Ποια Γιορτή της Δημοκρατίας;

Του Niko Ago

Όπως κάθε χρόνο, και φέτος στο Προεδρικό Μέγαρο έλαβε χώρα η Γιορτή της Δημοκρατίας. Δικαίως, η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, αξίζει θύμησης και σεβασμού. Η πτώση της Χούντας και η επιστροφή στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, είναι κατάκτηση του λαού και ως τέτοια πρέπει να τιμάται. Αν και προσωπικά, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η 24η Ιουλίου, δεν είναι εθνική γιορτή, όπως θα της άξιζε, και έχει περιοριστεί σε κάποια δεξίωση στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου. Αλλά αυτό είναι θέμα εκείνων που αποφασίζουν και όχι δικό μας.

Τα τελευταία, όμως χρόνια, και κυρίως μετά το 2012, η γιορτή αυτή, κανονικά θα έπρεπε να τροποποιηθεί ή ακόμα και να αναβάλλεται. Και θα εξηγήσω.

Από το 2012 και μετά, στα έδρανα του ελληνικού κοινοβουλίου, κάθονται και οι εκπρόσωποι των ναζί. Νοσταλγοί του Χίτλερ, απόγονοι των συνεργατών των ναζί, παιδιά της Χούντας και των χουντικών. Κυριολεκτικά. Άνθρωποι οι οποίοι με κάθε τρόπο και ευκαιρία, έχουν εκφράσει και εκφράζουν την επιθυμία να καταστρέψουν τη Δημοκρατία. Δηλώνουν ανοιχτά ότι θα κάνουν τα πάντα για να δικαιώσουν τους ιδεολογικούς τους πατέρες Χίτλερ, Μεταξά, Παπαδόπουλο, Μουσολίνι. Δεν το κρύβουν ότι δεν σέβονται τη Δημοκρατία.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Στο κόμμα της ΝΔ, στην ηγεσία της κιόλας, κάθονται τουλάχιστον δυο άνθρωποι με ξεκάθαρες σχέσεις με τη Χούντα. Ο ένας, ο Μάκης Βορίδης, υπήρξε ο εκλεκτός του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Γνωστό σε όλους. Εξάλλου, ποτέ δεν έκρυψε το παρελθόν του, ούτε καν αυτό με τα τσεκούρια, και ουδέποτε μετάνιωσε για αυτό. Ο άλλος, ο Άδωνις Γεωργιάδης, είναι φίλος του Στυλιανού Παττακού, και για αυτό υπάρχουν γνωστά τεκμήρια.

Μια Δημοκρατία, που στα σπλάχνα της κουβαλάει ναζί και χουντικούς, που τους δίνει μισθό, βουλευτική ασυλία και πολλά άλλα προνόμια, κάθε άλλο παρά πρέπει να γιορτάζει, επομένως. Μέχρι που την προσβάλλει μια τέτοια γιορτή. Ειδικά μετά το 2012. Να θρηνεί της πρέπει. Να θρηνεί για το γεγονός πως αυτοί που έδιωξε ο λαός από την πόρτα, το 1974, μπήκαν από το παράθυρο και έχουν στρογγυλοκαθίσει στο «σβέρκο» της. Περιμένοντας, σαν δηλητηριώδη οχιά, τη στιγμή που θα την θανατώσουν. Για να αποκαταστήσουν την χαμένη τιμή των ιδεολογικών τους πατεράδων.

altsantiri