Με τους «Μεγαλεξάνδρους» ή με το εθνικό συμφέρον;

Το βράδυ της Πέμπτης 25 Ιανουαρίου 2019  είναι το πιο κρίσιμο βράδυ της πολιτικής διαδρομής τους: θα πρέπει  αποφασίσουν με τι θα πάνε και τι θα αφήσουν. Με το κόμμα ή με τη χώρα; Με τον εαυτό τους και τις πεποιθήσεις τους, ή με την κομματική ντιρεκτίβα από συγκυριακούς επικεφαλής κομμάτων κατώτερους των περιστάσεων;

του Γιώργου Λακόπουλου

Η συμφωνία των Πρεσπών χώρισε τον πολιτικό κόσμο σε δυο στρατόπεδα. Στο ένα ανήκουν όσοι στηρίζουν τη συμφωνία, ως υλοποίηση της εθνικής γραμμής που χαράχθηκε το 2008 από τον Κώστα Καραμανλή ως Πρωθυπουργό και τον Γ. Παπανδρέου ως αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και προέδρου του ΠΑΣΟΚ- συν τον μικρό τότε Συνασπισμό.

Είχε επιδιωχθεί και από τις κυβερνήσεις Σημίτη, αλλά ακόμη και από την κυβέρνηση Κώστα Μητσοτάκη που μαχαίρωσε πισώπλατα ο Σαμαράς.

Στο άλλο βρίσκονται όσοι αντιτάσσονται για ποικίλους λόγους: άλλοι γιατί αυτή είναι η γνώμη τους, άλλοι γιατί δεν είναι επαρκώς ενημερωμένοι, άλλοι γιατί κάνουν καριέρα στην πολιτική με αυτό το θέμα από χρόνια. Και φυσικά όσοι έκαναν αυτή την επιλογή είτε εκόντες- άκοντες, είτε για να εξυπηρετήσουν προσωπικές φιλοδοξίες, κενόδοξες επιδιώξεις, μικρονοϊκές θεωρίες, ψηφοθηρικές ανάγκες και εσωκομματικές ισορροπίες.

Όλοι ξέρουν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπέκυψε στον εσωτερικό εκβιασμό της ομαδας Σαμαρά - Γεωργιάδη - Βορίδη. Η Γεννηματά απλώς συνέχισε να πιθηκίζει δίπλα του.

Η σιωπή της ντροπής

Ωστόσο υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία. Επιφανή, αλλά και μικρότερης εμβέλειας, στελέχη της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που εγκλωβίσθηκαν από τις επιλογές των δυο κομμάτων. Και ενώ αναγνωρίζουν ότι συμφωνία είναι η λύση που επιδίωκε η Ελλάδα δεν παίρνουν το θάρρος να το δηλώσουν. Και όσοι είναι βουλευτές θα την καταψηφίσουν. Πειθαναγκάζονται σε απόρριψη από τους σημερινούς επικεφαλής της ΝΔ και του Κινάλ -παρότι δεν τους αναγνωρίζουν ως ηγέτες με κύρος και ακτινοβολίας.

Ωστόσο το βράδυ της Πέμπτης 25 Ιανουαρίου 2019  είναι το πιο κρίσιμο βράδυ της πολιτικής διαδρομής τους: θα πρέπει  αποφασίσουν με τι θα πάνε και τι θα αφήσουν. Με το κόμμα ή με τη χώρα;  Με τον εαυτό τους και τις πεποιθήσεις τους, ή με την κομματική ντιρεκτίβα από συγκυριακούς επικεφαλής κομμάτων κατώτερους των περιστάσεων;

Θα λειτουργήσουν σαν πολιτικοί με το θάρρος της γνώμης τους, με ευθύνη και με εντιμότητα και θα στηρίξουν αυτό που πιστεύουν με παρρησία; Ή θα κρυφθούν πίσω από τον Κυριάκο και τη Φώφη και θα κατεβάσουν τη συνείδησή τους στο υπόγειο για να μην τους βλέπει την ώρα που θα καταψηφίζουν;

Το επιχείρημα ότι δεν θέλουν να βλάψουν το κόμμα τους -ή ο φόβος της… διαγραφής- είναι μικρό  για την περίπτωση. Το κόμμα έχει αυτή την επιλογή γιατί έχει αυτή την ηγεσία. Με άλλη θα αποφάσιζε αλλιώς. Είναι η Φώφη και ο Κυριάκος πολιτικοί που μπορούν να ορίσουν τη συνείδηση του καθενός και να επιβάλλουν τη σιωπή του; Τότε να τους παραδεχθούν και να το δηλώσουν…

Ειδικά στη ΝΔ δεν βλέπουν που κατάντησε το ΠΑΣΟΚ επειδή δεν μίλησαν τα σοβαρά στελέχη του όταν ο Γ. Παπανδρέου οδηγούσε με ακρισία τη χώρα στο ΔΝΤ και τον διεθνή οικονομικό έλεγχο, με αποφάσεις για τις οποίες δεν είχε λαϊκή εντολή;

Με τους «Μεγαλεξάνδρους» ή με τον εθνικό συμφέρον;

Στην πολιτική σπάνια έρχεται η ώρα των μεγάλων αποφάσεων. Αλλά όταν έλθει δεν χωράνε μισόλογα, υπεκφυγές, ελαστική συνείδηση, αυτολογοκρισία και στρουθοκαμηλισμός.

