Ντρέπομαι άνθρωποι που με γνωρίζουν πρώτη φορά να υποθέτουν ότι απεχθάνομαι τους Βορειομακεδόνες, τους Τούρκους και τους Αλβανούς ή ότι η χώρα μου έχει «μεγάλο πρόβλημα» με τους πρόσφυγες
του Ηλία Αναστασίου*
Το λεγόμενο «brain-drain», η φυγή των νέων εξειδικευμένων Ελλήνων και Ελληνίδων στο εξωτερικό για περαιτέρω σπουδές ή/και εργασία, αναγνωρίζεται από όλους στην Ελλάδα ως ένα μείζον πρόβλημα που απαιτεί επίμονα μια λύση. Πολλοί σπεύδουν να μιλήσουν εξ ονόματος τους και να αποδώσουν την φυγή τους αποκλειστικά στην έλλειψη θέσεων εργασίας, αλλά σίγουρα κανείς δεν ρωτά αυτούς τους νέους και τις νέες τι θα ήθελαν να δουν να συμβαίνει στην χώρα τους για να γυρίσουν και να επενδύσουν σε αυτήν τον ιδρώτα τους.
Κανείς δεν ρωτάει εκείνους και εκείνες που κι αν δεν έχουν ρίξει μαύρη πέτρα πίσω τους, ταυτόχρονα δεν κάνουν το βήμα της επιστροφής. Κανείς δεν ρωτάει εκείνους και εκείνες που θα έχουν είτε την τύχη είτε την ατυχία να ζήσουν την Ελλάδα του μέλλοντος, όπως αυτή θα διαμορφωθεί από τις επιλογές του παρόντος. Μια ψηφίδα αυτής της συλλογικής φωνής που λείπει προσπαθώ να αναπληρώσω. Και να εξηγήσω γιατί η συμφωνία των Πρεσπών μας αφορά.
Κανείς, λοιπόν, από εκείνους που κάποτε φοβόντουσαν ότι η Ελλάδα θα αφήσει την Ευρώπη, δεν ρωτάει εμάς που αποτελούμε τους διαρκείς πρέσβεις της Ελλάδας στο εξωτερικό, στις διάφορες χώρες και πόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής, ή και της Αυστραλίας, και που ζούμε καθημερινά με ανθρώπους προερχόμενους από κάθε πολιτισμό και κάθε γωνιά του πλανήτη.
Εμείς είμαστε που ζούμε καθημερινά με την ποικιλία και τη διαφορετικότητα σε πολυγλωσσικούς χώρους δουλειάς και πολυπολιτισμικές γειτονιές, εμείς είμαστε που οι φίλοι μας και οι άνθρωποι μας είναι συχνά οι Άλλοι και εμείς είμαστε, και όχι οι συμπατριώτες μας στις μακεδονομαχικές συγκεντρώσεις της Ελλάδας, που μπολιάζουμε αυτό το πολυεθνικό μωσαϊκό με τα χρώματα της Ελλάδας. Κι αυτή η εμπειρία μάς καλλιεργεί και μας διαμορφώνει και θέλουμε να νιώθουμε ότι χωράμε στην Ελλάδα όταν αποφασίσουμε να γυρίσουμε σε αυτήν. Γιατί το θέλουμε.
Όμως, η Ελλάδα που αναδύεται με αφορμή την αντίθεση στη Συμφωνία των Πρεσπών, είναι μια Ελλάδα, που αν την αφήσουμε να επικρατήσει, σίγουρα δεν μας χωράει. Είναι η εκδοχή μιας Ελλάδας στην οποία κυριαρχούν ο φόβος, η μισαλλοδοξία, η παραχάραξη της ιστορίας, η υπεραπλούστευση της επιστήμης, ο εκχυδαϊσμός της αισθητικής, το σύμπλεγμα της εθνικής κατωτερότητας.
Η Ελλάδα που δημιουργεί προβλήματα για λόγους που κανείς δεν καταλαβαίνει αντί για την Ελλάδα που λύνει προβλήματα με τρόπο που όλοι θαυμάζουν. Κι έτσι τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» δεν είναι τα θέματα που όλους μας ενώνουν, αλλά τα θέματα επάνω στα οποία συγκρούονται δύο Ελλάδες. Η μικρόψυχη και η μεγάθυμη. Η «τσιγγούνα» και η γενναιόδωρη.
Πέρα από τη δουλειά στο αντικείμενο μας ή την ανάπτυξη της οικονομίας χρειαζόμαστε και καθαρή ψυχή για να ζήσουμε καλά. Και για αυτό πρέπει να μας ρωτήσουν, όσοι πρόκειται να καταψηφίσουν αυτή τη συμφωνία, για τις ντροπές και τις περηφάνιες μας ως νέοι Έλληνες του εξωτερικού. Γιατί ντρέπομαι να βλέπω στις ξένες εφημερίδες εθνικιστικά συνθήματα μίσους με φόντο την ελληνική Βουλή και τον Λευκό Πύργο.
Ντρέπομαι άνθρωποι που με γνωρίζουν πρώτη φορά να υποθέτουν ότι απεχθάνομαι τους Βορειομακεδόνες, τους Τούρκους και τους Αλβανούς ή ότι η χώρα μου έχει «μεγάλο πρόβλημα» με τους πρόσφυγες. Και δεν θα χωράω σε μια χώρα που θα έχει επικρατήσει το στρατόπεδο της μισαλλοδοξίας, της μιζέριας και του εθνικού κομπλεξισμού. Για εμάς πρέπει η Ελλάδα να σφίξει χέρια φιλίας και συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία.
Κι όταν εμείς θα σφίγγουμε χέρια γνωριμίας με κάποιον Βορειομακεδόνα, δεν θα βρισκόμαστε στην ντροπιαστική θέση να διαχωρίζουμε τη θέση μας από τη χώρα μας. Αντίθετα, θα νιώθουμε περήφανοι γι’ αυτήν.
*Ο Ηλίας Αναστασίου είναι μεταπτυχιακός φοιτητής, Πανεπιστήμιο του Λάνκαστερ, Ηνωμένο Βασίλειο
αυγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου