Κι όμως δεν είναι 1930, είναι 2018

του Σάκη Γαβριηλίδη
Διάβασα στην «Αυγή» ένα αφιέρωμα για την ανάπτυξη του Νεοναζισμού στην Ευρώπη, όπου σε πολλά κράτη της ηγούνται των Κυβερνήσεων μέλη νεοναζιστικών κομμάτων.

Σε αντίθεση, πριν το ενιαίο νόμισμα, αλλά και κατά την πρώτη διάρκεια της εφαρμογής του, στην ηγεσία σχεδόν όλων των κρατών βρίσκονταν κεντροδεξιές, σοσιαλδημοκρατικές και σοσιαλιστικές Κυβερνήσεις. Αναρωτιέμαι τι άλλαξε; Αυτό που άλλαξε ήταν η ανάπτυξη του νεοφιλελευθερισμού, που δυστυχώς και αυτές οι Κυβερνήσεις υπηρέτησαν με αξιοσέβατη επιμέλεια.


Έτσι, για την καταπολέμηση του πληθωρισμού, τα κράτη μετατράπηκαν σε επιχειρήσεις και έπρεπε να κλείνουν με κερδοφόρους ισολογισμούς. Καταργήθηκε ο εσωτερικός δανεισμός και η υποτίμηση των εθνικών νομισμάτων.

Γεννήθηκαν οι «αγορές» και οι «δανειστές» ως οι απόλυτοι ρυθμιστές της καθημερινότητας των κρατών και εφαρμόσθηκαν μέτρα δημοσιονομικού ελέγχου που αποφάσιζαν οι εθνικές Κυβερνήσεις και που τελικά στόχο είχαν τη μεσαία ιδιοκτησία σε πρώτη φάση και των μισθωτών σε δεύτερη προς όφελος όμως πάντα των «αγορών» και των «δανειστών» με αποκορύφομα τις χρηματιστηριακές φούσκες και τη μεγάλη τραπεζική κρίση του 2008.


Και βεβαίως δεν βρισκόμαστε στο 1930, όταν ξεκίνησε ο ναζισμός και ο Χίτλερ, περίοδος που κράτησε δεκαπέντε χρόνια. Βρισκόμαστε στο 2018 και δυστυχώς επαναλαμβάνεται η ιστορία, τώρα φορτωμένη και με άλλους απόκληρους, από τους βομβαρδισμούς και τους πολέμους που οι Κυβερνήσεις μας ξεκίνησαν ή στήριξαν στό όνομα των ανθρωπίνων δικαιώμάτων και της Δημοκρατίας, αλλά επι της ουσίας για την προστασία των «αγορών» και των «δανειστών».

Ωραία, και εμείς τι μπορούμε να κάνουμε εκτός από το να ψηφίζουμε αυτούς που θεωρούμε καλίτερους;

Να αντιληφθούμε πως όλοι μαζί, ανεξάρτητα αν είμαστε αριστεροί ή δεξιοί, μπορούμε να πιέσουμε για άλλες πολιτικές που δεν προσβλέπουν στη μικρή ιδιοκτησία μας, ξέροντας πως αυτή μας καθιστά ελεύθερους.

tvxs