Όσοι θέλουν λύση για το όνομα των Σκοπίων «χωρίς τον όρο Μακεδονία» βγήκαν στο  Σύνταγμα και το διαδήλωσαν: ο Σαμαράς, ο Άδωνις, οι Χρυσαυγίτες, οι μασκαρεμένοι «Μεγαλέξανδροι», οι περιφορείς εικόνων και μαζί τους ο Καμμένος κι ο Λεβέντης. Με την ευλογία του Μητσοτάκη, της Φώφης και του Γκρούεφσκι.

Όσοι αντιλαμβάνονται ότι η Συμφωνία των Πρεσπών, λύνει το γόρδιο δεσμό -που δημιούργησε η αφροσύνη του Σαμαρά- και πάει την  Ελλάδα μπροστά, θα πάνε στη Βουλή και θα ψηφίσουν τη συμφωνία ή την υπερασπίζονται με επιχειρήματα, νηφαλιότητα και σθένος;

Οι άλλοι, οι σιωπηλοί, αυτοί που συμφωνούν, αλλά καταψηφίζουν, σε ποια κατηγορία νομίζουν ότι θα καταταγούν;

Αυτό που κρίνει τον πολιτικό είναι η ευθύτητά του. Η  ικανότητα του να πει τη γνώμη του ελευθέρα, να ψηφίσει ανεπηρέαστα και να υποστηρίξει αυτό που πιστεύει και όχι αυτό που του επιβάλουν οποιεσδήποτε σκοπιμότητες.

Οι πολιτικοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που είναι υπέρ της συμφωνίας θα δεχθούν να καταγραφούν με τους μισαλλόδοξους, τις ομάδες του μίσους, τους επαγγελματίες μακεδονομάχους και τους σαλεμένους που παρεισέφρησαν στο συλλαλητήριο; Με τις  περικεφαλαίες, τα κομποσκοίνια, τα συνθήματα για προδότες και κρεμάλες; Με ποιο πρόσωπο θα λένε μετά ότι είναι σύγχρονοι ευρωπαϊκοί πολιτικοί;

Θα δεχθούν να καταψηφίσουν μια συμφωνία που αναγνωρίζουν ως λύση και στο μέλλον θα καταπίνουν τη γλώσσα τους για να  μην πουν τη γειτονική χώρα Βόρεια Μακεδονία και βρεθούν σε αναντιστοιχία με τη ψήφο τους;  Τέτοια συνέχεια θέλουν για τον εαυτό τους;

Θα δεχθούν να γίνουν συνένοχοι στη πλαστογράφηση της βούλησης της Εθνικής Αντιπροσωπείας, καθώς όσοι αποδέχονται τη  συμφωνία θα είναι περισσότεροι από όσους θα την ψηφίσουν; Πιστεύουν ότι αυτή η συμπεριφορά δεν θα εγγραφεί στο συλλογικό υποσυνείδητο και δεν θα έχει συνέπειες;

Άσχημο παιχνίδι

Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι η καλύτερη λύση που θα μπορούσε να επιδιώξει η Ελλάδα στο Μακεδονικό. Ο Τσίπρας άρπαξε την ευκαιρία και γράφει ιστορία. Η επίσημη ΝΔ και το Κινάλ υποτάχθηκαν στην ανεξέλεγκτη δίψα εξουσίας του Κυριάκου Μητσοτάκη και την αφασία της Φώφης. Ο Σαμαράς έγινε οιονεί αρχηγός της αξιωματικής  αντιπολίτευσης.

Όσοι από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ συμφωνούν με τη λύση, όπως την προβλέπει η συμφωνία και την καταψηφίζουν παίζουν άσχημο παιχνίδι στον κοινοβουλευτισμό, στην έννοια της πολιτικής και στον εαυτό τους. Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο για έναν πολιτικό από το να κρύβεται πίσω από τις επιλογές μικρόψυχων επικεφαλής κομμάτων την ώρα της ευθύνης.

Είναι γνωστοί όσοι έχουν γνώμη υπέρ της συμφωνία και δεν τη λένε. Κρύβονται, ο καθένας για τους λόγους του. Στη ΝΔ κάποιοι γιατί θέλουν κάνουν καριέρα. Άλλοι ίσως γιατί πιστεύουν ότι με την άρνησή του Μητσοτάκη σκάβει το λάκκο του και τελειώνουν μαζί του.

Στο Κινάλ γιατί προσανατολίζονται στη πρόσδεση στον Μητσοτάκη αν δεν έχουν προσδεθεί ήδη. Και στο ΠΑΣΟΚ γιατί έτσι ήταν πάντα: λίγοι.

Η συμφωνία θα περάσει. Αλλά όσα συμβαίνουν στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με αφορμή τη συμφωνία δείχνουν το πρόβλημα του δημοσίου βίου: την έλλειψη πολιτικών ταγών, με φρόνηση, θάρρος και ευθύνη απέναντι την ιστορία.

Κρίμα.

κουτι πανδώρας