Στους 25 μαθητές από το Σκουτάρι

της Νίνας Γεωργιάδου
Το ποτήρι δεν είναι καν μισογεμάτο. Έχει λίγο καθαρό νερό και μετά τοξικά απόβλητα και στον πάτο βούρκο. Όμως αυτό το λίγο καθαρό νερό ήταν πάντα η ελπίδα.

Στα 130 παιδάκια, μόνο τα 25 πήγαν στο σχολείο στο Σκουτάρι στις Σέρρες, καθώς μόνο αυτά άκουσαν απ τους γονείς τους πως κι ο παππούς τους ήταν πρόσφυγας από την Προύσσα και πως έτσι βρέθηκε σ' αυτό το πεδινό χαμοχώρι και μάλιστα γι αυτό το βάφτισε Σκουτάρι κι έτσι κάπως γλίτωσαν και γεννήθηκαν κι αυτοί και γέννησαν και τα 25 παιδιά τους και τα κράτησαν έξω από το βούρκο.

Οι 25 αυτοί γονείς που, σίγουρα έδωσαν το δικό τους αγώνα στην περιβάλλουσα σαπίλα, φαντάζομαι πως είπαν επίσης στα παιδιά τους πως θα κάνουν καινούργιους φίλους που θα είναι λίγο φοβισμένοι καθώς η θάλασσα που πέρασαν δεν ήταν ίδια μ' αυτήν που κολυμπάμε τα καλοκαίρια. Ήταν μια θάλασσα κακιά που κόντεψε να τα καταπιεί. Ίσως μάλιστα κάποια από τα παιδιά αυτά, να είδαν τον αδερφό ή τη μαμά τους να πνίγεται. Γι αυτό αν κλάψουν, δεν είναι γιατί έχασαν τη γόμα τους, ούτε γιατί έσχισαν το γόνατό τους. Μπορεί να θυμήθηκαν εκείνο το κύμα που έκοψε στα δυο το καρυδότσουφλο ή τη μάνα τους που τα έχωσε σε άλλη αγκαλιά πριν βουλιάξει ή το κάποτε σπίτι τους που έγινε θρύψαλα όταν έπαψε να σφυρίζει η βόμβα κι έγινε από σφύριγμα, πάταγος και βοή.
Και μετά πάλι, φαντάζομαι, θα προσπάθησαν να διορθώσουν κάτι που είπαν, μην τύχει και αφήσουν στα παιδιά ένα λάθος μήνυμα.

Η θάλασσα είναι καλή κι όταν φουρτουνιάζει κι όταν μαίνεται, μόνο που τότε δεν την κολυμπάμε ούτε την ταξιδεύουμε. Οι άνθρωποι μόνο μπορεί να είναι άλλοι κακοί κι άλλοι απελπισμένοι. Προσπαθώ να μπω στο μυαλό του βούρκου. Να σκεφτώ τι είπαν στα παιδιά τους. Η μπόχα της σαπίλας πνίγει. Η αποφορά της ξεφτίλας φέρνει ασφυξία.  Σκέφτομαι όλους τους κουραδόμαγκες στα καφενεία, που πονάει η μέση τους από το σκύψιμο και την υπόκλιση, να σουβλώνουν τον αντρισμό τους απέναντι στα παιδιά που τυλίχτηκαν με αλουμινόχαρτο τη νύχτα του ναυάγιου. Σκέφτομαι όλες τις θεοσεβούμενες στα στασίδια, μ εκείνη την ξίνα και τη βρώμικη ανάσα του καλού υποκριτή, να σπέρνουν μίσος και αλυχτίσματα. Πώς το μπορεί η φύση να δίνει γόνιμες μήτρες σε άγονες καρδιές.

Όμως απέναντι τους εξακολουθούν να στέκονται τα 25 παιδιά μαζί με τους γονείς τους και να περιμένουν τα 10 μισοπνιγμένα απ το στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Αυτό το λες ελπίδα.

* Από τη σελίδα της Νίνας Γεωργιάδου στο Facebook