Γερμανία που δεν κερδίζει, αλλάζει;

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τον αλαζόνα που δεν τον κόντυνε κανείς. Να λοιπόν που βρέθηκε λαός να κοντύνει τη Γερμανία.

του Νίκου Μωραΐτη

Ξεκινάω να γράφω έχοντας στο νου μου δύο ποδοσφαιρικά ρητά. Το ένα λέει ότι ποδόσφαιρο είναι το άθλημα στο οποίο παίζουν 22 παίκτες για 90 λεπτά και στο τέλος κερδίζει πάντα η Γερμανία. Το δεύτερο λέει ότι ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Πέρυσι τέτοιες μέρες ήταν ένας «τρελός» αριστερός από την καταχρεωμένη Ελλάδα, που αντί να δεχτεί την ταπεινωτική συμφωνία, τους είπε «θα σεβαστείτε το λαό μου». Ο λαός του του έδωσε τα πάντα, και με το συντριπτικό 61,3% πήγε πίσω στις Βρυξέλλες για να τον τσακίσουν δια παραδειγματισμόν μέσα σε ένα βράδυ. Τσάκισαν εκείνον και συνέτριψαν αυτό το μικρό λαό στα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης που τόλμησε να αντισταθεί.

Φέτος δεν ήταν μία μικρη χρεοκοπημένη χώρα, αλλά μία μεγάλη και ισχυρή. Οι Βρετανοί, οι νικητές των δύο παγκοσμίων πολέμων, τόλμησαν να κάνουν δημοψήφισμα για να μείνουν ή να φύγουν από τη γερμανική Ευρώπη. Δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα τα πράγματα για αυτούς με ένα Remain, ούτε πρόκειται να μπω σε αυτό το τόσο σοβαρό θέμα. Μένω στο εκλογικό αποτέλεσμα και το διαβάζω από την ανάποδη: Αν είχαμε ψήφο υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε., κάποιοι θα κάγχαζαν σήμερα: «Καθίστε λοιπόν ήσυχα στο νησί σας και μη μας πολυζαλίζετε». Δεν θα το έλεγε η Μέρκελ, δεν θα το έλεγε ο Σόιμπλε, όμως και οι δύο τους μέσα τους αυτό θα σκέφτονταν.

Σε αυτή την Ευρωπαϊκή Ένωση της Γερμανίας, όποιος πάει να πει «δεν μου αρέσει», στο τέλος μένει. Τρώει το χαστούκι του και μένει. Η άλλη πλευρά το χαστούκι που θα την έκανε να δει αλλιώς τα πράγματα δεν το είχε φάει ποτέ. Ε, το έφαγε χθες το βράδυ.

«Αφού στο τέλος μένουν, γιατί να αλλάξουμε;», θα ήταν το κλείσιμο του ματιού του ενός γερμανικού μυαλού προς το άλλο. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τον αλαζόνα που δεν τον κόντυνε κανείς. Να λοιπόν που βρέθηκε λαός να κοντύνει τη Γερμανία.

Το χθεσινό γκολ που δέχτηκε η γερμανική απολυταρχία δόθηκε στο όνομα όλων εκείνων των λαών που θα ήθελαν να είχαν σκοράρει. Και του δικού μας, που έδωσε έναν άνισο αγώνα πέρυσι.

Όποιος διαβάζει την απόφαση των Βρετανών μόνο ως ένα φοβικό, ακροδεξιό, εθνικιστικό αποτέλεσμα δεν ξέρει τι του γίνεται. Ας δουν τι ψήφισε το «Κολωνάκι» του Λονδίνου και τι η εργατική τάξη. Αυτό το Brexit είναι βαθιά ταξικό. Είναι το όχι στην Ευρώπη που ξεκίνησε ως ένωση κρατών, λαών, πολιτισμών για να καταλήξει η οικονομική αποικία της Γερμανίας.

altsantiri