Μια λέξη που δεν θα ’θελα να ξανακούσω

της Εβίτας Καραγεωργίου

Διανύουμε τις πρώτες ημέρες του νέου χρόνου και οι τρομοκρατικές ιαχές των ειδήσεων έχουν πάρει κιόλας φωτιά. Πανικόβλητες και πανικοβάλλουσες φωνές παίρνουν και δίνουν. Μιλούν συνεχώς και υπενθυμίζουν: κρίσιμος μήνας, κρίσιμες ημερομηνίες, κρίσιμη συνεδρίαση, κρίσιμο Εurogroup -όλα κρίσιμα, όλα σε κρίση.

Και αναρωτιέμαι:

Υπάρχει ή όχι κυβέρνηση εξουσιοδοτημένη και καθ’ ύλην υπεύθυνη να ασχοληθεί με τα πράγματι κρίσιμα οικονομικά θέματα και να δώσει λύσεις; Οπως οι κάθε λογής επαγγελματίες που με ευσυνειδησία αντιμετωπίζουν την κρίσιμη κατάσταση στον τομέα τους και προσπαθούν να τη θεραπεύσουν χωρίς να το κάνουν βούκινο;

Εγώ, ο απλός πολίτης, ο «ανώνυμος» και ανίδεος από οικονομία τηλεθεατής, αναγνώστης ή ακροατής, που δεν μπορώ μεμονωμένα να κάνω τίποτα για να επηρεάσω την κατάσταση προς το θετικότερο, για ποιο λόγο πρέπει να ακούω από το πρωί μέχρι το βράδυ για κρίση, κρίση, κρίση; Το μόνο που μου μένει είναι να μπαίνω και εγώ σε κρίση -κρίση αμηχανίας, κρίση ταυτότητας, κρίση πανικού.

Γιατί ασυνείδητα, παρακολουθώντας και μόνον παθητικά την επέλαση της κρισιμότητας, ταυτίζομαι με όσους είναι αρμόδιοι να επέμβουν επάνω της.

Και έτσι πάσχοντας, γίνομαι ολίγον Τσακαλώτος, ολίγον Ντάισελμπλουμ και ολίγον Μοσκοβισί, βαριανασαίνω στην αναπνοή του Σόιμπλε, ανοίγω την ατζέντα να τσεκάρω τα «κρίσιμα ραντεβού», ώρα, ημέρα, τόπος, καθορίζομαι από τις κρίσιμες αποφάσεις που θα ληφθούν ή θα αναβληθούν, σαν ασθενής συνδεδεμένος με μάσκα οξυγόνου και αναπνευστήρα.

Και, πάσχουσα η ίδια, μεταβιβάζω την ένταση στον περίγυρό μου. Με αποτέλεσμα να παθαίνουμε όλοι. Και να συγκρουόμαστε. Και να δυσχεραίνεται η εργασία και η συνεργασία, η σχέση, ακόμη και η απλή επικοινωνία.

Δεν θέλω να ξανακούσω τη λέξη «κρίσιμο». Δεν μου λέει τίποτα, όταν απλά χαρακτηρίζει μια κατάσταση την οποία δεν μπορώ καν να επηρεάσω.

Το γιατί την ακούω από τα χείλη της αντιπολίτευσης το καταλαβαίνω. Επενδύει στην αποτυχία, ψάχνει απελπισμένους ψηφοφόρους.

Το γιατί την ακούω από τα χείλη της κραυγάζουσας δημοσιογραφίας, επίσης το κατανοώ. Εμπορεύεται τον φόβο και τον πανικό εν ονόματι της ακροαματικότητας και της αναγνωσιμότητας. Ακόμη και τα καιρικά φαινόμενα τα βαφτίζει με ονόματα φονικά.

Από το επίσημο λεξιλόγιο της κυβέρνησης έχω την απαίτηση να λείψουν οι μεγάλες λέξεις και οι βαρυσήμαντοι χαρακτηρισμοί και να αντικατασταθούν με δουλειά, συστηματική και υπεύθυνη, ώστε να παραχθεί αποτέλεσμα.

Από το επίσημο λεξιλόγιο των υπουργών και των πολιτικών υπευθύνων της ενημέρωσης πρέπει να λείψουν τα επίθετα και να περισσέψουν τα ουσιαστικά.

Να σταματήσουν να διαδίδουν οι «κύκλοι» και τα ρεπορτάζ και τα non papers.

Μη μου τάζετε ότι η κρίσιμη αξιολόγηση θα κλείσει στην κρίσιμη συνεδρίαση του…, γιατί μου το έχετε πει πολλές φορές και δεν αντέχω να το ξαναπεριμένω.

Σημασία έχει να με ενημερώνετε για το τι γίνεται, ένα, δύο, τρία με έργα, με δράσεις, με αποφάσεις όταν υπάρχουν. Διαφορετικά, σιωπή. Και ήρεμη διεργασία και δέουσα εργασία. Μέχρι να παραχθεί αποτέλεσμα. Το όποιο αποτέλεσμα. Και τότε, υπεύθυνη και κατατοπιστική ενημέρωση. Λιτή και ουσιαστική.

Δεν υπάρχει ούτε ελάχιστος χώρος για άλλη φλυαρία. Η λαγνεία της καλλιεργημένης προσδοκίας βολεύει μόνον εκείνους που επενδύουν σε μια κοινωνία βυθισμένη στη μελαγχολία της διάψευσης.

efsyn