Η σημαία της μιζέριας

του Τάσου Παππά

Τη δεκαετία του ’70 ένας υπουργός της Νέας Δημοκρατίας (νομίζω ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος) είχε προσφερθεί να δώσει ένα μικρό κονδύλι στον φοιτητικό σύλλογο της Παντείου («της» και όχι «του», αφού έτσι λέγαμε τότε τη μεγάλη του Γένους σχολή) για πολιτιστικές εκδηλώσεις χωρίς να βάζει όρους για το περιεχόμενό τους. Φυσικά το διοικητικό συμβούλιο -την πλειοψηφία είχαν οι αριστερές παρατάξεις όλου του φάσματος- αρνήθηκε να το πάρει.

Σιγά μη δεχόταν χρήματα από τον υπουργό της Δεξιάς, επιδίωξη του οποίου ήταν (ήμασταν σίγουροι γι’ αυτό) να χειραγωγήσει το φοιτητικό κίνημα και να εκμαυλίσει την ηγεσία του. Τα λεφτά τα είχαμε ανάγκη, ωστόσο προτιμήσαμε να κρατήσουμε την ιδεολογική καθαρότητά μας που πήγαινε αγκαζέ με τη φτώχεια μας. Κι ας φωνάζαμε στις διαδηλώσεις «λεφτά για την Παιδεία και όχι για το ΝΑΤΟ».

Το βασικό επιχείρημα της σύνολης Αριστεράς για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο είναι ότι το «Οχι» δεν το είπε ο Μεταξάς, αλλά ο ελληνικός λαός και απλώς ο δικτάτορας υποχρεώθηκε να ακολουθήσει το ρεύμα. Ομως, για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, η πρώτη άρνηση ήρθε από τον δικτάτορα.

Αυτός απέρριψε το τελεσίγραφο που του επέδωσε ο Ιταλός πρέσβης εκείνο το βράδυ του Οκτωβρίου του 1940. Δεν το ήθελε και αναγκάστηκε να το κάνει για διάφορους λόγους; Πιθανόν. Το έκανε όμως και αυτό οφείλουμε να το καταγράψουμε. Η Αριστερά δεν έχει ανάγκη από δάνειους πατριωτισμούς. Το παλμαρέ της είναι πολύ πλούσιο.

Γιατί τα θυμήθηκα αυτά; Την αφορμή την έδωσε ο δήμαρχος Καισαριανής με την απόφασή του να μην παραστεί στις εκδηλώσεις για την παράδοση στον δήμο του ιστορικού χώρου του Σκοπευτηρίου.

Στη δήλωσή του ο Ηλίας Σταμέλος είπε τα κλασικά για ένα στέλεχος του ΚΚΕ, ότι δηλαδή πρόκειται για «τη δικαίωση των πολύχρονων αγώνων των πολιτών της Καισαριανής», για να συμπληρώσει πως δεν θα νομιμοποιήσει με την παρουσία του την προσπάθεια της κυβέρνησης να εξιλεωθεί για τα όσα έχει διαπράξει εις βάρος του λαού.

Να δεχτούμε, και είναι έτσι, ότι η διεκδίκηση του θυσιαστηρίου ήταν πάγιο αίτημα και έχουν δοθεί πολλές μάχες από τους κατοίκους, τους δημάρχους και τα κόμματα της Αριστεράς (όχι μόνο από το ΚΚΕ). Να δεχτούμε επίσης ότι η κυβέρνηση επιχείρησε να εκμεταλλευτεί την περίσταση και να χρησιμοποιήσει το συγκεκριμένο θέμα για να αποκομίσει οφέλη.

Ωστόσο, κι αυτό δεν πρέπει να το παραγνωρίζουμε, αρέσει δεν αρέσει στον κομμουνιστή δήμαρχο, στο ΚΚΕ και στους διαφωνούντες πλήρους απασχόλησης (οπωσδήποτε δεν τους αρέσει), ο στόχος των κατοίκων και όλων των δημοτικών διοικήσεων επετεύχθη το 2016 με πρωθυπουργό τον οπορτουνιστή, ρεφορμιστή, δεξιό σοσιαλδημοκράτη, μνημονιακό και ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή σας και σας υπαγορεύει η ψυχολογία του απατημένου συζύγου, Αλέξη Τσίπρα.

Κακόγουστο θέαμα η μιζέρια.

efsyn