Αντιρατσιστικοί συμβολισμοί

"Το «Οχι στον ρατσισμό», την επίσημη πολιτική της ποικίλης αθλητικής ηγεσίας, το έκανε πράξη προχθές, με παραδειγματικό τρόπο, ένας Ελληνας δάσκαλος και προπονητής της πολεμικής τέχνης Muay Thai, ο κ. Ηλίας Λάμπρου."

του Παντελή Μπουκάλα
Χρόνια τώρα οι ευρωπαϊκές και οι παγκόσμιες ομοσπονδίες διαφόρων αθλημάτων έχουν θέσει στο στόχαστρό τους τον ρατσισμό, χωρίς υπολογίσιμη επιτυχία πάντως. Εξ ου και οι πινακίδες που βλέπoυμε στα γήπεδα, με το μήνυμα «Not to racisme». Εξ ου επίσης οι εκστρατείες ενημέρωσης με επικεφαλής ορισμένους από τους δημοφιλέστερους αθλητές, του μπάσκετ, του ποδοσφαίρου, του στίβου κτλ. Ο χώρος του αθλητισμού λειτουργεί σαν μια τεράστια γεννήτρια αισθημάτων, αντιφατικών και αλληλοσυγκρουόμενων, για τα οποία η έννοια της ακρότητας είναι συχνά αστεία. Το πάθος εδώ, όποιο κι αν είναι το πρόσημό του, δύσκολα εξημερώνεται. Και η αγάπη και το μίσος εκδηλώνονται χωρίς χαλινάρια – όπως δεν εμποδίζεται από τους χαλινούς της και η γλώσσα που αναλαμβάνει να τα εκφράσει. Τα τραγούδια και τα συνθήματα αποθεώνουν τους δικούς μας (γι’ αυτό και η λατρεμένη ομάδα κατονομάζεται σαν θεός ή σαν θρησκεία) και απαιτούν τη συντριβή και την ταπείνωση των αντιπάλων, με λέξεις σεξιστικές και ρατσιστικές.

Το «Οχι στον ρατσισμό», την επίσημη πολιτική της ποικίλης αθλητικής ηγεσίας, το έκανε πράξη προχθές, με παραδειγματικό τρόπο, ένας Ελληνας δάσκαλος και προπονητής της πολεμικής τέχνης Muay Thai, ο κ. Ηλίας Λάμπρου. Μία από τις αθλήτριές του θα αγωνιζόταν στον τελικό της κατηγορίας της, διεκδικώντας την αντίστοιχη ζώνη. Οπως όμως εξήγησε δημοσίως ο ίδιος, μόλις έφτασαν στον χώρο διεξαγωγής των αγώνων, διαπίστωσαν ότι «“πρώτο τραπέζι πίστα” ήταν μια παρέα αποτελούμενη από τον Κασιδιάρη, τον Λαγό και άλλα μέλη της Χρυσής Αυγής». Και αποφάσισαν να ακυρώσουν τη συμμετοχή τους: «Επειδή οι σχολές και τα γυμναστήριά μας δεν χωρούν τους φασίστες και τους ναζί, δεν υπήρχε κανένας λόγος να παραμείνουμε στον ίδιο χώρο με αυτούς, νομιμοποιώντας την παρουσία τους σε δημόσιους χώρους».

Σίγουρα, όσοι χαριεντίζονται με χρυσαυγίτες σε τηλεοπτικές εκπομπές ή τους παρουσιάζουν στις σελίδες των εφημερίδων τους με τους ανέμελους όρους του λάιφ στάιλ ή και σαν ηρωικούς υπερασπιστές «των γιαγιάδων που κινδυνεύουν στα ΑΤΜ»· όσοι εν ολίγοις τους πριμοδοτούν συστηματικά, προβάλλοντάς τους σαν κομμάτι της φυσικότητας και της κανονικότητάς μας, θα ψέξουν τον προπονητή για λαϊκισμό ή ό,τι άλλο κατεβάσει η κούτρα τους.

Μπορεί και να μην τους ενόχλησε τους χρυσαυγίτες η αποχώρηση του προπονητή και της αθλήτριας. Σίγουρα πάντως θα φαρμακώνονται βλέποντας τούτες τις μέρες τους αγώνες της ελληνικής Εθνικής Μπάσκετ στο Προολυμπιακό του Τορίνο με τα αδέρφια Αντετοκούνμπο, τον Γιάννη και τον Θανάση, να πρωταγωνιστούν και να επικυρώνουν ότι «Ελληνας γίνεσαι». Θα σκέφτονται δε όλοι αυτοί με το καθαρό αίμα ότι δεν θ’ αργήσουν να προστεθούν στην Εθνική άλλοι τρεις μαύροι (ο Κώστας Αντετοκούνμπο, ο Τάιρελ Ντόρσεϊ και ο Ζακ Ογκαστ) και θα τους πιάνει ταραχή. Εδώ δεν μπορούν να χωνέψουν τον Βλαδίμηρο Γιάνκοβιτς και τον Νικ Καλάθη.

καθημερινή