της Γεωργίας Σαδανά
"Τα περιθωριακά κόμματα της Ευρώπης αποφάσισαν σήμερα, ότι ο καλύτερος εκπρόσωπός τους είναι ο κ. Τσίπρας. Κομμουνιστικά, σταλινικά απολιθώματα, με ακραίες θέσεις, απόγονοι των πιο σκληρών καθεστώτων που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, βρήκαν στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα έναν ‘άξιο υποψήφιο’».
Με αυτές τις φράσεις υποδέχτηκε η Νέα Δημοκρατία την επιλογή της Ευρωπαϊκής Αριστεράς να αναδείξει τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα ως υποψήφιό της για τη θέση του Προέδρου της Κομισιόν, μόλις 3 χρόνια πριν.
Τότε, που η ριζοσπαστική Αριστερά για τους συντηρητικούς κύκλους της Ευρώπης έμοιαζε άλλοτε με πυρηνική απειλή κι άλλοτε με εξωτική εικόνα. Μια ουτοπία που δεν γειωνόταν με κανένα τρόπο στη δαιδαλώδη, γραφειοκρατική πραγματικότητα των Βρυξελλών και τη δημοσιονομική ορθοδοξία του Βερολίνου.
Μολονότι η υποψηφιότητα Τσίπρα δεν κλόνιζε τη δεδομένη στιγμή το ευρωπαϊκό οικοδόμημα - με την Αριστερά στην Ευρώπη σε χαμηλά ποσοστά και την Ελλάδα στη γωνία, λόγω μνημονίων - ο υποψήφιος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς έδωσε το στίγμα των προθέσεών του ήδη από τις... συστάσεις, στο τηλεοπτικό ντιμπέιτ μεταξύ των υποψηφίων για την Προεδρία της Κομισιόν.
«Ονομάζομαι Αλέξης Τσίπρας και προέρχομαι από μια χώρα που έγινε πειραματόζωο της πιο σκληρής λιτότητας» ήταν η εισαγωγική του φράση, για να διαπιστώσει δημόσια αργότερα: «Η Σύνοδος Κορυφής, είναι μια Σύνοδος, στην οποία συμμετέχουν 28 αρχηγοί και αποφασίζει η κα Μέρκελ».
Ακόμη και αν στα 3 χρόνια που ακολούθησαν παραμένει ανοιχτό ένα κανάλι επικοινωνίας μεταξύ του ίδιου και της κας Μέρκελ, ο Έλληνας, πρωθυπουργός σήμερα, Αλέξης Τσίπρας δεν μοιάζει να έχει απομακρυνθεί πολύ από τον προγραμματικό του λόγο, τον στόχο του για μια «Ευρώπη των λαών».
Διαφορετικά, δεν μπορεί να εξηγηθεί η προσωπική του πρωτοβουλία να συγκαλέσει για πρώτη φορά τη Σύνοδο των ηγετών του Ευρωπαϊκού Νότου τον περασμένο Σεπτέμβρη στην Αθήνα, μια άτυπη «Σύνοδο Κορυφής του Νότου», που συνεδριάζει εκ νέου σε λιγότερο από μια εβδομάδα, στις 28 Ιανουαρίου, στη Λισσαβόνα.
Οι συνειρμοί πολλοί. Για άλλους η Λισσαβόνα προβάλλει ως αντίβαρο στα σενάρια της μετα - Βrexit - εποχής, για άλλους ακόμη και ως φόβητρο στους πιθανούς σχεδιασμούς αυτονόμησης του ευρωπαϊκού Βορρά, είτε ως ρεβάνς στις (συνυπο) δηλώσεις Σόιμπλε.
Σε κάθε περίπτωση, το ζητούμενο παραμένει διαρκές. Σε μια Ευρώπη που σείεται από τον εγκέλαδο του Brexit, του λαϊκισμού και της ακροδεξιάς, που η κοινωνική συνοχή της ξεθωριάζει αποκαμωμένη από την σκληρή λιτότητα, η «Σύνοδος Κορυφής του Νότου» μπορεί να επαναφέρει, έστω και εξ' ανάγκης, την ισορροπία με τον Βορρά, να θέσει στο τραπέζι κομψά, αλλά και επιτακτικά την επικαιροποίηση της σχέσης μεταξύ των 28 κρατών - μελών, ώστε να μην «αποφασίζει η κα Μέρκελ»;
tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου