Πες τα Σταύρο!

Όταν συμφωνώ εκατό τοις εκατό με τον Θεοδωράκη

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Τον γιατρό φέρτε! Πάρτε τηλέφωνο να έρθει εδώ στη Φραγκοκκλησιάς, είναι μεγάλη ανάγκη. Ξανθάκης να του πείτε ο ασθενής, υπάρχει πρόβλημα επείγον. Ή μάλλον αφήστε τον καλύτερα, τι να μου κάνει ένας γιατρός από μόνος του; Νοσοκομείο ολόκληρο θέλω. Κάτσε μισό λεπτό να γκουγκλάρω, μπλα, μπλα, εφημερεύοντα, μπλα, μπλα, μπλα Αττική, λοιπόν ψυχιατρικό το Δαφνί εφημερεύει σήμερα και νευρολογικό οι Άγιοι Ανάργυροι στην Κηφισιά και το Αττικό, άσε δεν βγαίνω από Δακτύλιο, όπα εφημερεύει και ο Ευαγγελισμός, ανοίξτε τις πόρτες παιδιά να μπει το ασθενοφόρο, τον χάνουμε τον ανθρωπάκο…
Συγχωρείστε μου τον δραματικό τόνο, αλλά είμαι δικαιολογημένος: Συνέλαβα τον εαυτό μου να συμφωνεί εκατό τοις εκατό με τον Σταύρο Θεοδωράκη! Και για να μην μακρηγορώ, ας.. πάμε ντουγρού στο ψητό, σε αυτό δηλαδή που έγραψε ο Σταύρος και με βρήκε απολύτως σύμφωνο. Επ’ ευκαιρία της ένταξης Φωτήλα στη ΝΔ, σημείωσε, μεταξύ άλλων, τα εξής ο επικεφαλής του Ποταμιού:

«Πριν από λίγο έμαθα ότι ένας βουλευτής που είχε εκλεγεί με το Ποτάμι προσχώρησε επισήμως σε ένα άλλο κόμμα. Την προηγούμενη βδομάδα ήταν ένας άλλος βουλευτής σε διαφορετικό κόμμα. Ίσως αύριο να ακολουθήσει και κάποιος τρίτος. Θλίψη. Θυμάμαι τις περιοδείες μαζί τους. Δεν θυμάμαι εκείνους στις περιοδείες. Θυμάμαι όμως τους εθελοντές, το πάθος τους και την προσπάθειά τους να τους βγάλουν βουλευτές. Να ανοίγουν τις πόρτες και να τους συστήνουν. Θυμάμαι και τη διαβεβαίωση. “Αν κάτι τσακίσει και διαφωνήσω θα φύγω και θα αφήσω την έδρα μου στον επόμενο”. Δεν διαφώνησαν. Απλά ένιωσαν ανασφάλεια και πήγαν - όπως είπε ένας από αυτούς – “κάπου σίγουρα”.»

Δώσε πόνο Σταύρο, ν’ αγιάσει το στόμα σου! Απόλυτο δίκιο έχει για τα καϊνάρια, όχι μόνο τα δικά του, που εκλέγονται με ένα κόμμα και στην πορεία το στρίβουν και απομακρύνονται με ελαφρά πηδηματάκια. Αλλά την έδρα δεν την παραδίδουν, δεν την αφήνουν, ακόμη κι αν δεν εξελέγησαν με σταυρό αλλά με λίστα. Πώς αλλιώς θα βγαίνουν στην τηλεόραση, πώς αλλιώς θα πουλάνε μούρη, πως αλλιώς θα έχουν ρόλο και κούτελο στην κοινωνία, πώς αλλιώς θα κάνουν τα κουμάντα τους σαν νοικοκύρηδες και όχι σαν τιποτένιοι;
Και όσον αφορά στο Ποτάμι, είναι διπλή η προδοσία. Διότι στη Νέα Δημοκρατία, ας πούμε ή στο ΠΑΣΟΚ ή στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν ουκ ολίγα πρόσωπα με ιστορία και ειδικό βάρος. Μας αρέσουν δεν μας αρέσουν, μας ξινίζουν δεν μας ξινίζουν, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ούτε την αναγνωρισιμότητά τους ούτε την επιρροή τους σε μερίδες έστω της κοινωνίας. Αυτοί του Ποταμιού όμως, που θα βρίσκονταν χωρίς τον Σταύρο Θεοδωράκη;  Άντε να βγάλουμε από την εξίσωση τον Μίλτο τον Κύρκο που έχει το ιστορικό όνομα, άντε να βγάλουμε τον Ψαριανό, που έχει γράψει τα χιλιόμετρά του στο ραδιόφωνο. Θέλετε και τον τηλεοπτικό Αμυρά; Ας πάει και το παλιάμπελο! Οι υπόλοιποι;
Οι υπόλοιποι δίχως τον Σταύρο, θα πέρναγαν τις ώρες τους σε τίποτα τέια με στόχο την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς. Γιατί δεν χτυπάει το τηλέφωνο θα αναρωτιόνταν και γιατί ο κυρίαρχος λαός δεν αναγνωρίζει την προσφορά τους. Κι αντί να προσκυνάνε την εικόνα του Θεοδωράκη ως άλλο σκήνωμα του Λένιν, πάνε και του χώνουν πισώπλατες τις μαχαιριές. Λυπούμαι πολύ αλλά αυτές οι συμπεριφορές ταιριάζουν περισσότερα σε ανεμοδείκτες και όχι σε πολιτικούς άνδρες και γυναίκες. Και λίγα τους είπες Σταύρο και λίγα τους είπες!

newpost-zoornalistas