του Γιώργου Λακόπουλου
Ότι η ανοχή του Πρωθυπουργού απέναντι στον υπουργό Άμυνας προκαλεί αντιδράσεις και αναδεικνύει ερωτήματα βγάζει μάτι. Απασχόλησε την ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και σχολιάζεται από ΜΜΕ προσκείμενα την κυβέρνηση. Άλλωστε στον ίδιο τον Πρωθυπουργό αποδίδεται ότι στο υπουργικό συμβούλιο τον χαρακτήρισε «μπελά» -εξ ίσου με τον Νίκο Κοτζιά. Με τη διαφορά ότι ο Καμμένος δεν υπέβαλε παραίτηση. Σχεδιάζει την ένδοξη αποχώρησή του… όταν κρίνει ο ίδιος.
Όσοι αντιτίθενται -για λόγους πολιτικής ουσίας και θεσμικής τάξης- στο ατιμώρητο αντάρτικο του Καμμένου ως υπουργού, διχάζονται. Πολλοί θεωρούν ότι ο Πρωθυπουργός δεν τον αποπέμπει γιατί δεν έχει πεισθεί ότι υπάρχει νέα κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή και κρίνει ότι θα είναι ζημιογόνα για την χώρα η προσφυγή σε εκλογές αυτή τη στιγμή. Οπότε τα καταπίνει όλα και θα ξεσπάσει στην κατάλληλη στιγμή. Άλλοι πιστεύουν ότι απλώς Αλέξης Τσίπρας κάνει λάθος. Ίσως επειδή θεωρεί ότι διατηρεί τον έλεγχο -υποτιμώντας με ποιον έχει να κάνει.
Εν πάση περιπτώσει, όλες οι σοβαρές ερμηνείες γύρω από αυτούς τους άξονες κινούνται. Αυτός που διαβάζει πάλι λάθος -τι πρωτότυπο!- τις ενδοκυβερνητικές διεργασίες είναι ο πρόεδρος της ΝΔ Κ. Μητσοτάκης: ανακάλυψε ότι δεν πρόκειται για πολιτικές τριβές, αλλά για υπόθεση… «εκβιασμού». Συνεπώς ο Πρωθυπουργός είναι «εκβιαζόμενος» και δεν βρίσκεται απλώς σε δύσκολη θέση -λόγω της συμπεριφοράς του εταίρου του.
Από κοντά και η Φώφη Γεννηματά και η κομπανία που τους υποστηρίζει στα ΜΜΕ: «Ο Καμμένος κρατάει τον Τσίπρα» είναι το μοτίβο τους. Σα να έλεγε κανείς ότι ο Κυριάκος κρατάει τον Γεωργιάδη αντιπρόεδρο-παρά την εμφανή βλάβη που υφίσταται και ο ίδιος και το κόμμα του- γιατί ο Άδωνις τον «κρατάει» και όχι γιατί έκανε το λάθος να τον αναβαθμίσει και τώρα, που του κατσικώθηκε, δεν μπορεί τον μαζέψει.
Μια σύγκριση αρκεί
Πιο ηλίθια εξήγηση για όσα συμβαίνουν στη κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Γιατί απλούστατα εκτός από τα γεγονότα και η στοιχειώδης πολιτική ανάλυση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το μόνο που δεν θα μπορούσε να κάνει ο Καμμένος είναι να «κρατάει» τον Τσίπρα. Για πολύ συγκεκριμένους λόγους:
Ένας λόγος είναι ότι ο Πρωθυπουργός δεν είναι από τους πολιτικούς που μπορεί να τους κρατάει κανείς. Ίσως από ένστικτο αποκλείει τη διαμόρφωση τέτοιων σχέσεων. Αποδείχθηκε κατά την περίοδο πριν την εκλογική του νίκη, όταν το κατεστημένο και το σύστημα της διαπλοκής προσπάθησε να τον προσεταιριστεί προσφέροντάς του στήριξη. Ρωτήστε και τη γάτα Ιμαλαΐων…
Ο Τσίπρας απέκλεισε τις προσφορές και διεκδίκησε τη ψήφο των πολιτών δυο φορές, όχι μόνο χωρίς την υποστήριξη των μιντιαρχών αλλά και εναντίον τους. Έδειξε έτσι ότι βλέπει το τυρί αλλά μπορεί να δει και τη φάκα. Και αφού δεν μπόρεσαν τον πιάσουν στα δίκτυα τους οι επαγγελματίες της διαπλοκής, που έπαιζαν για δεκαετίες στα δάκτυλα πρωθυπουργούς και κυβερνήσεις, θα είναι αστείο να θεωρήσει κανείς ότι το κατάφερε ο Καμμένος. Αρκεί να τους βάλει κανείς δίπλα-δίπλα και να τους συγκρίνει για να καταλάβει ποιος μπορεί να χρησιμοποιήσει τον άλλον. Τα υπόλοιπα στην επιστολή Κοτζιά που εστάλη κατά το δόγμα Ατσεσον: < όχι για να ενημερώσει τον παραλήπτη, αλλά για να κατοχυρώσει τον αποστολέα>
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι δε μπορεί να «κρατάει τον Τσίπρα» κάποιος που εξαρτάται απολύτως από τον Τσίπρα. Ο Πρωθυπουργός θα μπορούσε να τον απολύσει ανά πάσα στιγμή και αν δεν βρει στη Βουλή πλειοψηφία να πάει σε εκλογές- με τον απολογισμό του και το σχέδιο του για τη συνέχεια. Αν χάσει την κυβέρνηση μπορεί να τη ξαναπάρει, ως επικεφαλής μεγάλου υπαρκτού κόμματος σε ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο Καμμένος -που δεν έχει καν κόμμα πλέον -αν πέσει η κυβέρνηση εξ αιτίας του είναι χαμένος. Όχι μόνο δεν θα μπει στη Βουλή, αλλά και θα βρεθεί στο έλεος των παλαιών φίλων του στη ΝΔ -και ειδικά της οικογένειας Μητσοτάκη και των πέριξ αυτής. Με τον Τσίπρα να σφυρίζει αδιάφορα στην καλύτερη περίπτωση. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να εκβιάζει αυτός που χάνει όλα, αυτόν που δεν θα χάσει τίποτε- ή αν το χάσει θα το ξανακερδίσει;
Τρίτος λόγος είναι η γενικότερη εικόνα: ο Πρωθυπουργός αλλά και οι Συριζαίοι υπουργοί δεν έχουν δώσει αφορμές που θα τους καθιστούσαν ευάλωτους σε «κρατήματα» και εκβιασμούς. Δεν μπήκαν στο σύστημα, δεν σιτίζονται τις αυλές των ολιγαρχών και δεν λιγώνονται στις βεγγέρες τους, ζουν όπως ζούσαν και πριν και δεν υπάρχει κανένα οικονομικό σκάνδαλο σε βάρος τους: δεν διενεργείται καμία έρευνα από τη Δικαιοσύνη για κανένα.
Πρωτίστως δεν υπάρχει η παραμικρή σκιά ειδικά, για τον Αλέξη Τσίπρα, ούτε κανείς με σώας τα φρένας ισχυρίζεται κάτι σχετικό. Πώς μπορεί είναι ευάλωτος και «εκβιαζόμενος» από τον Καμμένο; Ειδικά όταν οι μόνες περιπτώσει στις οποίες η κυβέρνηση βρέθηκε απολογούμενη για αμφιλεγόμενες υποθέσεις αρχίζουν και τελειώνουν στον… Καμμένο; Ακόμη και ο λόγος του Τσίπρα απέναντι στο λόγο του Καμμένου θα αρκούσε, αν υπήρχε τέτοιο θέμα…
Ας μην κουράζονται όσοι βλέπουν «κρατήματα» τέτοιου τύπου- όπως προπαγανδίζει ο Άδωνις. Η σχέση Τσίπρα -Καμμένου είναι σχέση πολιτική, και από αυτή την άποψη μπορεί να δεχθεί κριτική από την αρχή ως σήμερα.
Το 2015 πρωθυπουργός πήρε το ρίσκο να επιλέξει ως εταίρο του τον Καμμένο και όχι κάποια από τα άλλα μικρά κόμματα λόγω της -βάσιμης τότε- εκτίμηση του ότι θα τον έριχναν στην πρώτη σύγκρουση με τη διαπλοκή. Με τον Καμμένο είχε πιθανότητες να διατηρήσει ενεργή την ιστορική ευκαιρία να πάρει την κυβέρνηση η Αριστερά και να την κρατήσει, ώστε να ανακριθεί στην ώρα της. Μπορεί ο εταίρος να ήταν τοξικός, αλλά αυτό συνέβη και το πιστώνεται ο Τσίπρας που πήρε και την ευθύνη.
Γιατί πρέπει να λήξει αυτή η σύμπραξη
Το λάθος του αρχίζει να διαγράφεται από τη στιγμή που δεν οδήγησε σε λήξη αυτή τη συνεργασία, εφόσον επιτεύχθηκαν οι τρεις κεντρικοί στόχοι του: να βγάλει τη χώρα από το Μνημόνιο, να λύσει το Σκοπιανό και να αναδειχθεί σε επικεφαλής της σύγχρονης ελληνικής Κεντροαριστεράς.
Σύμφωνα με μια εκτίμηση τον καθιστούν διστακτικό οι εσωκομματικές αντιδράσεις στο τελευταίο: πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν «χρήσιμο» τον Καμμένο, με τη έννοια ότι όσο παραμένει, ο Τσίπρας δε μπορεί να οδηγήσει το κόμμα του στον μπλοκ των Ευρωσοσιαλιστών -κάτι που δεν θέλουν γιατί θα αποδυναμωθούν.
Σε κάθε περίπτωση πάντως είναι εμφανές ότι πλέον η παράταση της σύμπραξης με τον Καμμένο κοστίζει στον Πρωθυπουργό. Θα του κοστίσει περισσότερο αν δεν λήξει εγκαίρως και με πρωτοβουλία του. Έτσι θα αφαιρέσει κάθε επιχείρημα από όσους στην ευρύτερη Δημοκρατική παράταξη αρνούνται -επικαλούμενοι τον Καμμένο- να στρατευθούν μαζί του σε ένα αντιδεξιό μέτωπο με μετεκλογική κυβερνητική προοπτική των προοδευτικών δυνάμεων.
Δεν είναι άσκηση επί χάρτου, αλλά πραγματική πολιτική απέναντι στα προβλήματα των ανθρώπων που διαμορφώνουν στη κοινωνία ακροατήρια για τη θεωρία: «να φύγει ο Τσίπρας γιατί άλλα υποσχέθηκε». Αυτό προσπαθούν να εκμεταλλευθούν σε βάρος της κυβέρνησης όσοι δημιούργησαν αυτά τα προβλήματα. Δεν είναι μέτωπο για το μέτωπο -έτσι δεν ενδιαφέρει κανέναν. Είναι ο μόνος τρόπος να πεισθούν οι πολίτες ποιος κύλησε μπροστά τον τόπο, πώς και από ποιους μπορούν να λυθούν αυτά τα προβλήματα. Εκεί βρίσκεται η ουσία. Τα υπόλοιπα είναι κολοκυθοκορφάδες…
Ανοιχτό Παράθυρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου