Ποιοι δάνειζαν το Μαρινόπουλο και ποιους «δωροδοκούσε»;

του Γιάννη Σιδηρόπουλου *

Για την υπόθεση του Μαρινόπουλου δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις οικονομικών αλλά απλές γνώσεις της κοινωνίας και της πολιτικής καθώς το «κανόνι που σκάει» είναι μια εξέλιξη προδιαγεγραμμένη εδώ και χρόνια που δεν απαντά στους κανόνες της αγοράς αλλά σε ένα ακόμη πολιτικοοικονομικό σκάνδαλο της παλιάς πολιτικής τάξης.  Τα ποσά είναι τόσο ασύλληπτα και ο αριθμός των εργαζομένων τόσο μεγάλος που η επίπτωση στα δημοσιονομικά μεγέθη και τους δείκτες της ανεργίας θα είναι σοβαρότατη, πέρα από τα δράματα για οικογένειες και  μικρομεσαίες επιχειρήσεις που κατέστρεψε ήδη και θα καταστρέψει στο προσεχές μέλλον.

Τι λέγαμε για «θαλασσοδάνεια»;

Αλλά μια εταιρία που εμφανίζει χρέη που ξεπερνούν το ιλιγγιώδες ύψος του 1 δις, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι «έπεσε έξω». Και μόνο από την επιβράδυνση του ρυθμού αποπληρωμής των προμηθευτών, όπως παρατηρούν οι πάντες στην αγορά εδώ και χρόνια ήταν δεδομένο ότι έρχεται το τέλος και μαζί άλλη μια ηχηρή διάψευση διάφορων βολικών, νεοφιλελεύθερων μύθων, όπως ότι οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις (που μεταχειρίστηκε κατά κόρον η εταιρία) καθιστούν τις εταιρίες ανταγωνιστικές, ή ότι οι αγορές αυτορυθμίζονται κλπ κλπ. Την ώρα λοιπόν που αντίστοιχες εγχώριες ή ξένες εταιρίες του κλάδου στην ίδια αγορά καταγράφουν υπερκέρδη, ο Μαρινόπουλος με προνομιακό μερίδιο αγοράς κατάφερε να δημιουργεί υπερ-χρέη. Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι;

Στην περίπτωση του Μαρινόπουλου την  ώρα που οι έλληνες φορολογούμενοι «μάτωναν» και ματώνουν  για να καλύπτουν δημοσιονομικά ελλείμματα και να ανακεφαλαιοποιούν τράπεζες, αυτές δάνειζαν ασύλληπτα ποσά σε μια θνησιγενή επιχείρηση, όπως έκαναν για ΜΜΕ και κόμματα.  Και οι συστημικές τράπεζες μέχρι και πριν λίγο καιρό ενέκριναν  δάνεια ύψους 80 εκατομμυρίων ευρώ (!) για μια επιχείρηση που δεν διαθέτει καμία εγγύηση πια, ενώ την ίδια ώρα στραγγαλίζουν από ρευστότητα όλη την πραγματική οικονομία και την υγιή επιχειρηματικότητα. Και αν κάπου ευθύνεται η παρούσα κυβέρνηση στα χέρια της οποίας «σκάει» η βόμβα ενός μεγάλου σκανδάλου, είναι ότι δεν έχει ασκήσει ακόμη αποτελεσματικό έλεγχο στις διοικήσεις των τραπεζικών ιδρυμάτων, που συνεχίζουν να εξυπηρετούν συγκεκριμένες ελίτ αλλά και μετόχους τους, όπως συμβαίνει με την οικογένεια Μαρινόπουλου.

Ποιους «δωροδοκούσε»» ;

Πριν από οποιοδήποτε συμπέρασμα, αρκεί ένα και μόνο γεγονός, που αποδεικνύει την απίστευτη διαπλοκή και εξηγεί τις ακατανόητες στρεβλώσεις του ιδιότυπου ελληνικού πολιτικοοικονομικού  τραγέλαφου. Αυτή η αλυσίδα των σούπερ μάρκετ, λίγο πριν την κατάρρευσή της συνέχιζε να επιδοτεί με 6 ευρώ κάθε αναγνώστη του Πρώτου Θέματος. Δηλαδή στην φυσιολογική τιμή 4,25 ευρώ της κυριακάτικης εφημερίδας ο αναγνώστης παίρνει 6 ευρώ μετρητά που εξαργυρώνει  στα ψώνια για τις βασικές βιοτικές ανάγκες μαζί με άλλα δώρα. Είναι το πρώτο παράδειγμα στον πλανήτη, που ένας αναγνώστης πληρώνεται για να διαβάσει μια εφημερίδα !  Δηλαδή η αλυσίδα Μαρινόπουλος; «δωροδοκούσε» αναγνώστες από λαϊκές οικογένειες για να διαβάζουν τη  -θεωρούμενη από πολλούς-  επιτομή και ναυαρχίδα  της κίτρινης δημοσιογραφίας και του λαϊκισμού στη χώρα. ώστε να της εξασφαλίζει κοινό στην τιτάνια προσπάθεια που κάνει μέχρι σήμερα για να στηρίξει συγκεκριμένα πολιτικά συμφέροντα και να αναπαράγει αυτό το καθεστώς . Κατά διαβολική σύμπτωση τα ίδια συμφέροντα με τα οποία φέρεται να συνδέεται αν δεν ταυτίζεται η οικογένεια Μαρινόπουλου.

Ακόμη μεγαλύτερη σκάνδαλο ότι οι ιδιοκτήτες φρόντισαν να μεταβιβάσουν ακίνητα της επιχείρησης  σε of shore του Ντουμπάι, δικών τους επίσης συμφερόντων, όπως μαρτυρούν οι παράγοντες της αγοράς,  και μάλιστα με την απίθανη μέθοδο του lease back, δηλαδή μετέφεραν την κυριότητα των ακινήτων στο εξωτερικό ενώ η επιχείρηση συνεχίζει μέχρι σήμερα να πληρώνει «ενοίκιο» στους ιδιοκτήτες της, μεγαλώνοντας τα ανοίγματά της. Πρακτικά συνεχίζει με χυδαίο και κυνικό τρόπο να «φυγαδεύει» κεφάλαια και πάγια στα χέρια των αφεντικών της  Κάπως έτσι καταλαβαίνει κανείς πώς χρεοκόπησε μια τεράστια επιχείρηση και πλούτισαν τα αφεντικά της ενώ οι ελεγκτικοί μηχανισμοί ήταν απόντες.  Αλλά με ποια περιουσία ως εγγύηση συνέχισαν οι τράπεζες να τη δανείζουν;

Ανεξήγητο είναι το γεγονός επίσης ότι κάποιοι προμηθευτές «άνοιξαν» εντυπωσιακά μεγάλη πίστωση για μια τόσο προβληματική εταιρία και συνέχιζαν να προμηθεύουν μέχρι την τελευταία στιγμή παρά τις παγιωμένες οφειλές πολλών δεκάδων εκατομμυρίων. (Τραγελαφικό ότι την ίδια ώρα πολλές από αυτές μονοπωλούσαν την επικαιρότητα επιχειρώντας να διαλύσουν σωματεία και να συντρίψουν εργασιακές σχέσεις στις παραγωγικές τους δραστηριότητες,  για να επωφεληθούν με ασήμαντες οικονομίες κλίμακας).

Αυτοί που χλευάζουν τον «κρατισμό», κρατικοποίησαν τις επιχειρήσεις τους !

Αυτό που δεν θέλουν να βλέπουν οι υπέρμαχοι του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα είναι ότι η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης κυρίως  κρατικοδίαιτη . Είτε από αυτούς που μονοπώλησαν τις κρατικές συμβάσεις χωρίς το παραμικρό επιχειρηματικό ρίσκο και κεφάλαια  είτε από αυτούς που ουσιαστικά κρατικοποίησαν τις επιχειρήσεις τους με τον ανεξήγητα υψηλό δανεισμό. (αυτοί που χλευάζουν τις «κρατικοποιήσεις» της λατινικής Αμερικής, επεφύλαξαν ένα «σοβιετικό» πείραμα για να γιγαντώσουν τις «ιδιωτικές» επιχειρήσεις.)  Όλο αυτό το μεταπολιτευτικό τσίρκο δεν θα καταρρεύσει σε μια μέρα.

Κανένα άρθρο 99 δεν πρόκειται να προστατέψει κανένα εργαζόμενο, κανένα πιστωτή ή το δημόσιο και τα Ταμεία παρά μόνο τους ιδιοκτήτες.  Η καταστροφή είναι δεδομένη και αυτό που απέμεινε να γίνει, κοινωνικά δίκαιο και πολιτικά ορθό, είναι να ανακληθούν οι όποιες μεταβιβάσεις παγίων, να εκποιηθούν για να καλύψουν μέρος των υποχρεώσεων κατά τη σειρά που προβλέπεται για τους πιστωτές και να φτάσει γρήγορα η υπόθεση στη Δικαιοσύνη.

* Ο Γιάννης Σιδηρόπουλος είναι δημοσιογράφος του xanthi2.gr

tvxs