Χούντα παντού!

του Χρήστου Ξανθάκη

Όταν παραγίνεται το παραμυθάκι με την έλλειψη δημοκρατίας

Αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, επιτρέψτε μου σήμερα να περιαυτολογήσω. Και να δηλώσω απολύτως υπερήφανος που ποτέ, ούτε μια φορά, διόλου δεν έχω μιλήσει για «χούντα» στην Ελλάδα. Όχι για την επταετία βεβαίως ή για την εποχή του Πάγκαλου σίνιορ, αλλά για τα χρόνια τα πρόσφατα, τα χρόνια των Σαμαροβενιζέλων, όταν το «χούντα» ήταν ψωμοτύρι. Ούτε για «προδότες» έκανα λόγο, ούτε «ψόφο» ευχήθηκα, αλλά, κυρίως και πάνω απ’ όλα, δεν είπα κουβέντα για «χούντα». Δεν ήταν ότι φοβόμουνα μη και με περιλάβουν τα τρολάκια του διαδικτύου, ήταν ότι δεν το πίστευα. Δεν το πίστευα ούτε μια στιγμή.

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Φυσικά και μίλαγα για αυταρχισμό. Τα ρούφηξα κι εγώ τα δακρυγόνα που πέφτανε βροχή, στο δρόμο είχα κατέβει. Τις γκλομπιές τις απέφυγα, λόγω προτέρας εμπειρίας (δεν είναι ωραίο πράγμα οι γκλομπιές…), αλλά και με κυνηγήσανε και τρεχάλα έριξα. Έβλεπα επίσης στα κανάλια την κινδυνολογία να ρολάρει από το πρωί ως το βράδυ και τις ειδήσεις να περιγράφουν το αντίπαλο δέος ως τον διάολο με τα κέρατα. Κι άκουγα διάφορους πολιτικούς, διάφορα καϊνάρια του πολιτικού συστήματος να προφητεύουν σεισμούς, λοιμούς και καταποντισμούς. Προπαγάνδα και των γονέων και διαρκής πίεση και καταστολή στην τσίτα και κατάσταση υστερικού λουδοβικισμού  -«το κράτος είμαι εγώ» και δεν συμμαζεύεται.

Αλλά αυτό το πράγμα δεν είναι «χούντα», να με συγχωρέσετε. Είναι μια φυσιολογική κατάσταση για μια χώρα που ισορροπεί ανάμεσα στον πρώτο και στον δεύτερο κόσμο (αν θέλετε να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις ηλίθιες αναλογίες της μικρής οθόνης) και αποτελούν τμήμα του πολιτικού παιγνίου της. Ξέρετε τι είναι «χούντα», εκατό τοις εκατό; Να μην μπορείς να πεις ότι έχεις «χούντα». Να μην μπορείς να το πεις, να το  ξεστομίσεις, να το υπαινιχθείς καν. Να είναι βουλωμένο το στόμα σου και να φοβάσαι ακόμη και με τους φίλους σου να κουβεντιάσεις γιατί και οι τοίχοι έχουν αυτιά. Συνέβη στην επταετία Παπαδόπουλου-Ιωαννίδη και το είδα στο ίδιο μου το σπίτι, με πρωταγωνιστή τον πατέρα μου. Κόντευε να σκάσει ο άνθρωπος και ζούσε με το φόβο για καθημερινό παρεάκι.

Ενώ στην Ελλαδάρα του Τwitter και του Facebook; Όποιος ήθελε και όποια ήθελε, λέγανε ό,τι θέλανε πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Το μόνο που τους περιόριζε ήταν οι συνειδήσεις τους και το καλό γούστο. Όταν και αυτά πήγαιναν βόλτα, γράφονταν τα μύρια όσα άνευ περιορισμών. Και δεν είδα κανένα αστυνομικό τμήμα να υποδέχεται όσους μίλαγαν για «χούντες» και «προδότες» και «ψόφους». Ένα γαϊτανάκι που κόπασε για κάνα χρόνο και ξανάρχισε εδώ και λίγο καιρό, με θύμα αυτή τη φορά την παρούσα κυβέρνηση. «Χούντα» τότε, «χούντα» και τώρα. Και με πρωταγωνιστές μάλιστα μερικά από τα πιο επιφανή πρόσωπα του πολιτικού μας κόσμου.

Την Ζωή Κωνσταντοπούλου για παράδειγμα, που την έχω υπερασπιστεί επανειλημμένα απ’ αυτή την ιστοσελίδα και δεν παίρνω πίσω ούτε γραμμή απ’ όσα είχα γράψει. Αλλά θλίβομαι ιδιαιτέρως όταν σε κάθε, μα κάθε συνέντευξή της πλέον, επιμένει να αναφέρεται σε «χούντες» και σε «αντιδημοκρατικό καθεστώς». Μπορεί να θεωρεί ότι η συγκεκριμένη φρασεολογία θα συσπειρώσει κόσμο στο όχημα της Πλεύσης Ελευθερίας, αλλά στο τέλος αδικεί το εαυτό της και υποτιμά την νοημοσύνη των πολιτών. Και προσφέρει πολεμοφόδια σε όσους ονειρεύονται επιστροφή σε εποχές σκοτεινές και μαύρες και άραχλες.

Τον αντιπρόεδρο της ΝΔ Άδωνι Γεωργιάδη για παράδειγμα, που δήλωσε ότι σε άλλες χώρες όποιος δηλώνει κομμουνιστής τον βάζουνε φυλακή ενώ στην Ελλάδα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Αν υπολογίσω λοιπόν εγώ με το φτωχό μου το μυαλό ότι οι περισσότεροι απ’ όσους ψήφισαν ΚΚΕ είναι ταμένοι στο σφυροδρέπανο, ενώ στην ίδια συνομοταξία ανήκει και τμήμα από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΛΑΕ, είναι για να στέλνει ο αντιπρόεδρος στη μπουζού γύρω στο μισό εκατομμύριο κόσμο.Υπό αυτές τις συνθήκες, κουμμούνι δηλώνω κι εγώ. Μπορεί να μην είμαι, αλλά τέτοιο πάρτι αποκλείεται να το χάσω!

Υ.Γ.: Κι επειδή οι κραυγές για τη χούντα είναι, ως γνωστόν, του νηπιαγωγείου, ήρθε η Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου να προσθέσει μια ενήλικη νότα στη συζήτηση συγκρίνοντας την διαδικασία αδειοδότησης των καναλιών με την σφαγή των Εβραίων από τον Χίτλερ. Ελπίζω ο Θεός να τη συγχωρέσει και να τη φωτίσει, για να καταλάβει κάποτε πόσο τραγική ήταν η μπούρδα της. Είπε κάτι μισόλογα σήμερα, αλλά συγγνώμη δεν ζήτησε. Οπότε...

newpost