Γιατί (δεν) χαίρεται ο κόσμος...

«Οι κινητοποιήσεις που ακολούθησαν την ορκωμοσία του, πρωτοφανώς μαζικές και μαχητικές, πιστοποιούν ότι οι εκ προοιμίου απόβλητοι του κατά Τραμπ «νέου κόσμου», αυτής της «ξανά μεγάλης» λευκής, αρσενικής, μισαλλόδοξης, «πατριωτικής» Αμερικής, έχουν και αυτοί λόγο και δικαιώματα – και βούληση να τα διεκδικήσουν»

του Παντελή Μπουκάλα
«Κάθε αρχή και δύσκολη»; Για τους λεγόμενους απλούς ανθρώπους αυτού του κόσμου, αλλά και για όσους ηγέτες του είναι επαρκώς καλλιεργημένοι ώστε να διδαχθούν μετριοφροσύνη από την Ιστορία, το ξεκίνημα κάθε σοβαρής προσπάθειας είναι εξαιρετικά δύσκολο: νέο πεδίο, σχετικά άγνωστο, νέος ρόλος, νέοι άνθρωποι δίπλα σου, αλλά και απέναντί σου. Για τον 45ο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών όμως, τον κ. Ντόναλντ Τραμπ, και την αυτοπεποίθησή του, που έχει εξαλλαγεί προ πολλού σε εριστικά επιδεικνυόμενη φιλαυτία, τίποτε δεν φαίνεται δύσκολο. Ούτε καν το υψηλότερο και πολυπλοκότερο επί γης αξίωμα: του πλανητάρχη.

Οταν πάντως διαβεβαιώνει πως όλα θα πάνε κατ’ ευχήν, μια και έχει τον Θεό μαζί του, δεν το κάνει επειδή τον οδηγεί σε αυτό η πίστη του στα θεία, άλλωστε η πεποίθηση πως «ο Θεός ευλογεί την Αμερική» είναι τόσο άδεια θεολογικά και θρησκειολογικά όσο και η δική μας σιγουριά πως «ο Θεός είναι Ελληνας». Τον εμπνέει η απόλυτη εμπιστοσύνη του στον θαυματουργό ή καπάτσο εαυτό του κατ’ αρχάς, και κατά δεύτερο λόγο στην κυβέρνηση μεγιστάνων που συγκρότησε, προφανώς καλών χριστιανών, οι οποίοι, σαν απολύτως ταυτισμένοι με τη διαπλοκή, μπορούν να την πατάξουν μια ώρα αρχύτερα, για να βοηθήσουν τους πληβείους της πατρίδας τους. Οι μόνοι που φαίνεται πως υπολήπτονται τον θεατρικό χριστιανισμό του νέου προέδρου των ΗΠΑ είναι οι εξ ακροδεξιών Ελληνες θρήσκοι, που τον οραματίζονται ήδη στα πρωτοσέλιδά τους να λειτουργείται (ή μήπως να λειτουργεί ο ίδιος, καισαιροπαπικά;) στην Αγια-Σοφιά και, περίπου, να αποκαθιστά τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, από κοινού εννοείται με τον κ. Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο φιλοτραμπικός ενθουσιασμός τους συναγωνίζεται τον ενθουσιασμό που εκδηλώθηκε κατά τη χειμερινή σύναξη ακροδεξιών «εθνοφυλάκων» (Γάλλων, Γερμανών, Ιταλών, Ολλανδών, Αυστριακών) στη γερμανική πόλη Κόμπλεντς, όπου η κ. Μαρίν Λεπέν έδωσε διαστάσεις τρόμου στο μήνυμα βαθιάς ανησυχίας που συνιστά η προεδρία Τραμπ, κηρύσσοντας ότι «ζούμε τη γέννηση του νέου κόσμου».

Στις διχαστικές δηλώσεις του, ο κ. Τραμπ δεν παραλείπει να διαβεβαιώνει ότι με τη δική του ηγεμονία «η εξουσία επιστρέφει στον λαό». Πρέπει να είναι η μοναδική φορά που το κλισέ αυτό έχει κάποια αλήθεια, εντελώς διαφορετική φυσικά από εκείνη που φαντάζεται ο Αμερικανός πρόεδρος: οι κινητοποιήσεις που ακολούθησαν την ορκωμοσία του, πρωτοφανώς μαζικές και μαχητικές, όπου όλες οι απειλούμενες κοινωνικές ομάδες διαδήλωσαν τον φόβο τους αλλά και την αποφασιστικότητά τους, δεν συνιστούν φυσικά επιστροφή της εξουσίας στον λαό. Πιστοποιούν ωστόσο ότι οι εκ προοιμίου απόβλητοι του κατά Τραμπ «νέου κόσμου», αυτής της «ξανά μεγάλης» λευκής, αρσενικής, μισαλλόδοξης, «πατριωτικής» Αμερικής, έχουν και αυτοί λόγο και δικαιώματα – και βούληση να τα διεκδικήσουν. Κάποια στιγμή, δεν μπορεί, ακόμα και ο κ. Τραμπ θα αντιληφθεί ότι άλλο ριάλιτι και άλλο κοινωνική και ιστορική πραγματικότητα.

καθημερινή