Ο Παττακός ζει

του Πέτρου Κατσάκου

Ζει στα μυαλά και στις ψυχές αυτών που έτρεξαν να κλειδαμπαρώσουν τα σχολεία των παιδιών τους μην τυχόν και καθίσουν στα ίδια θρανία με τους ανήλικους «λαθρομετανάστες».

Ζει και βασιλεύει ο Παττακός στις ρατσιστικές διαγνώσεις των «γιατρών» που έσπευσαν να μεταγγίσουν τον φόβο της ελονοσίας στις πόλεις, τα χωριά και τις γειτονιές που έρχονται σε επαφή με τους εξ ανατολής μολυσμένους.

Ο Παττακός ζει στις συνάξεις και τις θολές συγκεντρώσεις του μίσους και της ψηφοθηρίας.

Ζει ο χουντικός εφιάλτης στις ανακοινώσεις και τα ψηφίσματα των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων που μπορούν και καταπίνουν αμάσητες στοίβες φωτοτυπιών και αμέτρητα κενά μαθημάτων αλλά φτύνουν αηδιασμένοι μια εγκύκλιο συνύπαρξης και ελάχιστης φιλοξενίας.

Ζει ο Παττακός στις καρδιές τους. Κι αυτοί ζουν ανάμεσά μας. 

Τους συναντάμε καθημερινά στο λεωφορείο, στην ουρά της ΔΕΗ, στο καφενείο, έξω από το σχολείο, μέσα στο νοσοκομείο, στο διπλανό διαμέρισμα και μπροστά στην κάλπη. Και δυστυχώς δεν είναι μόνο χρυσαυγίτες. 

Δυστυχώς είναι περισσότεροι αυτοί που κινούνται στους «ενδιάμεσους χώρους» του πολιτικού συστήματος. Σε κοινωνικούς θυλάκους που ευδοκιμεί η μικροαστική έκφραση των νοσταλγών του Παττακού πολύ πριν από την κοινοβουλευτική παρουσία της συμμορίας Μιχαλολιάκου.

Αυτών που αναπολούν εκείνα τα χρόνια της τάξης και της ασφάλειας των εντίμων και εθνικοφρόνων αξιωματικών που κοιμόμασταν με τα παράθυρα ανοιχτά, που η κυβέρνηση χάριζε δάνεια και άνοιγε δρόμους, που οι αλήτες-προδότες-πολιτικοί είχαν βγει από τη μέση, που όποιος κοίταζε τη δουλειά του δεν είχε να φοβηθεί τίποτα από τον χωροφύλακα και τα παιδιά μας μοίραζαν τις ώρες τους δημιουργικά ανάμεσα σε σχολεία και κατηχητικά.

Αναπολούν ακόμη κι αυτοί που δεν έζησαν τα χρόνια του Παττακού. Αναπολούν και ας ήταν και αγέννητοι την εποχή που ο Παττακός έλεγε πως «η δύναμη επιβάλλεται διά παντός τρόπου». 

Έτσι σαν τη δύναμη του ίδιου του φασισμού που επιβάλλεται στην κοινωνία «διά παντός τρόπου» και την περιγράφει ο Φώντας Λάδης στην επανέκδοση των ποιημάτων του για τον «Καθημερινό Φασισμό»:

Ο ευτελισμός, ο με κάθε τρόπο παραμερισμός του κοινοβουλίου, η ουσιαστική παραβίαση του συντάγματος, η σύμφυση οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, όπου τα ίδια πρόσωπα παίζουν πότε τον έναν και πότε τον άλλο ρόλο, η εξασθένιση και η εξουδετέρωση της πολιτικής, η αλλοίωση των συνειδήσεων μέσα από τα ΜΜΕ, η αδρανοποίηση και αποπολιτικοποίηση του καταναλωτικού ανθρώπου και τόσα άλλα.

Όλα αυτά πριονίζουν σιγά-σιγά όλη, τη λίγη ή πολλή δημοκρατία και τις ατομικές ελευθερίες που οι εργαζόμενοι μπορεί ακόμα να έχουν σε ορισμένες χώρες και οδηγούν ολοφάνερα σε μια κοινωνία ευνουχισμένων, λοβοτομημένων ατόμων, που όλο και περισσότερο τυπικά θα ασκούν κάποια δικαιώματά τους, που την ίδια στιγμή θα παραβιάζονται σε χίλιους άλλους, πολύ σημαντικούς επίσης τομείς».

Σε αυτήν την πριονισμένη δημοκρατία των αλλοιωμένων συνειδήσεων του ποιητή ο Παττακός εξακολουθεί να ζει, να χαρίζει δάνεια, να φτιάχνει δρόμους, να εγγυάται την ασφάλεια του κάθε νοικοκύρη και να προσφέρει βολικούς αποδιοπομπαίους τράγους διά πάσα φτώχεια και διά πάσα ελονοσία.

LEFT