Μετά το σεισμό του Brexit, είναι νομίζω απαραίτητο να ξεκαθαρίσει κανείς ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στο Ηνωμένο Βασίλειο, δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με τα μνημόνια, και δεν δικαιώνει καμία πολιτική που προωθούν πρόσωπα όπως ο Φαράνζ, η Λεπέν και οι συνοδοιπόροι τους στην Ευρώπη.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη
Ταυτόχρονα όμως, είναι άστοχο να μην παραδεχτεί κανείς ότι δεν αποτελεί αποκήρυξη αυτού που οι σημερινές Βρυξέλλες εκφράζουν και κατά κάποιο τρόπο επιβάλλουν στους ευρωπαϊκούς λαούς. Τώρα εάν κάποιοι αυτό το χαρακτηρίζουν γερμανική Ευρώπη, αυτό δεν είναι δικό τους λάθος, και δυστυχώς το Βερολίνο κάνει οτιδήποτε είναι δυνατόν για να το επιβεβαιώσει.
Λίγα εικοσιτετράωρα μετά το χαστούκι του Brexit και το σύστημα των Βρυξελλών μοιάζει με ψάρι που μόλις το έχεις βγάλει έξω από το νερό, και δυστυχώς όλα δείχνουν ότι μπροστά στην επιβίωσή του δεν βάζει και δεν έχει καταλάβει τίποτα από αυτό που συνέβη.
Το ίδιο συμβαίνει και στην ευρωπαϊκή πλευρά του Καναλιού της Μάγχης, με μεγάλη μερίδα του τύπου αλλά και το απλού κόσμου, που παρά το γεγονός ότι το σημερινό σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φέρει ακέραια την ευθύνη για την εξέλιξη του δημοψηφίσματος και στην ουσία δεν προσφέρει τίποτα δημιουργικό στους ευρωπαίους, κραυγάζει εναντίον του αποτελέσματος, απευθύνοντας υποτιμητικά σχόλια εναντίον του Βρετανού Πρωθυπουργού, Ντέηβιντ Κάμερον.
Μοναδική εξαίρεση σε όλη αυτή την κωμωδία αποτελεί, και πρέπει να το τονίσει κανείς, η Καγκελάριος της Γερμανίας, Άγκελα Μέρκελ, η οποία δείχνει να έχει καταλάβει τη βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της ΕΕ. Επίσης, το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για τον σύγχρονο Μακιαβέλλι της Ευρώπης, το Γερμανό Υπουργό Οικονομικών, Βόλφανγκ Σόϊμπλε, ίσως τον μοναδικό πολιτικό στη σημερινή πολιτική ελίτ της Ευρώπης που μπαίνει στον κόπο να σκέφτεται και να σχεδιάζει στρατηγικά.
Αλλά, πέρα από τις πολύ προσεκτικές δηλώσεις της, η Καγκελάριος θα πρέπει να κινηθεί σε παρόμοια κατεύθυνση σε επίπεδο πολιτικής, αλλά και στη διαπραγμάτευση για τη νέα Ειδική Σχέση με το Ηνωμένο Βασίλειο. Το τραγικό είναι ότι οι Βρυξέλλες και οι υποστηρικτές τους, δεν καταλαβαίνουν ότι το αποτέλεσμα του Brexit, είναι η μεγαλύτερη και πραγματικά η τελευταία ευκαιρία για να διασώσει η ΕΕ την ύπαρξη της.
Μια ευκαιρία, όχι για φθηνούς τσαμπουκάδες έναντι της Μεγάλης Βρετανίας, αλλά μια ευκαιρία για ουσιαστική μεταρρύθμιση η οποία σε κάθε περίπτωση θα περιλαμβάνει τη Μεγάλη Βρετανία, και θα καταλήξει στην εναρμόνιση με τις απαιτήσεις τόσο της εποχής όσο και των πολιτών της Ευρώπης.
