Τραμπ: Ο πραγματισμός του νέου φασισμού

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Ενδεικτικές της σύγχυσης που φέρνει ο πραγματισμός του νέου φασισμού και η στροφή των ψηφοφόρων της Δύσης στην ακροδεξιά είναι οι αναλύσεις που θεωρούν τον Τραμπ «απλώς ρεαλιστή» και τις κατηγορίες εναντίον του για ρατσισμό, σεξισμό, ομοφοβία και εθνικισμό, έωλες και τυφλές. 

Ο κίνδυνος από αυτές τις αναλύσεις είναι η επανάληψη της προ του Β΄ΠΠ αυταπάτης για τις προθέσεις των Ναζί. Και η άφεση αμαρτιών στον Τραμπ, την Λεπέν και την νέα εκσυγχρονισμένη ακροδεξιά μόνο και μόνο επειδή πιθανά θα μας εξυπηρετήσουν ως χώρα κάποιες όψεις της πολιτικής Τραμπ. 

Μερικές παρατηρήσεις λοιπόν:

1. Ναι, ο Τραμπ είναι πραγματιστής. Αλλά τι σημαίνει αυτό; Ο πραγματισμός του ενός συχνά είναι ο θάνατος του άλλου. Εδώ, στην περίπτωση Τραμπ μπορεί ο πραγματισμός του σε θέματα παγκοσμιοποίησης όπως η άρνηση της TPP να μας «συμφέρει» ή οι αλήθειες που λέει για τον γερμανικό οικονομικό εθνικισμό και την «Γερμανική Ευρώπη» αλλά υπάρχει και ο άλλος πραγματισμός του - ο σεξισμός (που απαντήθηκε από εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες στην πρόσφατη διαδήλωση), ο ρατσισμός απέναντι στους μετανάστες, ο ολοκληρωτισμός της δύναμης απέναντι στους αντιπάλους του...

2. Και ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι πραγματιστές ήταν - απλά μιας άλλης εποχής. Το παίζαν και σοσιαλιστές. «Απλά» εθνικιστές σοσιαλιστές... Εκλέχθηκαν θυμίζω πρώτα κανονικά με εκλογές και μετά πήραν όλες τις εξουσίες πάνω τους και έφτιαξαν το καθεστώς τους. 

3. Ο πραγματισμός των ακροδεξιών της Δύσης είναι πλέον χαρακτηριστικό κάθε νέου φασιστικού κόμματος - έχουν εκσυγχρονιστεί πλέον. Παράδειγμα οι διαφορές στον λόγο της Λεπέν με τον λόγο του πατέρα της - εκείνος ως παλαιών φασιστικών αρχών δεν είχε ελπίδα να πλειοψηφήσει, εκείνη ως «πραγματίστρια» έχει. Μέχρι και εύσημα στον Α.Τσίπρα έδινε ελπίζοντας σε ένα οικειοθελές grexit...

4. Η διαχείριση της παγκοσμιοποίησης είναι το μεγάλο τους ατού. Εκεί που η σοσιαλδημοκρατία απέτυχε και η αριστερά έμεινε στα ευχολόγια, εκείνοι φέρνουν πίσω το κράτος-έθνος και τον προστατευτισμό. Κι όταν το ελεύθερο εμπόριο έχει καταστήσει ανέργους τη δυτική εργατική τάξη και κατεστραμμένους από τον ανταγωνισμό των φτηνών κινέζικων προϊόντων τους μικρομεσαίους Ευρώπης και Αμερικής, καταλαβαίνει κανείς εύκολα την γοητεία του νέου φασισμού. Το που όμως θα καταλήξει αποκτώντας δύναμη και εξουσία και το ποιοι θα είναι η νέοι Εβραίοι αυτήν την φορά το σκέφτεται κανείς;

5. και τελευταίο: Ρεαλισμός είναι η κυβέρνηση μιας χώρας να αξιοποιεί συμφέρουσες όψεις της πολιτικής χωρών με διεθνή επιρροή και επίσης επιλογές των νέων ηγετών τους όπως ο Τραμπ σήμερα και πιθανά η Λεπέν ή ο Πέπε Γκρίλο αύριο. Αυτή όμως είναι η δουλειά μιας κυβέρνησης και της διπλωματίας της, όχι και ενός λαού ή μιας κοινωνίας που αναζητεί την αξιακή της ανασυγκρότηση! 

Άλλο διπλωματία και συνεργασία κυβερνήσεων σε αμοιβαία επωφελείς τομείς και άλλο το ιδεολογικοπολιτικό «ξέπλυμα» φασιστοειδών, ρατσιστών και «σεξιστών στην εξουσία» μέσα στην κοινωνία. Πρόκειται για δυο διαφορετικά πράγματα που όταν συγχέονται φέρνουν αυταπάτες με τραγικά αποτελέσματα. Δεν είναι ο Τραμπ ένας αθώος πραγματιστής όπως δεν είναι ο Μητσοτάκης ένας αθώος μεταρρυθμιστής ή όπως δεν ήταν ο Σημίτης ένας αθώος εκσυγχρονιστής. 

Η διάκριση και η μνήμη σώζουν σε αυτές τις περιπτώσεις.

tvxs