ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Ε, όχι δα...

Σε κάθε περίπτωση, η κυβερνητική συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝ.ΕΛΛ, αποτέλεσε από την αρχή βούτυρο στο ψωμί της πάσης αντιπολίτευσης.

του Βασίλη Πάικου

Η πλειονότητα του κόσμου της Αριστεράς δεν αισθάνεται άνετα με την κυβερνητική σύμπραξη του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝ.ΕΛΛ. Αυτό είναι δεδομένο και πολλαπλώς καταγεγραμμένο. Κάποιοι, ωστόσο, την δικαιολογούν ως τη μόνη δυνατή, και σίγουρα «βολική» λύση. Πολύ περισσότερο που επί σχεδόν δύο χρόνια κυλάει ομαλά. Άλλοι πάλι εξακολουθούν να δυσφορούν. Εκτιμώντας πως έπρεπε, σε κάθε περίπτωση και με κάθε κόστος, ν’ αναζητηθούν άλλες, πιο «ορθόδοξες» κυβερνητικές εκδοχές. Αντί της, από χέρι, αφύσικης συμμαχίας της Αριστεράς με ένα κόμμα που φλερτάρει με τον δεξιό ανορθολογισμό...

Σε κάθε περίπτωση, η κυβερνητική συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝ.ΕΛΛ, αποτέλεσε από την αρχή βούτυρο στο ψωμί της πάσης αντιπολίτευσης. Ήταν αυτό απολύτως φυσικό και πολιτικά «νόμιμο», αναμενόμενο εξάλλου. Τον τελευταίο χρόνο, ωστόσο, κυριαρχεί και υπερπροβάλλεται εκ μέρους των περισσότερων κομμάτων της αντιπολίτευσης (της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού αλλά και του ΚΚΕ) ένας όρος που, αν και εύστοχα ευρηματικός, βρίσκεται αρκετά μακριά από την πραγματικότητα. Ο όρος ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ως τίτλος της τρέχουσας κυβερνητικής συνεργασίας. Εμφανώς απαξιωτική η αναφορά βεβαίως, που θέλει να πει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝ.ΕΛΛ. συγκυβερνούν. Κάπως, δηλαδή σαν την συγκυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ της προηγούμενης φάσης, ή και την προϋπάρξασα τριπλή συμμαχία Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΔΗ.ΜΑΡ. Όμως καμία σχέση με την πραγματικότητα, απολύτως καμία σχέση.

Αν θυμάστε, προκειμένου για την όποια σοβαρή επιλογή, τότε, προηγείτο απαραιτήτως σύσκεψη του Αντώνη Σαμαρά με τον Βαγγέλη Βενιζέλο ή και με τον Φώτη Κουβέλη, με στόχο τη συμφωνία και τη συναπόφαση. Η μοναδική περίπτωση που αγνοήθηκαν από τον τότε πρωθυπουργό οι εταίροι, ήταν για το λουκέτο στην ΕΡΤ. Με άμεση συνέπεια την αποχώρηση της ΔΗ.ΜΑΡ. από το κυβερνητικό σχήμα, οπότε οι τρεις έμειναν δύο. Τίποτα ανάλογο δεν ισχύει και δεν συμβαίνει σήμερα. Οι ΑΝ.ΕΛΛ. στηρίζουν, απλώς, την κυβέρνηση και μετέχουν, σχεδόν οριακά, στη σύνθεσή της. Ο Πάνος Καμμένος κατέχει ένα -σημαντικό βέβαια- υπουργείο και τέσσερα στελέχη των ΑΝ.ΕΛΛ. διαθέτουν μια υπουργική αναπλήρωση και τρία υφυπουργεία. Ώς εκεί. Είναι οι συσχετισμοί, βλέπετε, που προσδιορίζουν την συνεργατική σχέση. Με 35,46% και 145 βουλευτές ο ΣΥΡΙΖΑ, με 3,69% και 10 (που έχουν πλέον μείνει 8) βουλευτές οι ΑΝ.ΕΛΛ., τον Σεπτέμβριο του 2015. Συσχετισμοί που τα λένε όλα...

