Ό,τι πουν οι δανειστές

"Την αρχή έκανε το ΔΝΤ, συνέχισε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννης Στουρνάρας, ακολούθησαν ο αντιπρόεδρος της Ε.Ε. Ντομπρόβσικς και ο επικεφαλής του Eurogroup Ντάισελμπλουμ, για να κλείσουν τον κύκλο τελευταίοι και καταϊδρωμένοι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Φώφη Γεννηματά".

του Τάσου Παππά

Να λοιπόν που διαμορφώνεται μια βάση συνεννόησης ανάμεσα στην κυβέρνηση και σε δύο κόμματα της αντιπολίτευσης (Ν.Δ., Δημοκρατική Συμπαράταξη). Και οι τρεις φορείς συμφωνούν ότι τα πλεονάσματα που προβλέπονται στη συμφωνία είναι άπιαστα και πρέπει να μειωθούν ώστε να σπάσει ο φαύλος κύκλος της ύφεσης και να περιοριστεί κάπως η λιτότητα.

Θετικό είναι το γεγονός ότι δημιουργείται ένα μέτωπο στο κρίσιμο αυτό ζήτημα και η κυβέρνηση απέκτησε ξαφνικά στηρίγματα. Η πίεση στους δανειστές θα είναι σημαντική και πειστική, αφού για πρώτη φορά στα χρόνια της κρίσης υπάρχει κοινή γραμμή των δυνάμεων που θέλουν την πάση θυσία παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη.

Ωστόσο, η μεταστροφή της Ν.Δ. και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης πρέπει να εξηγηθεί. Πώς πέρασαν από την αφωνία στην κατάθεση συγκεκριμένης πρότασης; Είναι απλό. Προηγήθηκαν άλλοι στη διαπίστωση του προβλήματος.

Την αρχή έκανε το ΔΝΤ, συνέχισε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννης Στουρνάρας, ακολούθησαν ο αντιπρόεδρος της Ε.Ε. Ντομπρόβσικς και ο επικεφαλής του Eurogroup Ντάισελμπλουμ, για να κλείσουν τον κύκλο τελευταίοι και καταϊδρωμένοι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Φώφη Γεννηματά.

Τα δύο κόμματα λειτούργησαν με εξαρτημένα ανακλαστικά. Οσο οι θεσμοί δεν έθεταν θέμα πλεονάσματος -αντιθέτως θεωρούσαν ότι είναι εφικτό- για τη Ν.Δ. και τη Δημοκρατική Συμπαράταξη δεν έτρεχε τίποτε.

Κατηγορούσαν μάλιστα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. για περιττούς ηρωισμούς, στα όρια του τυχοδιωκτισμού, και την καλούσαν να εφαρμόσει με συνέπεια τη συμφωνία γιατί οι καθυστερήσεις βλάπτουν την οικονομία και αποθαρρύνουν τους επενδυτές.

Από τη στιγμή όμως που το ΔΝΤ και ο κ. Στουρνάρας (άρα υπέθεσαν και ο Ντράγκι) μίλησαν για την ανάγκη αναπροσαρμογής, έσπευσαν να υιοθετήσουν αυτήν την εκδοχή.

Τα κόμματα που κυβερνούσαν μέχρι τον Ιανουάριο του 2015 κινούνταν στη λογική «Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει».

Στις κριτικές που δέχονταν από την τότε αντιπολίτευση πως υπογράφουν ό,τι τους φέρνουν οι δανειστές, δεν αντιδρούν, δεν διαπραγματεύονται, δεν επεξεργάζονται εναλλακτικές λύσεις, απαντούσαν (οι πιο κυνικοί από τους εκπροσώπους τους) πως η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να βάζει όρους, είναι μια χρεοκοπημένη χώρα χωρίς συμμάχους στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, έχει ανάγκη τα λεφτά των εταίρων, η αντίσταση είναι μάταιη, θα βάλει τη χώρα σε περιπέτειες και θα θέσει εν αμφιβόλω τη σχέση της με την ευρωζώνη.

Το «σκάσε και κολύμπα» ήταν ο κανόνας και η παραβίασή του, κατά την άποψή τους, συνιστούσε κίνδυνο. Η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός ήταν τότε είδη εν ανεπαρκεία. Το ίδιο, δυστυχώς, ισχύει και σήμερα που άλλαξαν κατεύθυνση.

EFSYN