Ο Τσίπρας και οι οκτώ (πολιτικοί) νάνοι

Ζούμε τη φάση που όλοι (πλην Σαμαρά – Καμμένου - Μιχαλολιάκου) επιθυμούν να περάσει η συμφωνία, αλλά δεν την ψηφίζουν μήπως... πέσει ο Τσίπρας!..

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

«Κυβέρνηση είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλούν τους υπόλοιπους», έλεγε ο μέγας Ρώσος αναρχομηδενιστής Λέων Τολστόϊ – και αυτή είναι η πιο λαϊκή και, ταυτόχρονα, η πιο δημοκρατική θεώρηση της έννοιας «κυβέρνηση» που, προσωπικά, έχω ακούσει. Φυσικά, δεν θα εξαιρέσω την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ από τη συγκεκριμένη θεώρηση, κι ας είμαι
ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες… υπόλοιπους που, αν και παρενοχλούμενοι απ’ αυτήν, εξακολουθούν να την στηρίζουν. 
Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να σημειώσω ότι, στην περίπτωση της κυβέρνησης Τσίπρα, η θεώρηση του Τολστόι στέκει και αντεστραμμένη: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλείται απ’ τους υπόλοιπους. Ειδικά από τους εκπροσώπους των υπολοίπων στη Βουλή, ειδικότερα απ’ αυτούς της ΝΔ και του ΚΙΝ.ΑΛ και ειδικότατα απ’ τους αρχηγούς τους. Τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη και την κ. Φώφη Γεννηματά αντίστοιχα. Που ζουν για να παρενοχλούν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Μέχρις τελικής… πτώσεως!..
Να την πολιορκούν, ακριβέστερα, με βασικό πολιορκητικό κριό το δεύτερο συνθετικό της, τουςΑΝΕΛ. Και ιδιαίτερα τον αρχηγό τους: την… «κότα την λειράτη», τον «ακροδεξιό», τον «εθνικιστή», τον «ψεκασμένο» Πάνο Καμμένο . Με τον οποίο ξαφνικά συμφώνησαν ότι… η Μακεδονία είναι Ελληνική… Και περιμένουν πώς και πώς το… διαζύγιό του με τον Τσίπρα. Μήπως και…
*******
Ωστόσο, μαθαίνω ότι ο πρόεδρος της ΝΔ επιθυμεί να περάσει η συμφωνία των Πρεσπών, «για να μην τη βρει μπροστά του», όπως λέει, ως ο επόμενος… πρωθυπουργός: «δημοσίως εμφανίζεται αρνητικός», μου λένε, διότι απ’ τη μια δεν θέλει να ρισκάρει την επιτυχημένη, όπως ισχυρίζεται, επένδυσή του στην εθνικιστική Δεξιά, και από την άλλη προσδοκά την απώλεια της δεδηλωμένης «που θα επιφέρει το διαζύγιο με τον Καμμένο». Και εξ αυτής τον κλονισμό (ακόμα και την… πτώση!) της κυβέρνησης, υποθέτω.
Αντίστοιχες, εξάλλου, αν όχι στοιχημένες με τις επιθυμίες και τις προσδοκίες του αρχηγού της ΝΔ, είναι και αυτές της κ. Γεννηματά του ΚΙΝΑΛ, καθώς και αυτές των κ.κ. Κουτσούμπα του ΚΚΕ, Θεοδωράκη του Ποταμιού και Λεβέντη της Ένωσης Κεντρώων. Με κάποιες μικροσυμφεροντολογικές διαφοροποιήσεις επικοινωνιακού, κυρίως, χαρακτήρα για τον καθένα…
Κάπως έτσι (με διακύβευμα την πολύτιμη για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας μας συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ, παρακαλώ) ολοκληρώνεται η φάση πολιτικής παραλυσίας της μνημονιακής περιόδου∙ με τον αριβισμό, την εθνική ανευθυνότητα και την πολιτική αναξιοπιστία να χτυπούν κόκκινο: Ζούμε τη φάση που όλοι (πλην Σαμαρά – Καμμένου - Μιχαλολιάκου) επιθυμούν να περάσει η συμφωνία, αλλά δεν την ψηφίζουν μήπως... πέσει ο Τσίπρας!..
Αλλά η υποθήκευση της θετικής ή της αρνητικής ψήφου των βουλευτών για την κύρωση η μη της συμφωνίας των Πρεσπών στην πτώση (ή και στην επιβίωση) της κυβέρνησης, υπονομεύει σε βαθμό κατάλυσης τον θεσμό της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. 
*******
Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε. Όμως, τι θα μου έλεγαν τρείς πρώην πρωθυπουργοί (Κώστας Καραμανλής, Κώστας Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου) που διαχειρίστηκαν ανεπιτυχώς το μακεδονικό ζήτημα, αν τους ρωτούσα γιατί επιμένουν είτε να σιωπούν (Κώστας Σημίτης) είτε να κοροϊδεύουν την κοινωνία με μικροπολιτικές παρεμβάσεις (Κώστας Καραμανλής – Γιώργος Παπανδρέου) επί της ουσίας του θέματος της συμφωνίας των Πρεσπών και του πολιτειακού διακυβεύματος που εγείρει η υποθήκευση της θετικής ή της αρνητικής ψήφου των βουλευτών για την κύρωσή της ή μη σε συμφεροντολογικές σκοπιμότητες;
Προφανώς, θα επέμεναν είτε να σιωπούν (Κώστας Σημίτης) είτε να κοροϊδεύουν την κοινωνία με μικροπολιτικές αιτιάσεις (Κώστας Καραμανλής – Γιώργος Παπανδρέου), προσθέτοντας τα τελευταία ίχνη πολιτικής αξιοπιστίας που τους απέμεναν στην αναξιόπιστη πολιτική κουρελού της εποχής των μνημονίων. Κατά τη διάρκεια της οποίας οι ηγέτες των κυβερνώντων κομμάτων μεταβλήθηκαν σε απλούς διαχειριστές των επιβεβλημένων μνημονικών υποχρεώσεων, χάνοντας ακόμα και το «δικαίωμα στην υπόσχεση», το δικαίωμα στο «Θα»… 
Όλοι πλην Τσίπρα. Ο οποίος, παρά τον αναγκαστικό συμβιβασμό του, ή και χάρις σ’ αυτόν, παραμένει ο πλέον αξιόπιστος πολιτικός ηγέτης της χώρας, καθώς την όποια αξιοπιστία του την στερέωσε όχι με υποσχέσεις αλλά με πράξεις, όχι με «Θα» αλλά με «Δεν»: Δεν πρόκειται να δειλιάσω μπροστά στο κόστος ή στο ρίσκο – θα υπερασπιστώ αυτό που θεωρούμε και είναι εθνικά ωφέλιμο για τη χώρα, δήλωνε μόλις προχθές υπερασπιζόμενος τη συνθήκη των Πρεσπών.
Κυκλωμένος από πολιτικούς νάνους. Από πέντε ανεύθυνους Νυν και από τρείς αναξιόπιστους Πρώην…

avgi