Η εξουσία ή μας παίρνει ή μας τρώει

Η λιγούρα για εξουσία δεν είναι μία στιγμιαία αντίδραση τύπου: αισθάνθηκα την ανάγκη για κάτι αλμυρό. Είναι κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει. Στην εποχή του φαίνεσαι και όχι του είσαι, στη δυναστεία του σκηνικού και όχι του οικοδομήματος κι ενώ οι αξίες έχουν γκρεμιστεί από το ύψος τηλεθέασης πρωινάδικων και ριάλιτι, η ικανοποίηση συντελείται με ψευδαισιακούς τρόπους όσο ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία. Eίναι πολλά λοιπόν όσα μας εξωθούν σ’ αυτό το ευτελές, πλάνο ψήλωμα.

της Ζωής Χαλιδιά

Η έντονη λιγούρα για εξουσία είναι πολυπληθής σαν τους άνθρωποι που μπαινοβγαίνουν στα βαγόνια του μετρό. Κι οι προσπάθειες των ανθρώπων να την ικανοποιήσουν, περνούν μέσα από όλων των ειδών τις σχέσεις. Κοινωνικές, επαγγελματικές, διαπροσωπικές. Κι από το σκουπάκι του καμπινέ περνούν, αν χρειαστεί.

Ο διαχειριστής της πολυκατοικίας που συμπεριφέρεται ως να διοικεί στράτευμα, αυτή του την προσμονή ικανοποιεί. Η κυρία που ταπεινώνει την πωλήτρια, ο φυλακισμένος που ταλανίζει τον πιο αδύναμο συγκρατούμενο, αυτό απολαμβάνουν. Ο άνθρωπος που κορδώνεται  με ξένες πλάτες, ο ετερότροφος μύκητας που υπάρχει χάρη στο δέντρο, τη λιγούρα του για εξουσία στηλώνει.

Η εξουσία ως επιθυμία και στάση απέναντι στους άλλους και όχι ως θέση, είναι λοιπόν το προσωπικό ναρκοπέδιο καθενός και καθεμιάς. Εντός μας συμβαίνουν όλα. Από μέσα μας λείπει η επίγνωση, η συναίσθηση, η επάρκεια. Μέσα μας υπάρχει η επαγρύπνηση, η επιλογή, η δύναμη. Αλλά ό,τι και να υπάρχει ή να λείπει από εντός μας, η εξουσία είναι τέτοια υγρασία, που στο τέλος ή θα της κάτσεις ή θα σε φάει. Ειδεμή, για να μην της κάτσεις, θα μετατρέψεις τη ζωή σου σε δια βίου πεδίο μάχης. Και για να μη σε φάει θα γίνεις φαροφύλακας ή αμμόλοφος στη Σαχάρα. Σε ένα παράλληλο σύμπαν υπάρχει κι η πολιτική εξουσία ως θέση.

Σε μία εποχή όπου η φρίκη του φασισμού απειλεί τον πλανήτη, δεν υπάρχει λόγος να κρατάμε τα προσχήματα και να στρογγυλεύουμε τις λέξεις. Βοηθάει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.  Στην πολιτική λοιπόν δεν μιλάμε απλώς για λιγούρα. Μιλάμε για ισχυρές βουλιμικές κρίσεις ικανές να φθάσουν στον κανιβαλισμό πολύτιμων δημοκρατικών αξιών, προκειμένου να ικανοποιηθούν.

Όταν ένα πολιτικό κόμμα, μία πολιτική συμμαχία ή πολιτικά πρόσωπα τοποθετούν, λεκτικά, τις υποστάσεις τους σε ένα καθαρόαιμο δημοκρατικό πλαίσιο και την ίδια στιγμή συμμαχούν με ό,τι πιο αντικοινωνικό ως άποψη, ό,τι πιο ακροδεξιό ως θέση, ό,τι πιο αντιδραστικό σε σύνθεση, μόνο και μόνο για να είναι μελλοντικά η πλάτη στην καρέκλα της εξουσίας, τότε επιτρέπεται να μιλάμε για σοβαρή πολιτική διαταραχή.

Το παρατηρούμε, να συμβαίνει εδώ στα πάτρια. Η σύνθεση ΚΙΝΑΛλόγου χάρη, συμπεριφέρεται ως ασυντόνιστο σώμα, αποτέλεσμα μιας μελλοντικά προσδοκώμενης ολότητας που θα φέρει το όνομα εξουσία. Όταν όμως πολιτεύεσαι με γνώμονα τις ορέξεις σου κι όχι τη θεωρία σου, δείχνει μια διαστροφική πολιτική στάση. Επιπλέον  φανερώνει τη σχέση που θα είχες με την εξουσία αν την κατείχες. Θα ήταν ένα αντικείμενο απόλαυσης. Όλα αυτά αυτομάτως το απομακρύνουν από μία τίμια στάση σε επίκαιρα πολιτικά ζητήματα που τίθενται προς λύση και καθορίζουν τους συμμάχους του. Όμοιος τον όμοιο κι η κοπριά στο λάχανο λέει ο λαός.

Αυτό το αινιγματικό που ονομάζεται εξουσία, ως στάση απέναντι στους άλλους ή ως πολιτική θέση, όπως προείπαν άλλοι, είναι ταυτόχρονα ορατό και αόρατο, φανερό και κρυμμένο, πανταχού παρόν. Το θέμα λοιπόν είναι πώς στέκεσαι απέναντί της. Γιατί η εποχή που ήσουν ότι δηλώσεις έχει προ πολλού παρέλθει.

Στο τέλος της ημέρας, είμαστε μόνο όσα κάνουμε. Κι όχι όσα λέμε ή νομίζουμε.

KOUTIPANDORAS