"Χρειαζόμαστε ένα κόμμα που θα αφουγκράζεται, θα πολιτικοποιεί και θα εντάσσει τις κοινωνικές προσλαμβάνουσες".
της Μαρίας Μπαλάφα*
Η κυβέρνηση υλοποιεί ένα πρόγραμμα στο πλαίσιο μια βαριάς, κοινωνικά επώδυνης και πολιτικά αναντίστοιχης συνθηκολόγησης. Η πρόκληση της εποχής είναι να ξεπεράσουμε τον ορίζοντα της ήττας, βρίσκοντας δύο σοβαρές απαντήσεις: ποιο ισχυρό εναλλακτικό σχέδιο μπορούμε να διαμορφώσουμε και τι είδους κόμμα θέλουμε.
Για το πρώτο, η απάντηση επείγει στη βάση της πολιτικής και κοινωνικής αναγκαιότητας. Ένα σχέδιο που θα δίνει πραγματικές δυνατότητες, θα απαντά στα άμεσα και θα μπορεί να περιγράφει το μέλλον. Αλλά θα απαντά στα άμεσα γιατί «όταν θα έχει μάθει ο γάιδαρος να μην τρώει, θα έχει ψοφήσει κιόλας». Ένα μέλλον που δεν μπορεί να επισφραγίζεται από το Μνημόνιο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κωδικοποιείται στο «Ελλάδα του 2021», δηλαδή στο σύνθημα που ο Σαμαράς υιοθέτησε όταν βρέθηκε στη μέγγενη των Μνημονίων μετά τα Ζάππεια. Το σχέδιο για το μέλλον δεν έχει ανάγκη από μεγαλοϊδεατισμούς και βολονταρισμούς. Όσο αναγκαία είναι η δημοκρατική αντεπίθεση για την αποκατάσταση της χαμένης τιμής του πολιτικού συστήματος και του ισοζυγίου κοινωνικής δικαιοσύνης, άλλο τόσο επικίνδυνο είναι να χρησιμοποιείται το όνομα της Δημοκρατίας επί ματαίω. Για παράδειγμα, η συζήτηση για τον τρόπο εκλογής του ΠτΔ δεν μπορεί να ντύνεται με αμεσοδημοκρατικό περιτύλιγμα, διότι η εκλογή με καθολική ψηφοφορία μονοπρόσωπου οργάνου ισούται με περιστολή της Δημοκρατίας. Για να μην αναφέρει κανείς και το άλλο, πιο επικίνδυνο, ότι δηλαδή τα προεδρικά συστήματα ανέδειξαν τους Λεπέν και φέρνουν πατενταρισμένους φασίστες στο προσκήνιο. Αλλά και η ψήφος στα 17 από μόνη της δεν προσφέρει τίποτα. Αν η Αριστερά δεν καταφέρει να εγγυηθεί ζωή με αξιοπρέπεια, θα την αλώσει η αντιπολιτική, το μακρύ χέρι του φασισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, στη διαδρομή του, υπήρξε ένα μετωπικό σχήμα. Ως τέτοιο ανέλαβε τη διακυβέρνηση, ως τέτοιο όμως και διασπάστηκε πέρσι το καλοκαίρι. Ακόμα και σήμερα μπορεί να γίνει μαζικό κόμμα της Αριστεράς, ειδικά όταν οι διαδικασίες στην υπόλοιπη Αριστερά θυμίζουν το «Αυτό που κάνει η γίδα στο πουρνάρι, το κάνει το πουρνάρι στη γίδα». Χρειαζόμαστε ένα κόμμα που θα αφουγκράζεται, θα πολιτικοποιεί και θα εντάσσει τις κοινωνικές προσλαμβάνουσες. Για να αντιστοιχηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνική του βάση, θα πρέπει πρώτα να αντιστοιχηθεί με την κομματική. Όποιος δεν είναι σε θέση να δει την απογοήτευση και την αποστράτευση στις γραμμές μας, δεν μπορεί να εξηγήσει την απόσυρση από τον δημόσιο χώρο των κοινωνικών υποκειμένων. Η κομματική βάση μας υπήρξε πάντα το πολιτικό και κοινωνικό ντιστριμπιτέρ. Για να πάρει πάλι μπροστά, δεν μπορεί να βρίσκεται σε διαρκή αιφνιδιασμό, αντιμέτωπη με καθυστερήσεις, αστοχίες, αλλά και προκλητικές επιλογές προσώπων. Χρειάζεται να μην αναζητά με άμπερ αλέρτ επιχείρημα και κυρίως αυτό να έχει διάρκεια ζωής μεγαλύτερη από «της γαρδένιας τον ανθό». Η αντιστοίχιση του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνική του βάση θα γίνει εφόσον είναι σε θέση να ανακτά έδαφος αξιοπιστίας. Δεν σχηματίζει δα ουρές η κοινωνία έξω από τα κομματικά μας γραφεία και κάποιος εμποδίζει την ένταξη. Εκτός κι αν ως «κοινωνία» βαφτίζονται προσωπικοί στρατοί.
Αυτά τα ζητήματα θα πρέπει ν’ απασχολήσουν τις συλλογικές διαδικασίες, γι’ αυτά να χαράξουμε συγκεκριμένους στόχους και φυσικά να απαντήσουμε, με βάση τα δεδομένα, στο ερώτημα «Ποια Αριστερά στην Ελλάδα και ποια Αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη».
Σοβαρή η ανάγκη συμμαχίας και με τη Σοσιαλδημοκρατία, στο σημερινό πλαίσιο των συσχετισμών στην Ε.Ε., αλλά με ποιους όρους; Το να εμφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ υποχωρητικός απέναντι σε μια Σοσιαλδημοκρατία που ασκεί νεοφιλελεύθερες πολιτικές και χάνει παντού είναι μια επιλογή που δεν έχει να προσφέρει τίποτα, πόσο μάλλον η υποστήριξη σε πρόσωπα που τελούν υπό δομική αμφισβήτηση εντός των κομματικών τους σχηματισμών. Ο Φάιμαν έφυγε, ο Ολάντ δεν θα είναι καν υποψήφιος στις εκλογές και ο Γκάμπριελ βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο.
Για όλα αυτά έχουμε ανάγκη από συλλογικές -ολιστικές και εν τοις μορίοις- επεξεργασίες. Γιατί μας ενδιαφέρει ένα κόμμα πολύ πιο πέρα από την κυβερνησιμότητα, και κυρίως για πολύ μετά από αυτή. Για τότε -για όταν- που πολλούς και πολλές δεν θα τους θυμάται ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους.
* Η Μαρία Μπαλάφα είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ
left
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου