Με τον Νίκο Φίλη, κατά του μεσαίωνα!

του Γιώργου Παπασπυροπουλου

Ο Νίκος Φίλης και η κυβέρνησή του κάνουν ότι μπορούν για να βάλουν μια τάξη στις σχέσεις του κράτους με την εκκλησία. Τα ελάχιστα και στοιχειώδη. Να μην γίνεται δλδ προσηλυτισμός στα σχολεία αλλά διδακτική και επιστημονική ενημέρωση για τις υπάρχουσες θρησκείες και την ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου να συμμετέχει ή όχι σε κάποια από αυτές.

Η αντίδραση της εκκλησίας είναι αναμενόμενη. Πάντοτε είχε εξουσία που δεν της αναλογούσε ούτε την δικαιούνταν αλλά την έπαιρνε από την εξουσία υπηρετώντας την πιστά. Ειδικά αυτή η θρησκεία που καμιά σχέση δεν έχει με τον φτωχό και ταπεινό ιδρυτή της που έδινε και δεν έπαιρνε (έτσι λέει η ιστορία), που δεν καταπίεζε τις γυναίκες ή τους αλλόθρησκους, δεν καταδίωκε τους εθνικούς αλλά τους θρησκευτικούς εμπόρους.

Κανείς όμως δεν απεμπολεί προνόμια αιώνων έτσι απλά. Και μαζί έσοδα από τελετουργίες (είχα πάντα την απορία γιατί αυτές δεν είναι δωρεάν και γιατί οι λειτουργοί τους δεν τις κάνουν ως προσφορά άνευ αμοιβής....αλλά ας το αφήσουμε αυτό για την ώρα), μισθούς για ευχέλαια, περιουσίες με χρυσόβουλα κλπ κλπ

Αλλά πως έγινε η εκκλησία αυτή "επικρατούσα";
Προφανώς με καταναγκασμό.

Τέτοιος είναι η βάπτιση ανηλίκου, που επιλέγει θρήσκευμα* πριν καν καταλάβει τον κόσμο που βρέθηκε. Η βάπτιση δεν πρέπει να έχει πλέον καμιά νομική ισχύ - ακόμη και η ονοματοδοσία πρέπει νάναι προσωρινή: όταν κατά τον νόμο ενηλικιωθεί ο άνθρωπος, τότε μπορεί να αποφασίσει αν θα γίνει μέλος κάποιας εκκλησίας, αν θα την ενισχύει άρα οικονομικά, και αν θα έχει χριστιανικό ή άλλο όνομα.

Τέτοιος είναι τα Θρησκευτικά στο σχολείο. Θυμάμαι να προσπαθώ να απομνημονεύσω τα θρησκευτικά σκεύη στα νιάτα μου για να περάσω το μάθημα.... Όπως και νάχει, η πίστη είναι προσωπικό θέμα και κανείς δεν μπορεί να την επιβάλλει στον άλλο και ειδικά σε τρυφερά μυαλά μαθητών που διαμορφώνουν κοσμοθεωρία και προσωπικότητα στο σχολείο και την οικογένεια.

Ας κοπούν οι καταναγκασμοί λοιπόν εδώ και τώρα. 

• Υποχρεωτικός προσηλυτισμός μέσω βάπτισης*, γάμων και κηδειών τέλος. 
• Προσηλυτισμός μέσω της εκπαίδευσης τέλος. 

Ας πείσουν με τα επιχειρήματά τους αν μπορούν. Και ας εγγράψουν μέλη που θα τους χρηματοδοτούν επειδή το θέλουν. 

Και τότε ας ξαναμετρηθούμε τίμια - να δούμε πόσο επικρατούσα θρησκεία είναι.

Μέχρι τότε και εφόσον είναι δημόσιοι υπάλληλοι, ας συμπεριφέρονται έτσι. Με σεβασμό στο Δημόσιο και στο Κοσμικό Κράτος που τους πληρώνει τους μισθούς τους. 

ΥΓ Και με αφορμή τις συνεχιζόμενες αισχρότητες και παραβιάσεις κάθε νόμου και δημοσιοϋπαλληλικής δεοντολογίας από τον ΔΥ*** Αμβρόσιο και κάποιους άλλους της ιεραρχίας, τίθεται πιεστικά πλέον το ερώτημα: Υπόκεινται άραγε οι μητροπολίτες σε κάποιον νόμο αυτού του κράτους ή μόνο στον δικό τους;

Δείτε σχετικά:

*Χρύσα Τσιώτση, εδώ: Ονοματοδοσία και βάπτιση - περί ακουσίας ληξιαρχικής καταγραφής θρησκεύματος

**Μετά τον John Locke, οι φιλόσοφοι του Διαφωτισμού ανακίνησαν στα μέσα του 18ου αιώνα στην Ευρώπη το ζήτημα του διαχωρισμού της εκκλησίας από το κράτος. Στη Γαλλία, ο πρώτος διαχωρισμός ξεκίνησε το 1794,με διάταγμα (18η Σεπτεμβρίου 1794), που καταργούσε τον προϋπολογισμό της Εκκλησίας, και επιβεβαιώθηκε στις 21 Φεβρουαρίου, 1795 μέσω ενός διατάγματος σχετικά με την ελευθερία της λατρείας, που ορίζει στο άρθρο 2 ότι «η Δημοκρατία δεν θα μισθοδοτεί καμία θρησκεία". (Βασιλίκα Σαριλάκη, εδώ)

***Γιατί όμως να είναι δημόσιοι υπάλληλοι, το σκεφτήκαμε ποτέ αυτό; Η καθολική εκκλησία στην Ευρώπη διατηρείται από τις συνδρομές των πιστών της, ποιος δεν πιστεύει ή πιστεύει σε κάτι άλλο (φορολογούμενος) ΔΕΝ ΠΛΗΡΏΝΕΙ ! (Λάκης Ιορδανόπουλος, εδώ)

Πηγή: Η Αριστερή Στρουθοκάμηλος