Δεν έχω δει ποτέ μου δέντρο και φυτό να επιβιώνει χωρίς τις ρίζες του κι έτσι η νέα ελληνική γλώσσα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς τα αρχαία...».
Του Θοδωρή Αντωνόπουλου
«Με τις πολιτικές αμφισβήτησης της εθνικής μας ταυτότητας, όπως η αμφισβήτηση της ανάγκης τόσο της πρωινής προσευχής στα σχολεία όσο και της διδασκαλίας των Θρησκευτικών αλλά και των παρελάσεων, υπάρχει κίνδυνος να διχαστεί η μαθητική κοινότητα...». Όχι, τα παραπάνω δεν ειπώθηκαν σε κάποια ημερίδα γραφικών συνταξιούχων εκπαιδευτικών με σκουριασμένες ιδέες αλλά στη Βουλή των Εφήβων από παιδιά 15 και 16 χρονών, που μάλιστα χειροκροτήθηκαν θερμά από πολλούς συμμαθητές τους! «Επιθυμία μας είναι περισσότερη ουσία και όχι τύπος... Δεν μπορεί στο γυμνάσιο να διδάσκονται περισσότερες ώρες Αρχαία Ελληνικά και λιγότερες Νέα... Πρέπει να δοθεί έμφαση στη λογοτεχνία και στη ζωντανή γλώσσα... Θέλουμε ένα σχολείο ουδετερόθρησκο... Δεν θα γίνει το θέμα της εθνικής μας ταυτότητας θέμα εκκλησιαστικοποίησης και στρατικοποίησης... Δεν υπάρχει περιούσιος λαός» ήταν οι «πληρωμένες» απαντήσεις του υπουργού Παιδείας και κάπου μπερδεύτηκα τελείως, εφόσον από τα νέα παιδιά θα περίμενε καταρχάς κανείς αυτές τις τοποθετήσεις.
Έτσι, τουλάχιστον, γινόταν στα δικά μου μαθητικά χρόνια, οπότε ως «οργισμένοι έφηβοι» νοούμασταν ακριβώς όσοι –με τη σιωπηλή συναίνεση και των υπολοίπων– υπερασπιζόμασταν σθεναρά τέτοιες ιδέες (ακόμα θυμάμαι τον μάλλον υπερβολικό –αλλά το δικαιολογούσε η ηλικία!– «φιλιππικό» μου κατά της υποχρεωτικής διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών και των Λατινικών στο διαγώνισμα της Έκθεσης στις Πανελλαδικές, που παραδόξως είχε βαθμολογηθεί με άριστα) κόντρα στο θεοκρατικό, εθνοκάπηλο, προγονόπληκτο εκπαιδευτικό κατεστημένο που μας είχε κληροδοτήσει το γελοίο χουντικό ιδεολόγημα του «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Γι' αυτό και, όσο κι αν κάποιος προοδευτικός άνθρωπος διαφωνεί πολιτικά με τον σημερινό υπουργό Παιδείας, προφανώς θα συναινεί σε πράγματα που θα έπρεπε να ήταν εντελώς αυτονόητα χρόνια τώρα, όπως η κατάργηση της πρωινής προσευχής, του υποχρεωτικού εκκλησιασμού και των παρελάσεων.
Έχει, βέβαια, ξαναλεχθεί ότι στη μετανεωτερική εποχή πολλά έχουν αναποδογυρίσει, ανάμεσά τους το παγκόσμια παρατηρημένο φαινόμενο πολλοί νέοι άνθρωποι να εκφράζουν συντηρητικότερες απόψεις από τους μεγαλύτερους, αντίθετα απ' ό,τι συνήθως συνέβαινε στο παρελθόν. Η ίδια η ροκενρόλ μυθολογία των '60s αποθέωνε την εξεγερμένη νεότητα, «μην εμπιστεύεσαι κανέναν πάνω από τα 30» ήταν το μότο της εποχής. Οι νεολαίοι ταυτίζονταν de facto με τον αυθορμητισμό, την αντίδραση στα ειωθότα, την επαναστατικότητα, την ανυπακοή, την αντισυμβατικότητα, νεολαιίστικη ήταν κατά βάση η αμφισβητησιακή, αντισυστημική κουλτούρα, αυτή προκαλούσε το λεγόμενο χάσμα γενεών.
Όχι πια, όχι τόσο – να φταίει η διάψευση όλων των μεγάλων ιδεολογιών, η αποτελεσματικότερη σήμερα «πλύση εγκεφάλου», η αυξημένη ανασφάλεια των καιρών που ψαχουλεύει σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν αυτό που δεν διακρίνει σε ένα αβέβαιο μέλλον, η ίδια η σταδιακή «κατάργηση» της εφηβείας ως ξέχωρης κοινωνικοπολιτικής οντότητας όπως εξελίχθηκε μεταπολεμικά ή είναι απλώς μια ιστορική φάση; Έχει, επίσης, ξαναειπωθεί ότι η Βουλή των Εφήβων είναι ένας θεσμός που μπορεί να καθιερώθηκε με τις καλύτερες προθέσεις, στην πορεία όμως το «look», η διάθεση και ο δημόσιος λόγος της αποδείχθηκαν εντυπωσιακά κοινότοπα, στερεοτυπικά, «ξύλινα» και αρτηριοσκληρωτικά. Βερμπαλιστές, σοβαροφανείς, μικρομέγαλοι νέοι, «δασκαλεμένοι» να ανησυχούν για θέματα γλώσσας και εθνικής ταυτότητας, αλλά που αλληθωρίζουν στα δικαιώματα των αλλοδαπών, των εργαζόμενων, των άπορων και γενικότερα των μη προνομιούχων συμμαθητών τους, στην ελέω μνημονίων διάλυση της παιδείας, στον ανορθολογισμό του εξεταστικού συστήματος, στο σχολικό bullying και άλλα, σαφώς ζωτικότερα από το ομαδικό «Πάτερ ημών» ζητήματα.
Έφηβοι-«παππούδια» πριν από την ώρα τους, που αναρωτιέσαι αν πράγματι αντιπροσωπεύουν το νέο αίμα μιας ταραγμένης χώρας ή απλώς το συντηρητικότερο και πλέον προνομιούχο κομμάτι της, μια αυριανή «ελίτ» που θα ταυτίζει τα συμφέροντα της χώρας με τα δικά της, μεταπηδώντας από κυβερνητικά αξιώματα σε εταιρικά με την ίδια αλλαξοκώλικη ηδονή που το πράττουν σήμερα συντηρητικοί, φιλελεύθεροι αλλά και σοσιαλδημοκράτες «τιτάνες» της πολιτικής: Τελευταίο παράδειγμα ο Μπαρόζο (από την προεδρία της Κομισιόν στην Goldman Sachs), που μας έκανε, θυμάμαι, και μαθήματα πολιτικής υπευθυνότητας – επειδή όμως είμαστε και Ψωροκώσταινα, ίσως αρκεστούν σε τίποτα μπακατέλες της Siemens, η δίκη για το σκάνδαλο της οποίας αναβλήθηκε ξανά προχτές...
Εντάξει, μπορεί να ακούγομαι ισοπεδωτικός – υπήρξαν πιθανόν κι άλλες προοδευτικές προτάσεις μαθητών-βουλευτών, όπως αυτή για την αναγνώριση των «άφυλων» ή «ρευστού φύλου» ατόμων, που υπερψηφίστηκε. Ενδεχομένως, επίσης, για αντιπολιτευτικούς λόγους να προβλήθηκαν περισσότερο οι «ακραίες» παρεμβάσεις, που ωστόσο είχαν «κοινό». Παιδιά είναι ακόμα εξάλλου, την επόμενη στιγμή τρελάθηκαν στις σέλφις με τον Αλέξη. Αν, όμως, κάπως έτσι θα 'ναι οι επόμενοι «πατέρες» και «μητέρες» του έθνους, δηλώνω ευθαρσώς άπατρις και «αντιδημοκράτης»!
πηγη lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου