H Eλλάδα πρέπει να είναι η μοναδική χώρα στον πολιτισμένο κόσμο, που θεωρεί τους μουσικούς του δρόμου ζητιάνους και τους καθιστά υπόλογους στο γκλομπ του αστυνομικού. Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μοναδική χώρα στον πολιτισμένο κόσμο, που επιχειρεί να χειριστεί μία σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα με νόμους μίας δικτατορίας που καταργήθηκε πριν από οκτώ δεκαετίες.
του Νίκου Παπαδογιάννη
Ας μην επεκταθούμε άλλο σε αφορισμούς που αρχίζουν με τη φράση «η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα του πολιτισμένου κόσμου που…», διότι θα μας πιάσει μαύρη μαυρίλα και θα μεταναστεύσουμε ομαδικά σε λιγότερο «πολιτισμένους», αλλά περισσότερο πολιτισμένους τόπους.
Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μοναδική χώρα του πολιτισμένου κόσμου, που συχνά εμφανίζεται λιγότερο πολιτισμένη από τους απολίτιστους βαρβάρους…
Το πολυπολιτισμικό Λονδίνο, όπου η μουσική του δρόμου είναι ανάσα ζωής και η ανεξάρτητη κιθαριστική ροκ κάποιου είδους θρησκεία, θεωρείται παγκόσμια μητρόπολη του λεγόμενου busking.
Το στάτους των μουσικών του δρόμου διέπεται όχι μόνο από την κατά δήμους νομοθεσία, αλλά και από τον κώδικα συμπεριφοράςτων ίδιων των buskers. Το busking είναι στο Λονδίνο νόμιμο και δεν απαιτεί ειδική άδεια. Αρκεί να σέβονται οι πάντες τους πάντες.
Οι αστερίσκοι είναι ελάχιστοι και κινούνται στα πλαίσια της κοινής λογικής. Στο Κάμντεν, όπου γαλουχήθηκαν τόσοι και τόσοι διάσημοι αστέρες της indie rock (Amy Winehouse, Pete Dohertyκ.α.), είναι παράνομο να παίζει κάποιος μουσική με βοήθεια ενισχυτή. Το Άξμπριτζ έχει ορίσει 4 συγκεκριμένες ζώνες busking στο κέντρο του και εκδίδει αδειόχαρτα για τους ενδιαφερόμενους. Το Σίτι, επίκεντρο της οικονομικής δραστηριότητας της πόλης, απαγορεύει ρητά τη συλλογή χρημάτων.
Ορισμένα πάρκα έχουν κηρυχθεί από τα τοπικά κοινοτικά συμβούλιο no busking zones. Το μετρό του Λονδίνου έχει θεσπίσει ολόκληρο πρόγραμμα, σύμφωνα με το οποίο ρυθμίζεται ποιος θα παίξει πού και πότε, ενώ προβλέπονται ακόμα και οντισιόν για τον ποιοτικό έλεγχο των ρεπερτορίου!
Ο κατάλογος των σταρ που ξεκίνησαν από τους δρόμους ξεκινάει από αρχαίους μπλουζίστες σαν τον BB King, περνάει από ροκ εικονίσματα όπως η Janis Joplin και ο Rod Stewart και φτάνει στο σημερινό νο1 της ποπ σκηνής Ed Sheeran, με ενδιάμεσες στάσεις σε ημίθεους της stand-up κωμωδίας σαν τον Robin Williams και τον Steve Martin. Ο «Τζέιμς Μποντ» Pierce Brosnan κάποτε κατάπινε φωτιές στους δρόμους του Λονδίνου.
Η αδάμαστη Θεσσαλονίκη, στο μεταξύ, προσάγει τους …εγκληματίες μουσικούς στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα. Τους θεωρεί επαίτες και τους φέρεται σαν να ήταν κακοποιοί. Διότι έτσι επιβάλλει ο νόμος του Μεταξά…
Ο Κώδικας Ηθικής των Λονδρέζων buskers είναι ξεκάθαρος, στο θέμα της ζητιανιάς. «Οι καλλιτέχνες επιτρέπεται να δεχθούν δωρεές, αλλά το κοινό δεν πρέπει να αισθανθεί υποχρεωμένο να πληρώσει. Μπορούν να χαρίσουν cd ή dvd ή αφίσες, αλλά όχι να τα πουλήσουν, αφού απαιτείται εμπορική άδεια για να διεξαχθούν αγοραπωλησίες. Πιστοποιητικό χρειάζεται ακόμα και για τη συλλογή χρημάτων για φιλανθρωπικούς σκοπούς».
Το ίδιο ισχύει βεβαίως για την πώληση του περιοδικού των αστέγων. Τον τυφλοσούρτη του εγγλέζικου The Big Issue, το οποίο χάρισε ελπίδα και εισόδημα σε ανθρώπους που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, ακολουθήθηκε με επιτυχία και στην Ελλάδα, όπου πωλείται νόμιμα και με προκαθορισμένο αντίτιμο η θαυμάσια «Σχεδία».
Υπάρχουν και άλλοι κανονισμοί, οι οποίοι καθορίζουν με σαφήνεια το πλαίσιο της συμπεριφοράς ενός μουσικού (ή performer) του δρόμου. Και δεν σηκώνουν αντιρρήσεις. Ακόμα και στους βροχερούς δρόμους της βιοπάλης, οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.
«Μη κλείνετε τον δρόμο των περαστικών». «Μη στέκεστε στο ίδιο σημείο για περισσότερο από μία ώρα». «Μη μπλοκάρετε τις εισόδους καταστημάτων και σταθμών». «Συνεργαστείτε με άλλους μουσικούς». «Μη ταλαιπωρείτε τα ζωάκια που τυχόν μετέχουν στην παράστασή σας». «Μην το παρακάνετε με τα ντεσιμπέλ». «Νασέβεστε τις ώρες κοινής ησυχίας». «Μη προσβάλλετε τους θεατές». «Προσοχή στα καλώδια». «Φροντίστε ώστε η παράστασή σας να είναι ασφαλής για το κοινό». «Μη φοράτε μάσκες που μπορεί να τρομάξουν τα μικρά παιδιά». «Μη χρησιμοποιείτε δημόσια παγκάκια ή αρχαία μνημεία ως μέρος του σκηνικού». «Να κρατάτε απόσταση τουλάχιστον 50 μέτρων από τον πλησιέστερο συνάδελφό σας». «Φεύγοντας, να καθαρίσετε τον χώρο».
Και πολλά άλλα. Πάνω απ’ όλα, όμως, το εξής: «Το busking σε δημόσια μέρη είναι νόμιμο, αρκεί να περιορίζεται στο ωράριο 8πμ-8μμ και να υπακούει στους παραπάνω κανόνες». Όποιος ξεπεράσει τα εσκαμμένα με τη συμπεριφορά του, θα έχει να κάνει με τις αρχές, με πρώτη ποινή την προφορική επίπληξη.
Ειδάλλως, θα αφεθεί ανενόχλητος, να συνεχίσει την παράστασή του. Οι μουσικοί και οι λοιποί καλλιτέχνες του δρόμου θεωρούνται αναπόσπαστα και πλήρη μέλη του πολιτιστικού πληρώματος της πόλης. Το ίδιο ισχύει στη Νέα Υόρκη, στο Δουβλίνο, στο Τορόντο, στη Μελβούρνη, παντού.
«Το busking δεν πρέπει να συγχέεται με την επαιτεία», καταλήγει ο Κώδικας. «Οι buskers δουλεύουν σκληρά για να παρουσιάσουν το σόου τους, ώστε να διασκεδάσουν το κοινό». Κάθε στερλίνα και κάθε πένα που καταλήγει στο ανάποδο καπέλο τους αντιπροσωπεύει μία σταγόνα από τον ιδρώτα τους.
Πολλοί, βεβαίως, πέφτουν για ύπνο νηστικοί στο τέλος της ημέρας. Στο κρεβάτι τους όμως και όχι σε κάποιο κρατητήριο.
koutipandoras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου