Ένα μέλλον χωρίς Μαυρογιαλούρους.

του Γιώργου Βεργόπουλου

Δεκαετίες έχουν περάσει από τότε που  καθεστωτικές φιγούρες όπως ο Κωστόπουλος του ΚΛΙΚ υπερηφανεύονται ότι τάχα «ξεβλάχεψαν» τη χώρα.

Πάνω από μια εικοσαετία πέρασε από την πολυδιαφημισμένη νίκη των «εκσυγχρονιστών» στο τότε ΠΑΣΟΚ.

Ο σημερινός αρχηγός της ΝΔ εκλέχθηκε στο κόμμα του με σημαία τον εκσυγχρονισμό και το «άνοιγμα στο μεταρρυθμιστικό κέντρο».

Στο δια ταύτα, ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στέλνει σήμερα επιστολή προς τους αρχηγούς των κομμάτων για τη Συνταγματική Αναθεώρηση και προτείνει διάλογο για (αυτά που έπρεπε να είναι) τα αυτονόητα. Τους διακριτούς ρόλους κράτους – εκκλησίας, την θεσμική θωράκιση κατά της διαφθοράς, την προστασία των κοινών αγαθών.

Θα βρει ανταπόκριση; Ή τα προεκλογικά τύμπανα του πολέμου σε ΝΔ και ΚΙΝΑΛ θα πνίξουν κάθε δυνατότητα ορθολογικής σκέψης;

Η Ελλάδα χρειάζεται θεσμικό προοδευτικό εκσυγχρονισμό χτες, όχι σήμερα. Η πεποίθηση μου αυτή είναι τόσο απόλυτη που δεν φοβάμαι ακόμη και την χρήση του δυσφημισμένου όρου «εκσυγχρονισμός». Αρκεί να μπορέσουμε να κάνουμε επιτέλους δυο βήματα.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι στον εκσυγχρονισμό δεν πιστεύουν οι «εκσυγχρονιστές».

Παραδοσιακά εκλογικά ακροατήρια λειτουργούν σαν ανάχωμα. Συντηρητικοί μηχανισμοί εκβιάζουν κόμματα και πρόσωπα σε ΝΔ και ΚΙΝΑΛ. Η διαφθορά και η διαπλοκή είναι εξ ορισμού αντίθετεςακόμη και στις πιο απλές μεταρρυθμίσεις.

Βαθιά μέσα σε πολλά στελέχη του παλιού πολιτικού συστήματος ζει ένας Μαυρογιαλούρος. Δυστυχώς αυτό ισχύει ανεξαρτήτως ηλικίας.

Το σύνθημα τους το 2015 «Μένουμε Ευρώπη» έχει αποδειχθεί κενό περιεχομένου. Εκτός αν Ευρώπη εννοούν την Πολωνία και την Ουγγαρία.

Τι να πεις παραπάνω σε μια χώρα όπου διαπρεπείς πανεπιστημιακοί του συντηρητικού χώρου προτείνουν σαν λύση στα προβλήματα των ΑΕΙ … το προσωρινό κλείσιμο τους. Και τι να ανοίξουμε, περισσότερες φυλακές;

Το ερώτημα στο οποίο δεν υπάρχει ακόμη απάντηση είναι αν έχει αρκετή δύναμη για να υπερβεί τις αγκυλώσεις του παλιού πολιτικού συστήματος η ελληνική κοινωνία των πολιτών. Αν θα εγερθούν επώνυμοι πολίτες, θεσμοί και συλλογικότητες, κοινωνικές πρωτοβουλίες και θα συνταχθούν με το υπερώριμο αίτημα του προοδευτικού μετασχηματισμού της χώρας.  Όπως συνέβη σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές από το 1909 μέχρι το 1974,

Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς οι πολίτες, ποιος;

koutipandoras