινε δημόσια και δωρεάν για όλους, η ανεργία μειώθηκε και δε γυρίσαμε ποτέ πίσω στις βάρβαρες εποχές της αρχής των μνημονίων, στις σκληρές μεταρρυθμίσεις Σαμαρά, στις αυτοκτονίες, θυμάστε τις αυτοκτονίες; Πώς να τις ξεχάσει κανείς.
Το ΟΧΙ δεν έγινε ΝΑΙ, απλώς χρειάστηκε περισσότερο χρόνο. Σώθηκαν τα ασφαλιστικά ταμεία, άλλαξαν ρυθμίσεις υπέρ των εργαζομένων που ήταν πιο ευάλωτοι (όπως οι χρόνια νοσούντες). Το κοινωνικό κράτος παρέμεινε ζωντανό, λαβωμένο φυσικά, αλλά παρόν.
Και έτσι κέρδισε το όχι, μάχη τη μάχη, χρόνο το χρόνο μέχρι εκείνη τη μέρα που η οικονομία άναψε το πράσινο φως για την έξοδο από τα μνημόνια. Η Ρώμη δε χτίστηκε σε μία ημέρα, σωστά; Τίποτε δε χτίζεται σε μία ημέρα. Κυρίως, όχι η ιστορία.
Το γεγονός ότι τελικά το ΟΧΙ μετατράπηκε σε ΝΑΙ, πέντε χρόνια αργότερα, από την ακροδεξιά Νέα Δημοκρατία, είναι μία άλλη συζήτηση. Αλλά αποτελεί ευθύνη της ΝΔ και μόνο
κουτι πανδωρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου