Γλυκόπικροι έπαινοι

του Παντελή Μπουκάλα
Πόσοι θα συγκινηθούν ακούγοντάς τον και πόσο έγκαιρα, ώστε να μετριαστεί επιτέλους η μονομανία των θυσιών, της ατελεύτητης και αλυσιτελούς λιτότητας δηλαδή, και από την άλλη να δει η Ελλάδα να εκφράζεται η φειδωλότατη αλληλεγγύη των εταίρων της έστω με την εφαρμογή των επισήμως συμφωνηθέντων για την κατανομή των προσφύγων;
Από μια ευγένεια που δεν κοστίζει και πολλά ή από επαγγελματικό εθισμό στην ανειλικρίνεια και την υποκρισία, ή έστω στη διπλωματική γλώσσα της κολακείας, πολλοί και σπουδαίοι παράγοντες της διεθνούς πολιτικής μάς έχουν τιμήσει με επαίνους τα τελευταία χρόνια. Ακόμα και το ενδεχόμενο να έλεγαν ορισμένοι εξ αυτών πράγματα που τα πίστευαν δεν μπορεί να αποκλειστεί. Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, πρόεδροι, πρωθυπουργοί, καγκελάριοι, υπουργοί, και θρησκευτικοί ηγέτες ακόμα, δεν κουράζονται να δηλώνουν ότι συμμερίζονται τον πόνο του ελληνικού λαού και συγκινούνται από το αυτοθυσιαστικό του πνεύμα. Και από τη στιγμή που κορυφώθηκε το προσφυγικό και η Ελλάδα, μαζί με την Ιταλία, από χώρες εισόδου έγιναν χώρες σχεδόν μόνιμης εγκατάστασης, αφού οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι οχυρώθηκαν στην αδιαφορία ή την αναλγησία τους, στους συνήθεις επαίνους προστέθηκε ο θαυμασμός για το πνεύμα αλληλεγγύης του ελληνικού λαού, που, μεταξύ μας, μακάρι να ήταν γνώρισμα του συνόλου.
Η εβδομάδα που λήγει ξεκίνησε με τα τιμητικά λόγια του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ ότι «οι Ελληνες είναι αφοσιωμένοι στη διάσωση πολλών ανθρώπων σε δύσκολες συνθήκες. Η Ελλάδα είναι άξια θαυμασμού αλλά και μεγαλύτερης υποστήριξης από τη διεθνή κοινότητα» και συνεχίστηκε με τη δήλωση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι «θαυμάζει βαθύτατα το κουράγιο των Ελλήνων και ιδιαίτερα των φτωχών». Ως προς δε το προσφυγικό, ο κ. Γιούνκερ επανέλαβε περίπου όσα είχε πει ο κ. Μπαν Κι Μουν, μάλλον χωρίς να τα γνωρίζει, αφού ύμνησε και αυτός την Ελλάδα για την «τεράστια προσπάθεια που καταβάλλει» και έψεξε την Ευρώπη για τη λειψή αλληλεγγύη της. Εχουν κάτι παράδοξο αυτού του είδους οι έπαινοι. Γλυκαίνουν την ακοή αλλά πικραίνουν την ψυχή. Πριν προλάβει να σβήσει ο ευχάριστος ήχος τους παίρνει μπροστά η μηχανή της μελαγχολίας. Και λοιπόν; Ποιο το αντίκρισμα του δηλούμενου «θαυμασμού» στην πραγματικότητα; Πόσοι θα συγκινηθούν ακούγοντάς τον και πόσο έγκαιρα, ώστε να μετριαστεί επιτέλους η μονομανία των θυσιών, της ατελεύτητης και αλυσιτελούς λιτότητας δηλαδή, και από την άλλη να δει η Ελλάδα να εκφράζεται η φειδωλότατη αλληλεγγύη των εταίρων της έστω με την εφαρμογή των επισήμως συμφωνηθέντων για την κατανομή των προσφύγων;

καθημερινή