του Παντελή Μπουκάλα
Οσο οι δημοσκοπούμενοι πολίτες προικοδοτούν με υψηλότατο ποσοστό τον Κανέναν –τον Κανέναν από τους δύο–, οι διεκδικητές αυτού του φαινομενικά ορφανού και ευκολοθήρευτου τμήματος των ψηφοφόρων δεν θα ησυχάζουν.
Ανάμεσά τους και οι μνηστήρες της ηγεμονίας στον όλο και πιο ασαφή χώρο του Κέντρου, που υποθέτουν ότι το δημοσκοπικό κενό αντιπροσώπευσης αποτελεί το καταλληλότερο έδαφος για να ξεκινήσουν την αντεπίθεσή τους, ή μάλλον τη «δημιουργική επίθεσή τους προς το μέλλον», κατά τον ποιητικοφανή χαρακτηρισμό της από την κ. Φώφη Γεννηματά. Τέτοιες εκφράσεις, πάντως, ελάχιστους συγκινούν πια. Ισως φταίει η κατάχρησή τους από τη βιομηχανία διαφήμισης καταναλωτικών προϊόντων. Ισως πάλι ευθύνεται το γεγονός ότι στην πολιτική χρησιμοποιούνται για να εξαγγέλλουν περιληπτικώς ποικίλα κοσμοσωστικά οράματα, αλλά αποδεικνύονται ανούσια περιγράμματα επίσης ανούσιου περιεχομένου.
Δύσκολα προσδιορίζεται το πολιτικό νόημα που αποδίδουν στο Κέντρο οι μνηστήρες του. Και ακόμα πιο δύσκολα προσδιορίζεται επακριβώς ο αριθμός τους: Γεννηματά, Βενιζέλος, Παπανδρέου, Θεοδωράκης, Λοβέρδος, Διαμαντοπούλου, Φλωρίδης, ίσως Μπουτάρης, Καμίνης, Θεοχαρόπουλος, Θεοχάρης, Αλ. Παπαδόπουλος. Δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο να υπάρχουν τόσοι αυτοπροτεινόμενοι υποψήφιοι, τόσοι δυνάμει ή κατά φαντασίαν στρατάρχες για ένα στράτευμα που δεν έχει καν σχηματιστεί. Είναι δε πιθανό να μην απαρτιστεί ποτέ, τουλάχιστον τόσο πολυάριθμο και ενθουσιώδες όσο υποθέτουν οι ερίζοντες για την ηγεσία του. Η μαζική απογοήτευση που προκάλεσαν οι πολιτικές επιλογές του χώρου αυτού στις περιόδους που εξουσίαζε, μόνος του ή ως μέτοχος συγκυβερνητικών σχημάτων, δεν θεραπεύεται με την επιστροφή φυγάδων (επιστροφή μάλιστα που ενισχύει τις τάσεις φυγής άλλων) ή με ενωτικές ευχές που δίνονται με τη μισή γλώσσα, αφού η άλλη μισή κρατάει το φαρμάκι της για να το εξαπολύσει κατά «συντρόφων». Παραείναι βαθιά η πληγή που άνοιξε ο πασοκικός τρόπος πολιτεύεσθαι, για να γιατρευτεί με την επιστράτευση απαξιωμένων στελεχών, με κινήσεις κορυφής (η πολιτική δραστικότητα των οποίων εξαντλείται μπροστά στις κάμερες) και με βεβιασμένα χαμόγελα γύρω από μια βασιλόπιτα. Εχει κάποιο δίκιο, λοιπόν, ο κ. Βενιζέλος όταν λέει ότι «κάποιοι χρωστούν τουλάχιστον μια εξήγηση. Κάποιοι οφείλουν τουλάχιστον μια συγγνώμη». Και το δίκιο θα ’ταν όλο δικό του, αν με το «κάποιοι» εννοούσε το θρυλικό «όλον ΠΑΣΟΚ» – και τον εαυτό του.
Το διαρκές πηγαινέλα πατρικίων της πολιτικής, προ πολλού αποκομμένων από τους πληβείους, ανάμεσα σε κόμματα, κομματίδια που αυτοχαρακτηρίζονται κινήματα, κινήσεις, ομίλους κτλ., καθώς και η μετακίνηση βουλευτών από τον έναν σχηματισμό στον άλλον άνευ ουσιωδών εξηγήσεων, επιτείνουν την αίσθηση ότι αυτό που επιχειρείται να παρουσιαστεί σαν μείζον πολιτικό γεγονός, συντελείται σε πολιτικό και ιδεολογικό κενό. Και με (ιδεολογικό) κενό δεν γεμίζεις το (δημοσκοπικό) κενό.
καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου