Οι πολιτικές κινήσεις του κυρίου Μπακογιάννη είναι και προβλεπόμενες κι στοχευμένες. Κινεί αποφασιστικά τον εαυτό του, τακ! τακ! σε κάθε τετράγωνο της πολιτικής, με στόχο την κορυφή. Χωρίς καν να ρίχνει ζάρια ή να κινδυνεύει να βρεθεί σε τετράγωνο που θα τον αναγκάσει να επιστρέψει κάποιους γύρους πίσω. Και κορυφή δεν είναι η δημαρχία της Αθήνας. Άλλος είναι ο στόχος του.
γράφει η Ελένη Ρήγα
Τα μέλη της οικογένεια Μητσοτάκη δεν έχουν να μοιράσουν μόνο αγροτεμάχια αναμεταξύ τους. Έχουν να μοιράσουν και πολιτικές θέσεις. «Εσύ θα πάρεις αυτά τα κτήματα σε εκείνη την περιοχή που είναι και ποτιστική, κι αυτή την υποψηφιότητα που είναι πολιτικά γόνιμη αν την καλλιεργήσεις σωστά. Κι εσύ θα δούμε αν θα πάρεις την πρωθυπουργία.» Ο κ. Μπακογιάννης πολύ καιρό τώρα καλλιεργεί επιμελώς το προφίλ του υπεράνω. Υπεράνω κομματικών σημαιών, υπεράνω του ιστορικού παρελθόντος, υπεράνω της πόλωσης. Και στο περιφερειακό συνέδριο που διοργάνωσε η κυβέρνηση στην περιφέρειά του παραβρέθηκε, και στην εκδήλωση για τα 74 χρόνια από την σύγκληση του Εθνικού Συμβουλίου στους Κορυσχάδες παρεβρέθηκε. Γενικώς παραβρίσκεται. Ήρθε λοιπόν κι η ώρα να παραβρεθεί κι ως υποψήφιος δήμαρχος της πρωτεύουσας. Διότι όπως δήλωσε «η Αθήνα μας ανήκει». Όταν όμως αυτή η επικοινωνιακή φράση λέγεται από γόνο της οικογένειας Μητσοτάκη, ακούγεται σα να λέει « αυτή η ραχούλα κι ο κάμπος με τις ελιές, μητέρα μας ανήκει». Μιλά σαν πολιτικός τσιφλικάς. Διότι αυτή η νοοτροπία υπάρχει εντός της οικογενείας Μητσοτάκη. Ότι η πολιτική είναι τσιφλίκι τους. Και μπορούν να νέμονται τις θέσεις και τις περιοχές κατά την προτίμησή τους. Βεβαίως υπάρχουν εσωτερικές αντιπαλότητες στην νομή. Αντίπαλα πιόνια. Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε. Φυσικό όμως είναι, η μάνα να στηρίξει τον γιό κι όχι τον αδελφό. Δυστυχώς αυτό το καθεστώς δεν είναι ταινία πολλών επεισοδίων στο Netflix, αλλά μια εγχώρια θλιβερή πραγματικότητα. Όπου η επιχείρηση μεταβιβάζεται από τους γονείς στα παιδιά. Διότι για την οικογένεια Μητσοτάκη, η πολιτική είναι μια ιδιωτική κεφαλαιουχική εταιρεία, μια ομόρρυθμη ή μία ετερόρρυθμη. Πάντως γι’ αυτούς είναι Εταιρεία. Επόμενο ήταν λοιπόν, αυτό που επεδίωξε να πει με το slogan της υποψηφιότητας του ο Κ Μπακογιάννης, να ακουστεί ως έχει. Η Αθήνα ανήκει στην οικογένεια. Όπως ανήκει κι η πρωθυπουργία στον Κυριάκου Μητσοτάκη γι΄ αυτό και παραφρονεί ως πεντάχρονος ανήλικος που δεν την έχει.
Τίτλοι ιδιοκτησίας δεν υπάρχουν στην πολιτική. Αυτό αναγκάστηκε για πρώτη φορά να το υποστεί η συγκεκριμένη οικογένεια και όλο το παλιό πολιτικό σύστημα. Αν τους ανήκει κάτι είναι οι μεγάλες περιουσίες που έφτιαξαν μέσω της πολιτικής εξουσίας, τα χρέη που προκάλεσαν, τα σκάνδαλα, οι μίζες, οι εκκρεμείς δικογραφίες και ο ακροδεξιός λόγος. Τώρα αν οι πολίτες της Αθήνας θέλουν να τους χαρίσουν και τη δημαρχία, κακό του κεφαλιού τους. Όσο για εμάς τους ανένδοτους θα τραγουδήσουμε ακόμα μια φορά το παλιό εαμικό «Μας πήραν την Αθήνα τζουμ τριαλαρό».
koutipandoras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου