Ξαφνικά στην Ελλάδα δημιουργείται ένα νέο κίνημα, που προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ κινήματος κατσαρόλας και μπουρζουάδικης αλληλεγγύης.
του Κώστα Βαξεβάνη
Άνθρωποι οι οποίοι θεωρούσαν μέχρι πρότινος τη διαμαρτυρία κάτι σαν ποινικό αδίκημα και όχι συνταγματικό δικαίωμα, συσπειρώνονται για να αντιμετωπίσουν την καταστροφή, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από την κατοχή της εξουσίας από κάποιον που δεν είναι οι ίδιοι.
Αυτοί, που θεωρούσαν τις κινητοποιήσεις ως πλήγμα στον τουρισμό και μαχαιριά στην επιχειρηματικότητα, ανακαλύπτουν τις πορείες και τα συνθήματα, την αγανάκτηση και την απαίτηση. Θεωρητικά δεν έχει αλλάξει κάτι στην Ελλάδα.
Μέτρα υπήρχαν και υπάρχουν, μείναμε τελικώς Ευρώπη και μάλλον η πολιτική τους επιλογή ήταν να υπάρξουν ακόμη χειρότερα και κυρίως «με κάθε θυσία». Πρακτικά, αυτό που άλλαξε είναι πως δεν διαθέτουν πια την εξουσία, αλλά την κατέχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι που γεννά τη διαμαρτυρία.
Είναι εντυπωσιακό, που τύποι οι οποίοι μετέφραζαν ως κοινή συμπόρευση και αντιμετώπιση των προβλημάτων τη συμμετοχή σε TEDx, άντε και σε καμία εκστρατεία αφαίρεσης κολλημένων τσιχλών από τα καθίσματα στο Ηρώδειο, ανακάλυψαν δειλά-δειλά το πεζοδρόμιο. Στην αρχή ως Μενουευρώπηδες, με τη συνοδεία κρασιού και selfies και στη συνέχεια ως Παραιτηθείτε.
Η αγωνία τους να διοργανώσουν μια τεχνητή εικόνα λαϊκού αποτροπιασμού δεν είναι πολιτική αλλά δεν μπορεί και να ευνοήσει κανέναν από τους διοργανωτές πολιτικά. Δεν νομίζω πως υπάρχει ακόμη και δυσαρεστημένος πολίτης, ο οποίος θα διαμορφώσει εικόνα και απόφαση πολιτική επειδή η Μύκονος μετακόμισε στο Σύνταγμα και επειδή ο Άδωνις Γεωργιάδης με τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη στέλνουν φωτογραφίες από το λαϊκό ξεσηκωμό.
Η πληρωμένη διοργάνωση μπορεί μόνο να ικανοποιήσει τη μωροφιλοδοξία και τη διάθεση αυτών που θέλουν να νοιώσουν σε απόσταση αναπνοής από την εξουσία ενώ η πραγματικότητα τους κρατά απελπιστικά μακριά.
Οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν γιατί οι αστοί αλληλέγγυοι θα φορέσουν τα συνολάκια τους για να τους τραβήξει η κάμερα, ούτε επειδή θα πιστέψουν πως το μίσος τους για τον Τσίπρα, που τους αφαίρεσε την ιδιοκτησία της εξουσίας, είναι καθολική αντίδραση. Οι κυβερνήσεις πέφτουν όταν οι κυβερνώντες δεν μπορούν να κυβερνήσουν ενώ ταυτόχρονα εμφανίζονται στον ορίζοντα αυτοί που ενδεχομένως μπορούν να το κάνουν αποτελεσματικά. Ή τουλάχιστον όταν έτσι πιστεύει ο κόσμος.
Οι Μενουερώπηδες, ή οι Παραιτηθειτολάγνοι, ή όπως θα αλλιώς θα μετασχηματιστούν ως μπράντα με όρους διαφήμισης αλλά σίγουρα όχι πολιτικής, ικανοποιούν μια εσωτερική ανάγκη. Να πιστέψουν τον εαυτό τους και την αυτοπαγίδευσή τους. Πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια παρένθεση που θα κλείσει, πως η εξουσία είναι το οικόπεδο που θα πάρουν πάλι πίσω.
Ο μικροαστικός κινηματισμός θα λάμψει όπως οι διαμαρτυρίες για τις ταυτότητες και τον 666, και θα διασπαστεί στη μοναξιά και την απογοήτευση του καθενός κακομαθημένου της εξουσίας. Για να το γράψω διαφορετικά. Όλη αυτή η αγχώδης έξαρση θα έχει πάρει πολιτική υπόσταση, όταν οι φωτογραφίες από τη διαμαρτυρία, που αναρτούν στο Facebook, δεν θα υπάρχει πιθανότητα να τις εκλάβεις ως εικόνες από απογευματινό clubbing.
koutipandoras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου