Τα αποκαλυπτήρια της διαπλοκής

«Θα τολμούσα να πω, μετά λόγου γνώσεως, ότι οι εργασίες αυτής της επιτροπής έχουν ήδη ανοίξει διάπλατα ένα παράθυρο στον Ελληνα πολίτη, ο οποίος εδώ και έξι χρόνια υπομένει μια κακοποίηση σε όλα τα κοινωνικά και οικονομικά επίπεδα και έχει κάθε δικαίωμα να απαιτεί να γνωρίζει τι είδους σχέσεις συνέχιζε να έχει το οικονομικό, πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο της χώρας»

της Αννέτας Καββαδία

Στην κοινοβουλευτική ιστορία της χώρας μας όλοι μπορούμε να θυμηθούμε περιπτώσεις εξεταστικών επιτροπών που είτε δεν οδηγήθηκαν σε κάποιο χειροπιαστό και χρήσιμο για τη δημοκρατία μας αποτέλεσμα, είτε εξαρχής δημιουργήθηκαν για λόγους μικροκομματικού τακτικισμού, ρεβανσισμού και φτηνού πολιτικού εντυπωσιασμού.

Μάλιστα η πρόσφατη απόπειρα της Νέας Δημοκρατίας -με τη συνδρομή των μόνιμων πλέον ελάσσονων εταίρων της- να συσταθεί εξεταστική επιτροπή για τη διερεύνηση, δήθεν, των γεγονότων του πρώτου εξαμήνου 2015 είναι μια τέτοια περίπτωση, αφού δεν θα πρόσφερε τίποτα στον δημόσιο πολιτικό διάλογο -που δεν έχει ήδη κριθεί από τον ελληνικό λαό- πέρα από αποπροσανατολισμό και άσκοπη ανάλωση.

Ενα πράγμα είναι σίγουρο: η εξεταστική επιτροπή για τη διερεύνηση των μυστικών διαδρομών της διαπλοκής ανάμεσα στο αμαρτωλό τρίγωνο των τραπεζών, των συστημικών ΜΜΕ και των κομμάτων του παλαιού καθεστώτος δεν είναι μία από αυτές τις επιτροπές.

Θα τολμούσα να πω, μετά λόγου γνώσεως, ότι οι εργασίες αυτής της επιτροπής έχουν ήδη ανοίξει διάπλατα ένα παράθυρο στον Ελληνα πολίτη, ο οποίος εδώ και έξι χρόνια υπομένει μια κακοποίηση σε όλα τα κοινωνικά και οικονομικά επίπεδα και έχει κάθε δικαίωμα να απαιτεί να γνωρίζει τι είδους σχέσεις συνέχιζε να έχει το οικονομικό, πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο της χώρας.

Τα μέχρι στιγμής ευρήματα της επιτροπής είναι εξόχως αποκαλυπτικά: προκύπτει ανάγλυφη μια σχέση αλληλεξάρτησης μεταξύ χρεοκοπημένων τραπεζών, οι οποίες συνέχιζαν ακάθεκτες να παρέχουν γενναιόδωρα δάνεια, χωρίς τις νόμιμες εγγυήσεις, σε επίσης χρεοκοπημένα κανάλια, τα οποία με τη σειρά τους εξαργύρωναν αυτήν τη γενναιοδωρία, παρέχοντας υπηρεσίες γραφείων προπαγάνδας στα πολιτικά κόμματα της, πάλαι ποτέ, καθεστηκυίας τάξης.

Και η απλόχερη αυτή χρηματοδότηση δινόταν με όρους που ο μέσος πολίτης, που πασχίζει να εξυπηρετήσει ένα δάνειο, ή η μέση ελληνική επιχείρηση, που ασφυκτιά λόγω της έλλειψης ρευστότητας, ούτε να ονειρευτούν δεν τολμούν.

Τα εν λόγω πολιτικά κόμματα, ευρισκόμενα στην κυβέρνηση, εξασφάλιζαν ότι οι τράπεζες θα συνέχιζαν να λαμβάνουν πολύτιμες ενέσεις ρευστότητας, με την εγγύηση μάλιστα του Ελληνικού Δημοσίου, δηλαδή του ελληνικού λαού, ο οποίος επωμιζόταν το κόστος με τη μορφή του δημόσιου χρέους.

Ετσι οι τράπεζες θα ήταν σε θέση να συνεχίσουν να τροφοδοτούν χρηματοδοτικά αυτόν τον φαύλο κύκλο.

Τα ίδια κόμματα διασφάλιζαν επί δεκαετίες την απρόσκοπτη λειτουργία των συστημικών ΜΜΕ, ιδίως των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών, μέσα σε ένα ανεξέλεγκτο περιβάλλον ανομίας και ημιπαρανομίας.

Αυτός ο φαύλος κύκλος έσπασε όταν η κυβέρνηση της Αριστεράς, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, έκοψε την τροφοδοτική δίοδο στο σύστημα και ξεκίνησε να διερευνά.

Απολύτως λογικό και αναμενόμενο, από την πλευρά τους, να την πολεμούν με τόσο μένος.

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα που θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό: αυτή η εξεταστική επιτροπή έχει ήδη αποκαλύψει με τον πλέον διάφανο τρόπο τη νοσηρή νοοτροπία και αντίληψη περί εξουσίας που είχαν -και εξακολουθούν να έχουν- πολλά κεντρικά στελέχη αυτού ακριβώς του παλαιού καθεστώτος, για να δώσουμε τον αρμόζοντα ιστορικό χαρακτηρισμό στα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.

Μας την έδωσε σαφέστατα και ξεκάθαρα ο κ. Δημ. Σταμάτης, όταν ομολόγησε ωμά και κυνικά ότι το «μαύρο» στην ΕΡΤ, αυτή η πρωτοφανής κίνηση βάναυσης λογοκρισίας, δεν είχε τελικά καμία σχέση με δήθεν μεταρρυθμίσεις, δημοσιονομικές ή διοικητικές εξυγιάνσεις, όπως μας έλεγε ο μηχανισμός προπαγάνδας της Ν.Δ. (και των ιδιωτικών καναλιών), αλλά με κάτι πολύ απλούστερο και, για τον λόγο αυτό, ανατριχιαστικό: με την εκδικητική διάθεση ενός καθεστώτος που δεν ήταν διατεθειμένο να επιτρέψει σε οποιονδήποτε δεν ανήκε και δεν ελεγχόταν από αυτόν να έχει φωνή.

Γιατί έτσι αντιλαμβάνονται την πολιτική και έτσι τελικά αντιλαμβάνονται τη χώρα: ως προσωπική τους ιδιοκτησία που -προσωρινά ελπίζουν- υφίσταται καταπάτηση από την Αριστερά και για τον λόγο αυτό πρέπει πάση θυσία, με κάθε θεμιτό και (κυρίως) αθέμιτο μέσο, να επιστρέψει τάχιστα στους «νόμιμους» -ελέω Θεού και κληρονομικώ δικαιώματι- ιδιοκτήτες της.

Είναι καίριας σημασίας ζήτημα να το αντιληφθεί αυτό ο ελληνικός λαός. Να το αντιληφθεί και να τους στερήσει μια και καλή αυτήν την ελπίδα, πάνω στην οποία επιχειρούν να συντηρήσουν, ακόμα και σήμερα, τη συμβιωτική τους σχέση με τη διαπλοκή.

efsyn