Ο δικός μου «εθνικισμός»

Του Niko Ago

«Για τη νίκη της Αλβανίας πανηγυρίζεις αλλά όταν η Ελλάδα κέρδισε το Euro2004, όσους πανηγύριζαν τους έλεγες εθνικιστές». Αυτό ήταν ένα από τα πολλά μηνύματα, με το ίδιο περίπου ύφος, που δέχθηκα και δέχομαι καθημερινά, μετά τη νίκη της εθνικής ομάδας Αλβανίας επί της αντίστοιχης της Ρουμανίας, στο Euro2016. Έδωσα (νομίζω) επαρκείς απαντήσεις σε όσους το ισχυρίστηκαν αλλά επειδή πρόκειται για μια συζήτηση που συνεχίζεται αμείωτα, κρίνω ότι πρέπει να επανέλθω και από εδώ.

Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού Ρουμανία – Αλβανία και μετά τη νίκη της εθνικής Αλβανίας, λοιπόν, έκανα τα εξής: Ανέβασα μια φωτογραφία με τους πανηγυρισμούς των παικτών και μια άλλη από τη στιγμή του γκολ. Έκανα retweet, σχεδόν αποκλειστικά από το επίσημο λογαριασμό της UEFA και από κανέναν Αλβανό. Έγραψα ότι «ο ίδιος δεν έκανα κάποιο γκολ για να δέχομαι συγχαρητήρια αλλά χαρούμενος είμαι». Στη διάρκεια του παιχνιδιού, έγραψα 6-7 tweet. Το ένα(1) ήταν «Yes, 1-0» και τα υπόλοιπα ήταν με κριτική και ειρωνεία για τους παίκτες της εθνικής ομάδας. Υπάρχουν, φυσικά, όλα στο λογαριασμό μου στο twitter. Πηγαίνοντας στο @NikoAgo, ο καθένας μπορεί να τα διαβάσει.

Τι δεν έκανα: Δεν ανέβασα καμία φωτογραφία με την αλβανική σημαία. Δεν ανέβασα καμία φωτογραφία από την εξέδρα των Αλβανών οπαδών. Δεν έγραψα καμία απολύτως λέξη, που να εκθειάζω την εθνική Αλβανίας και να υποτιμήσω την αντίπαλη ομάδα. Δεν έγραψα για «ήρωες Αλβανούς παίκτες». Δεν άλλαξα την φωτογραφία προφίλ μου, σε κανένα κοινωνικό δίκτυο που δραστηριοποιούμαι, με την αλβανική σημαία. Δεν το έκανα φυσικά ούτε για το cover των λογαριασμών μου στα social media. Αυτό, εξάλλου, δεν το έχω κάνει ΠΟΤΕ.

Και το σημαντικότερο απ’όλα: Το 2004, δεν υπήρχαν τα social media, άρα δύσκολο να έχω αποκαλέσει «εθνικιστές όσους πανηγύριζαν». Συγκεκριμένα, το twitter ιδρύθηκε στις 21 Μαρτίου 2006 και το Facebook, μολονότι ιδρύθηκε το 2004, ξεκίνησε η χρήση του στην Ελλάδα λίγα χρόνια μετά. Το 2004, δεν έγραφα σε κάποιο ελληνικό Μέσο. Ταυτόχρονα, το 2004, ήμουν από αυτούς που μαζί με τα παιδιά μου, πήγαμε στο Καλλιμάρμαρο να υποδεχθούμε την εθνική ομάδα της Ελλάδας, μαζί με χιλιάδες Έλληνες. Και πολλούς μετανάστες. Αλλά αυτό είναι το πιο ασήμαντο.

Ναι. Εννοείται ότι έχω ειρωνευτεί – και θα το κάνω πάντα- και έχω πει εθνικιστές, όσους κατά καιρούς (όχι, πάντως το 2004) μια νίκη της εθνικής ομάδας, τη μετατρέπουν σε πηγή μίσους για τους άλλους. Μα αυτό, δεν αφορά τους εθνικιστές με ελληνική καταγωγή αλλά όλους τους εθνικιστές. Το ίδιο κάνω τώρα με τους εθνικιστές με αλβανική καταγωγή. Το έχω κάνει και άλλοτε, για όσους θυμούνται. Που απλώς και μόνο, επειδή η μπάλα πήγε στα δίχτυα της εθνικής Ρουμανίας, και όχι σε αυτά της εθνικής Αλβανίας, «γαβγίζουν» σαν λυσσασμένα σκυλιά. Και τούτο επειδή για εμένα, ο εθνικισμός δεν έχει εθνικότητα. Τον συχαίνομαι. Το ίδιο και όσους τον «κουβαλούν».

altsantiri