Ευφρανθώμεν, αδελφοί!

του Γιάννη Η. Χάρη

⌦ Ζήτω, Γιούπι, Ουρά, Γουάου, επιτρέψτε μου να πανηγυρίσω, στο περιθώριο των δραματικών, οφείλω να πω, αλλά μόνο κωμικών μου ’ρχεται στη γλώσσα μου, στιγμών που ζούμε.

Για την ακρίβεια να σταθώ στην κωμική πλευρά του τσίρκου, όπως εμφανίζονται πια απαξάπαντα τα αντιπολιτευτικά κόμματα. Που θα τα συνοδεύει εσαεί (λέμε τώρα, σαν να μην ξέρουμε την εθνική μας αμνησία) η τυχοδιωκτική στάση τους στο Μακεδονικό.

Είπα να πανηγυρίσω λοιπόν για την έκπτωση του Πάνου Καμμένου από τον θρόνο του συγκυβερνήτη, τα μαγείρεψαν ή δεν τα μαγείρεψαν με τον Τσίπρα, αδιάφορο εδώ.

Να πανηγυρίσω για την απαλλαγή όχι τόσο από τα ξύλινα καφάσια του με το κόκκινο χαλί στην παραλία της Σαλαμίνας, για την επέτειο της ναυμαχίας με τους Πέρσες, ή την προαγωγή της Μπουμπουλίνας σε υποναύαρχο. Και τις πλήθος άλλες γραφικότητες μεν, όμως με ακροδεξιό και πάντως στρατοκρατικό φορτίο όλες τους –στρατιωτικές στολές, εξτρά παρελάσεις, εικονολατρίες κτλ.

Οσο από τον ωμό, και μάλιστα επιδεικτικό, εκβιασμό που ασκούσε κάθε τόσο, ακόμα κι αν ήταν τζάμπα μαγκιά και χαχόλικοι λεονταρισμοί: τη ρίχνω την κυβέρνηση, υπόσχεση στον αρχιεπίσκοπο, αύριο, τώρα, χτες, καλά, σε λίγο.

Αυτό ήταν το όντως σκάνδαλο με τον επαγγελματία εκβιαστή Καμμένο, ο βαθύς αμοραλισμός, θαρρείς συστατικός της «προσωπικότητάς» του –καμιά φορά είναι πολύτιμα τα εισαγωγικά.

⌦ Διευκρινίσεις, για να μην κοροϊδευόμαστε: Πίστεψα εξαρχής και πιστεύω ακόμα πως ήταν μονόδρομος η συγκυβέρνηση με τον Καμμένο. Αφού έτσι κι αλλιώς κανένας άλλος δεν προσφερόταν να λερώσει το καθαρό του κούτελο, συνεργαζόμενος με τον «λαϊκιστή» και «αναξιόπιστο» και δεν συμμαζεύεται Τσίπρα.

Ομως, ήταν βαρύ το τίμημα, ασήκωτος ο εξευτελισμός και η καταισχύνη.

Από την άλλη, πιστεύω και επιμένω και το γράφω για πολλοστή φορά, η απολύτως εύλογη κριτική για τη συνεργασία αριστερού κόμματος με εθνικιστικό και γενικότερα ακροδεξιό κόμμα μόνο από τα αριστερά μπορεί να προέρχεται, μόνο ανάμεσα σε αριστερούς νοείται.

Αλλιώς, θυμόμαστε, ελπίζω, ακόμα, ότι η πρώτη συγκυβέρνηση με την ακροδεξιά και το πανηγυρικό ξέπλυμά της έγινε, χωρίς μάλιστα ουσιαστικό λόγο, από το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, που αγκάλιασε, μαζί και με τη Ν.Δ., το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη.

Κι έκανε μάλιστα υπουργούς Βορίδη και Αδωνη. Η αρχή του Τσίρκου.

Είπαμε όμως, εθνική αμνησία. Και προπάντων θράσος.

⌦ «Χανόμαστε ως έθνος. Χάνουμε τη γλώσσα μας, καταρρέουν οι αξίες. Ζούμε την εποχή της εκπούστευσης του έθνους. Κίναιδοι και σπεκουλαδόροι διευθύνουν τη χώρα. Δεν υπάρχουν πολιτικοί άνδρες. Δεν έχουμε σχέδιο αντιμετώπισης της Τουρκίας, της Αλβανίας, που θα γίνει ιταλικό προτεκτοράτο, δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τους Σκοπιανούς, ούτε τους Βούλγαρους. Γεμίσαμε σατανιστές και ναρκομανείς.»

Ο Σαράντος Καργάκος αυτά, στην πρώτη δημόσια εμφάνιση του διαβόητου Δικτύου 21 (βλ. Ιός 20.12.1997).

Ο αντικομμουνιστής και αντιεβραίος, και με δική του ομολογία εθνικιστής. Γκουρού της ακροδεξιάς, η οποία έκανε σημαία της π.χ. το συγκεκριμένο απόσπασμα (με την προσθήκη, κάποια στιγμή, πλάι στην «εκπούστευση», και της «εκπουτάνευσης»).

Απόσπασμα που αποτέλεσε και «επιχείρημα» του Κασιδιάρη στη Βουλή, όταν συζητιόταν η παιδοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια.

Ομως οι νεκρολογίες, αναπαράγοντας κατά κανόνα δικό του αυτοβιογραφικό, σταμάτησαν σχεδόν όλες στην «αντιχουντική» του στάση.

⌦ Δηλαδή το βιογραφικό αίφνης του Χρύσανθου Λαζαρίδη θα σταματάει στον Ρήγα και στο Πολυτεχνείο, ή πάντως πριν από τη θητεία του στο πλευρό του Σαμαρά;

Αν και, πριν από μερικά χρόνια, σε ολοσέλιδη παρουσίασή του στην Καθημερινή, το βιογραφικό του είχε μια τρύπα 8 χρόνων, από το 1974 ώς το 1982. Ηταν η περίοδος της ιστορικής Β’ Πανελλαδικής, που ιδρυτικό της μέλος ήταν ο Λαζαρίδης.

Τη ζωή του όμως έχει το δικαίωμα να την αξιολογεί ο ίδιος ο Λαζαρίδης, ενώ του Καργάκου τώρα τη γράφουμε εμείς. Μισή.

Νέα Ιστορία!

efsyn