Και επί της ουσίας

Πέρα όμως από τα, συντριπτικά ανισοβαρή έτσι κι αλλιώς, αριθμητικά δεδομένα, σημασία έχει η ουσία των πραγμάτων. Επ’ αυτής της ουσίας λοιπόν, ο κάθε καλόπιστος αναλυτής θα πρέπει να αναγνωρίσει πως ο Πάνος Καμμένος και το κόμμα του, με τις σε όλους γνωστές πολιτικές θέσεις, δεν επηρεάζουν στο ελάχιστο την κυβερνητική πολιτική. Πολιτική με εμφανές αριστερό πρόσημο σε κάθε περίπτωση. Ας θυμηθούμε, έτσι απλώς ενδεικτικά, ότι η κυβέρνηση Τσίπρα πέρασε άνετα το ζήτημα της ιθαγένειας στους μετανάστες, παρά τις αντιρρήσεις (και την καταψήφιση εντέλει) του κυβερνητικού εταίρου. Το ίδιο συνέβη και με το μάθημα των Θρησκευτικών. Εκεί όπου οι ενστάσεις των ΑΝ.ΕΛΛ. δεν επηρέασαν στο ελάχιστο την εξέλιξη των πραγμάτων. Ενώ κάποιες απειλητικές «πόζες» του προέδρου των ΑΝ.ΕΛΛ. προκειμένου για στάσεις υπουργών οι οποίες τον ενοχλούσαν (η περίπτωση Μουζάλα είναι, ίσως, η πιο χαρακτηριστική), είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Σημασία έχει, εντέλει, το γεγονός ότι οι ΑΝ.ΕΛΛ. δεν χαράσσουν κυβερνητική πολιτική ούτε μετέχουν στη διαμόρφωσή της. Δεν προσδίδουν το δικό τους πολιτικό στίγμα στο κυβερνητικό έργο. Δεν αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία της Αριστεράς. Όχι τουλάχιστον επί της ουσίας. Εκεί βρίσκεται το κλειδί της ακριβούς ερμηνείας της ποιότητας της συνεργατικής σχέσης. Εκεί είναι που καταρρίπτεται και η ενοιολογική ευστάθεια του -όσο ευφυώς ευρηματικού- όρου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Από κει και πέρα όποιος θέλει να συνεχίσει να τον χρησιμοποιεί, δικαίωμά του. Καλό είναι όμως να ξέρουμε τι λέμε. Και πού βρίσκεται η αλήθεια...

Όταν, την προηγούμενη εβδομάδα, ο Πάνος Καμμένος προσφωνούσε τους συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ ως «συντρόφισσες και συντρόφους», το γεγονός εκινείτο, βεβαίως, στα όρια του γραφικού. Τουλάχιστον. Ήταν, ως εκ τούτου, απολύτως φυσικό να γίνουν διάφορες δημοσιογραφικές πλάκες, κατά το πλείστον πετυχημένες. Τα σχετικά όμως εντάσσονται στο χώρο της παραπολιτικής. Δίχως το ελάχιστο, επί της ουσίας, πολιτικό βάρος.

Και να το ξαναπούμε. Δεν περιποιεί τιμή στην Αριστερά η τέτοια συνεργασία. Η -έστω- συνεργασία της ανάγκης. Άλλο όμως αυτό κι άλλο η περί «συγκυβέρνησης» φιλολογία. Και εντελώς-εντελώς άλλη, και όλως παραπειστική, η χρήση του όρου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στη μαρκίζα της κυβέρνησης Τσίπρα...

ΥΓ.: Επειδή δεν αποκλείεται να δουν από αύριο το φως σχόλια του τύπου «Η 'Αυγή' επιτίθεται στον Καμμένο», όπως συμβαίνει συχνά-πυκνά τον τελευταίο καιρό με κάθε ευκαιρία, είναι ανάγκη να διευκρινιστεί πως την πολιτική ευθύνη για τα αναφερόμενα στο κείμενο φέρει αποκλειστικά και μόνο ο συντάκτης που το υπογράφει. Η «Αυγή», καμία σχέση...

avgi