Ο φερετζές του ρατσισμού

Συντάκτης: Σταυρούλα Ματζώρου

Οι γονείς Δημοτικού Σχολείου στο Πέραμα διαμαρτύρονταν όχι γιατί δεν ήθελαν τα προσφυγόπουλα, αλλά γιατί δεν τους ενημέρωσε το κράτος πως στο σχολείο τους(;) θα μάθαιναν την αλφαβήτα παιδιά των καταυλισμών.

Η διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου στη Λάρισα, στην προσπάθειά της να δικαιολογήσει τους δισταγμούς ορισμένων γονιών απέναντι στη φοίτηση των προσφυγόπουλων, μίλησε για έλλειψη ενημέρωσης.

Τελικώς, αθόρυβη η αράχνη ύφανε άλλον έναν φερετζέ για τον ρατσισμό μας: την έλλειψη ενημέρωσης.

Τι καραμέλα κι ετούτη: Ζητούν οι γονείς να είναι ενημερωμένοι. Γιατί; Δεν ξέρουν τι γίνεται με τους πρόσφυγες; Πού ζουν;

Δεν δάκρυσαν στη θέα των παγωμένων παιδιών; Δεν λύγισαν στην εικόνα των άψυχων κορμιών που ξέβραζε η θάλασσα;

Μα πού ζουν επιτέλους; Εξω από τον κόσμο;

Ή λένε μπαρούφες όσοι υποστηρίζουν ότι ζούμε στον αιώνα της πληροφορίας; Και μάλιστα τόσης που μπουχτίσαμε.

Ο άλλος τέσσερα χρόνια είναι κλεισμένος στην πρεσβεία του Εκουαδόρ γιατί έδινε και παραπάνω πληροφορίες απ’ όσες έπρεπε.

Και τι ακριβώς θέλουν να μάθουν όλοι αυτοί οι «καθαροί» γονείς; Αν τα παιδάκια είναι εμβολιασμένα;

Ξέρουν δηλαδή ότι οι συμμαθητές των παιδιών τους είναι όλοι εμβολιασμένοι;

Πηγαίνουν πριν ανοίξουν οι πόρτες του σχολείου τον Σεπτέμβρη και ζητούν βεβαιώσεις εμβολιασμών όλων των παιδιών;

Και έχει γίνει πια ανατριχιαστικό να τους ακούς: «Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…».

Αμα ξεκινάει η κουβέντα έτσι, είναι γνωστό και πού θα καταλήξει.

Βρε, ρατσιστές του κερατά, είμαστε. Πώς υποδεχτήκαμε τους Μικρασιάτες; Πώς τους Πόντιους;

Πώς λυσσάξαμε με το αριστούχο Αλβανάκι που κρατούσε τη σημαία;

Γιατί αναγκαζόταν ο Πύρρος Δήμας για να μην τον πούνε κλέφτη να κρατάει τα χέρια του ψηλά όταν βρισκόταν μέσα στα λεωφορεία και τα τρόλεϊ;

Με πόση κοροϊδία μεγάλωσε ο Αντετοκούνμπο;

Αλλά ό,τι κι αν σκαρφιστούμε για να μπούμε εμπόδιο στα «ξενάκια», κάποιο θα προχωρήσει τόσο που θα μας κάνει να ντρεπόμαστε – αν μπορούμε να νιώσουμε ντροπή.

Ο Μέλιος πάντως, ως κυνηγημένος πρόσφυγας πλέον, θα βρει τον δρόμο του – για να θυμηθούμε τον Κωνσταντινουπολίτη Μενέλαο Λουντέμη (Δημήτρης Βαλασιάδης).

Ο Μέλιος ήταν «το παιδί που μετρούσε τ’ άστρα».

Κι αν δεν βάλουμε τα παιδιά μας να διαβάσουν αυτό το βιβλίο, ας τα βάλουμε -για να ενημερωθούμε- να μετρήσουν πόσα προσφυγόπουλα έχουν φίλους, γιατί κι αυτά αστεράκια είναι, που τρεμουλιάζουν στον δικό μας βαρύ ουρανό.

EFSYN