Ο εθνικός μας μισογυνισμός

Mε αφορμή την Περιστέρα, το φόρεμα και τα σχόλια

Του Χρήστου Ξανθάκη 

Έχω ξαναγράψει για την νοοτροπία damned if you do, damned if you don’t, να μην τα πολυλογούμε τώρα. Σε γενικές γραμμές σημαίνει πως ό,τι κι αν κάνεις, μα καλό, μα κακό, πάντα θα υπάρξουν κάποιοι που θα στην πέσουνε. Και θα σε βρίσουν και θα σε φτύσουν και θα χυδαιολογήσουν, έστω κι αν σκάσεις με την επιταγή στο χέρι και το ονοματάκι τους γραμμένο κάτω απ’ το ποσό. Κάπως έτσι και με την και το ντύσιμό της. Μόνο που εδώ δεν είναι απλά θέμα προκατάληψης, είναι και θέμα μισογυνισμού. Άκρατου, βαθύτατου και επιθετικού μισογυνισμού με τσιτωμένα τα γκάζια…

Οι χαρακτηρισμοί στα social media πήγαν σύννεφο: από αίσχιστη καμπαρετζού, ως κορίτσι της εθνικής οδού, ως βλαχάρα απ’ την επαρχία, ως (το χυδαιότερο όλων) ότι την έβγαλε ο Αλέξης στο κλαρί και πάει λέγοντας. Χαρακτηρισμοί που αναπαρήχθησαν και από τα «κατεστημένα» media, στο στυλ «αυτά που λέει ο κοσμάκης». Όπου βεβαίως δεν είχε καμία σημασία το φόρεμα της πρωθυπουργικής συζύγου. Μια πρώην διευθύντρια γυναικείου περιοδικού που ρώτησα το χαρακτήρισε «πολύ καλόγουστο», αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ εκεί το θέμα, για τους μισογύνηδες. Και μπούργκα να φόραγε η Περιστέρα και στολή καταδυτική και σιγκούνια ράιτ θρου από την Καρδιτσομαγούλα, πάλι κάτι ανάλογο θα άκουγε και πάλι λάσπη στα μούτρα θα της πέταγαν.Γιατί το αδίκημά της δεν αφορά στην αστυνομία της μόδας, αφορά στο αμάρτημα του να είσαι γυναίκα.

Ε ναι, δεν επιτρέπεται να ανήκεις στο φύλο το γυναικείο και να νομίζεις ότι μπορείς να αποφασίζεις κιόλας. Ότι σου πέφτει λόγος έστω και για το φορεματάκι σου, έστω και για το μακιγιάζ σου, έστω και για το καταραμένο το σανδάλι που φοράς. Όχι κυρία μου, εδώ οφείλεις να προσκυνήσεις τον κάθε πικραμένο που, αφού έχει φάει τις σφαλιάρες του από τους κάθε είδους προϊσταμένους και τα πάσης φύσεως αφεντικά, έρχεται να καταθέσει τη χολή του στην ποδιά σου. Για να μάθεις άλλη φορά να κρύβεσαι στο σκοτάδι και στη σκιά και να μην τολμήσεις να ξαναβγείς σε πρώτο πλάνο. Για να μάθεις πως πρέπει να συμπεριφέρονται τα θηλυκά.

Το ξαναείδαμε παλαιότερα με πλείστες όσες γυναίκες που είχαν την τόλμη να εμφανισθούν στον δημόσιο βίο –να μην λέω ονόματα εδώ, τα ξέρουμε όλοι και όλες. Ανεξαρτήτως αν ήταν συμπαθείς ή αντιπαθείς ως χαρακτήρες, ανεξαρτήτως αν τα κατάφεραν ή όχι στις δουλειές τους, ανεξαρτήτως να οι τόνοι τους ήταν υψηλοί ή χαμηλοί. Το τσεκούρι του μισογυνισμού χόρευε πάνω απ’ τα κεφάλια τους σε κάθε περίπτωση και από καιρού εις καιρόν εφορμούσε καθέτως. Για να αποδειχθεί ότι το εθνικό μας σπορ σπορ δεν είναι εν τέλει το μπάσκετ, είναι το δηλητήριο προς τις γυναίκες. Κι όσο πιο ψηλά βρίσκονται, όσο πιο καλά τα καταφέρνουν, όσο πιο πολύ μας μπαίνουν στο μάτι τόσο διογκώνεται το μίσος απέναντί τους. Έχω την εντύπωση ότι αν καθιερωνόταν ως Ολυμπιακό άθλημα, θα είχαμε μονίμως κατοχυρωμένο το χρυσό μετάλλιο. Ίσως και το άργυρό και το χάλκινο…

Υ.Γ.: Και ναι, υπήρξαν και σχόλια για το επίμαχο φουστάνι με νορμάλ χιούμορ. Πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

koutipandoras