Και σε καμία περίπτωση δεν εννοώ την άνευ όρων παράδοση στους τραγικούς λαϊκιστές τύπου Φαράνζ, Λεπέν, κλπ. Ας δούμε λοιπόν με νηφαλιότητα τι συμβαίνει μέχρι στιγμής. Όποιος προσπαθεί να πει ότι οι Βρυξέλλες δεν έχουν χάσει το μπούσουλα, νομίζω αδικεί τον ίδιο του τον εαυτό και υποτιμά αυτούς που τον ακούνε.
Η ηγεσία και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, επιδιώκει και το φωνάζει σε υψηλούς τόνους να αρχίσουν άμεσα οι διαπραγματεύσεις με το Ηνωμένο Βασίλειο, για την αποχώρηση από την ΕΕ.
Στο βάθος όμως, για όποιον καταλαβαίνει και έχει τη δυνατότητα στοιχειώδους ρεαλιστικής ανάλυσης, ο διακαής πόθος των Βρυξελλών είναι το Ηνωμένο Βασίλειο να παραμείνει συνδεδεμένο με την ΕΕ με μια διευρυμένη ειδική σχέση που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα και των δυο πλευρών. Οποιαδήποτε στρατηγική περί του αντιθέτου θα είναι καταστροφική, κυρίως για τις σημερινές Βρυξέλλες.
Αυτή είναι η παρτίδα σκάκι που έρχεται και θα είναι σκληρή και επεισοδιακή. Το ποιο θα είναι το αποτέλεσμα θα καθορίσει και το εάν τελικά θα συνεχίσει να υπάρχει ΕΕ. Και τι είδους ΕΕ θα είναι. Οι στερούμενες στρατηγική – τουλάχιστον αυτή τη στιγμή – Βρυξέλλες, βιάζονται να μπουν για να οδηγήσουν το Λονδίνο σε άτακτη φυγή. Κάτι που θα του δημιουργήσει προβλήματα εσωτερικά αλλά και διεθνώς.
Δυστυχώς για τις Βρυξέλλες έπαιξαν και έχασαν. Είναι σαφές ότι δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει η ατσάλινη βρετανική ψυχραιμία και αντοχή. Το Λονδίνο δεν βιάζεται και ήδη έχει κάνει σαφές, ότι τίποτα ουσιαστικό δεν πρόκειται να ξεκινήσει μέχρι το Συνέδριο των Συντηρητικών τον Οκτώβριο, οπότε και θα προκύψει η νέα κυβέρνηση και κατά πάσα πιθανότητα ο νέος Πρωθυπουργός.
Στο μεταξύ είναι πολύ πιθανό να υπάρξει και ένας ανασχηματισμός της κυβέρνησης για να θολώσει ακόμη τα νερά. Η Μέρκελ, και είναι λάθος, κάλεσε στο Βερολίνο Ολάντ και Ρέντσι για διαβουλεύσεις και διαμόρφωση κοινής στρατηγικής ενόψει της κρίσιμης Συνόδου Κορυφής. Η επιλογή του Βερολίνου, αλλά και η ίδια η συνάντηση δεν δίνει την καλύτερη των εντυπώσεων.
Αντίθετα περνάει μια εικόνα εξαίρεσης της υπόλοιπης ΕΕ. Δηλαδή οι υπόλοιπες χώρες θα πρέπει ντε και καλά να χορέψουν στο ρυθμό που θα σχεδιάσει το Βερολίνο, το Παρίσι και η Ρώμη. Βέβαια, η Μέρκελ κάλεσε τον Ρέντσι, για να προλάβει πριν ο Ιταλός Πρωθυπουργός αρχίζει να πυροβολεί Βρυξέλλες και Βερολίνο. Τον Ολάντ τον έχει, έτσι και αλλιώς, του χεριού της και δυστυχώς ο νυν Πρόεδρος της Γαλλίας δεν επηρεάζει ούτε το ίδιο το τσαλακωμένο κόμμα του. Ας έρθουμε τώρα στην ηγεσία της Ευρώπης, στα πρόσωπα των Βρυξελλών.
Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τούσκ, δεν κράτησε καν τα προσχήματα, πήγε άρον άρον σε Βερολίνο και Παρίσι, πριν τη Σύνοδο Κορυφής. Και ύστερα κάποιοι μιλούν για ενιαία Ευρώπη. Ούτε καν το συμπατριώτη του Πολωνό Υπουργό Εξωτερικών δεν άκουσε, ο οποίος αμέσως μετά το αποτέλεσμα του Brexit, δήλωσε ότι ο γαλλογερμανικός άξονας δεν δουλεύει πια και πρέπει αυτό να αλλάξει άμεσα.
Στην ίδια κατηγορία της προκλητικής και εντελώς άστοχης συμπεριφοράς, πρέπει να κατατάξει κανείς και τη συνάντηση που κατέληξε σε κοινή δήλωση των Υπουργών Εξωτερικών των έξη ιδρυτικών χωρών της ΕΕ, οι οποίοι κάλεσαν τη Μεγάλη Βρετανία σε γρήγορη αποχώρηση.
Είναι απόλυτα σίγουροι ότι οι ίδιοι οι λαοί τους εάν στήσουν κάλπη, όπως τόλμησε να κάνει ο Κάμερον, θα επικροτήσουν τις σημερινές Βρυξέλλες ή αυτό που στις άνετες καρέκλες του αποκαλούν Ενωμένη Ευρώπη.
Εάν είναι τόσο σίγουροι, ας το κάνουν. Στα πρακτικά τώρα, αν και δεν αποκλείονται εκπλήξεις, η Σύνοδος Κορυφής της Τετάρτης, όσο αφορά το Brexit, θα ολοκληρωθεί με βαρύγδουπες δηλώσει οι οποίες θα στερούνται οποιασδήποτε ουσίας. Και βέβαια να μην ξεχνάμε και το αγκάθι της Συμφωνίας ΕΕ – Τουρκίας για το μεταναστευτικό, η οποία έχει μείνει στα χαρτιά. Και θα έχει αρκετό ενδιαφέρον η στρατηγική της Άγκυρας, τώρα που ο Ερντογάν έχει το Brexit στη φαρέτρα του. Για να μην πούμε και το τι θα γίνει με την επιχείρηση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο για την καταπολέμηση των διακινητών. Το Brexit πιέζει πλέον τα πάντα!
Η συμφωνία Μ. Βρετανίας – Ε.Ε., που είχε πετύχει ο Κάμερον τον περασμένο Φεβρουάριο δεν ισχύει πλέον και η ατζέντα που έχει ανοίξει μεταξύ των δυο πλευρών είναι ευρύτατη. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι μιλάμε για μια κατάσταση παρόμοια με τη διαπραγμάτευση της σχέσης των Ηνωμένων Πολιτειών με την ΕΕ. Εν αναμονή λοιπόν των εξελίξεων, οι οποίες θα είναι συνεχείς και με πολύπλοκες εναλλαγές, καλό θα είναι όλοι να κάνουν ένα βήμα πίσω και με νηφαλιότητα να καθίσουν να σκεφτούν και να σχεδιάσουν μια στρατηγική η οποία θα οδηγήσει σε μια καλά μελετημένη Ειδική Σχέση, Ηνωμένοy Βασίλειου και Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και πάνω από όλα μέσα από αυτή τη διαπραγμάτευση πέρα από αυτή την Ειδική Σχέση, να προκύψει και μια ριζική αναδιάρθρωση του σημερινού συστήματος των Βρυξελλών, της σημερινής «Ενωμένης» Ευρώπης, με προσαρμογή στα δεδομένα της εποχής και πάνω από όλα σύνδεση με τις ανάγκες και την καθημερινότητα του μέσου ευρωπαίου πολίτη. Οτιδήποτε άλλο θα σημάνει το Τέλος.
Πηγή: mignatiou.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου